7. زندگيءَ جا آخري سال:
اَلَا اِنّما الدّنيا کَمَنزلِ رَاکب!
اَنزلہُ المِعَشي وَالصُبحَ رَاهيل
(1)
(خبردار، دنيا هڪ سوار موافق آهي، رات جو هو سڏي لاهي آرام ڪري ٿو ۽ صبح جو وري راهي ٿئي ٿو.)
انهيءَ سال ۾ ئي پنهنجي حجري(جنهن ۾ هاڻي سندن مشهد مبارڪ آهي) کي نئين سر ٿي ٺهرايائون ۽ ان جي سرانجاميءَ لاءِ ايتري قدر تاڪيد ٿي ڪيائون جو سندن فقيرن کي خبر ئي نٿي پئي ته الاجي ڇو هيتري تڙ ڀيڙ ۽ تاهوت لائي ڏني اٿن، پاڻ اهو خيال سهي ڪري فرمايائون ته “ بابا! هن مڪان جي جوڙائڻ ۾ جا هيڏي تڪڙ ڪئي اٿئون تنهن ۾ ضرور ڪا حڪمت رکيل هوندي.” جڏهن ڀتيون ڇتيون ٺهي راس ٿيون ۽ اندران گچ لڳايو ويو، تڏهن پاڻ ان ۾ اڪيلا رهڻ لڳا ۽ امر ڪيائون ته “ وضو بنا ڪو به اندر نه اچي، ۽ سواءِ مراقبي جي، ٻيو نه ڪي ڪري نه ڪي ڳالهائي..” اڪثر ساري رات حجري ۾ ويهندا هوا ۽ ان وقت ڪنهن کي به اندر اچڻ جي اجازت نه هوندي هئي. چون ٿا ته انهن ڏينهن ۾ اڪثر حضور رسول الله صلعم سان معنوي ريجهه رهاڻ ڪندا هوا ۽ پنهنجن يارن کي پڻ فرمايائون ته “ هر ڪنهن جمعه رات سو ڀيرا پيغمبر صلعم تي درود پڙهن.”
................................................................................................................................
(1) هي مصرع غلط ٿي ڀائنجي. مون ڪٿي پڙهي آهي.گهڻي جستجو بعد به نظر نه چڙهي. پڻ ان جي اعراب قياسي آهي.