ٻه سٽا
محبت وارو مينهن، ڪڏهن کُٽو ڪينڪي
رنم سارو ڏينهن سڄڻ تنهنجي ڪاڻ
اچي مِلُ تون هاڻ، ته سورن سج لهي وڃي
روئڻ منهنجي تي رحم آيئي ڪونه عجيب!
نڀائي نجيب، دعا کٽي هان دل جي
تنهنجي لال لبن تي چميڏيندو هان
ڄڻ ته مئخاني مان گهمي ايندو هان
عيد ڏهاڙي ڀي ڪيم تنهنجو اوسيئڙو
هاءِ هي جيئڙو، ڪيڏو ڀوڳي ٿو پيو
قسم الله جو پرين! وسريو ناهين تون
ننڊ ۽ جاڳ ۾ مون، تنهنجي آ تسبيح ڪئي
تنهنجي چپڙن تان چمي جڏهن ورتي مون
تڏهن پرين تون، منهنجو مولا ٿي وئين
فقير بڻجي تنهنجي در تي آيو آهيان پرين
خيرات ڏي يا نه ڏي سامهون سڄڻ جواب ته ڏي
راحتون سڀ کي رنج ڏئي وئين پرين
ڪا شڪايت نه آ گنج ڏئي وئين پرين
سدائين ياد آ تنهنجي سدائين تنهنجو غم
ڪڏهن ته قرب ڪري اچ، اٿي خُدا جو قسم
سڄڻ تنهنجي لاءِ رنم ساري رات
متان ٿي پرڀات، ته به اکيون آليون ئي رهيون
حسن تي ايڏو هَٺُ او سائين!
قائم رکندين ڪيسيتائين؟
رنم ساري رات پرين تنهنجي لاءِ
اچي ڀاڪر پاءِ، ته سکن سج اڀري پوي