12. سندن ڪلام:
مراقبي جو نمونو ٻليءَ کان سکڻ گهرجي جڏهن ڪئي جي ٻر تي جوهه ماري وهندي آهي.
خلق جو عالم افضل آهي امر جي عالم کان، ڇاڪاڻ ته ظهور ان ۾ ئي حاصل ٿئي ٿو.
معراج جي رات، سواءِ انسانيت جي، ٻيو ڪو آخري پردو ڪونه رهيو.
خطرو (جيڪو انسان جي دل ۾ ايندو آهي) سو ايمان جي خلاف ناهي، بلڪ ان جو ڪمال آهي.
شرڪ کانسواءِ ايمان ڪو ٿورو لڀندو.
عام ماڻهو ڏسندا آهن پر جيڪي ڏسندا آهن ان جي منشا نه ڏسندا آهن. عارف (انهن جي برخلاف) ڏسنو آهي. ۽ منشا کي به ڏسندو آهي.
سخا هڪ ٽاري آهي جا سخيءَ کي جنت ۾ پهچائي ٿي. ۽ بخل هڪ ٽاري آهي جا بخيل کي دوزخ ۾ پهچائي ٿي.
فقير اهو آهي جنهن ۾ فقيرن جي خاصيت هجي ۽ نه اهو جو سندين رسم تي هلي.
حقيقي معشوق رات رمندڙ آهي ۽ تو وٽ اهڙي طرح ايندو جيئن تون ان کي ڏسي نه سگهين.
جنهن کي محبت ناهي تنهن کي ايمان ناهي ۽ جنهن کي طاعت ناهي تنهن کي ذڪر ناهي.
جيڪي ڪي ڏسجي يا ڄاڻجي ٿو نفيءَ جو لائق ناهي.
نفي صيفل آهي (جو دل کي ماسوا جي ڪٽ کان صاف ٿو ڪري).
روح کي ڪا خاص صورت ناهي، بلڪ سڀ صورتون اٿس. جنهن ۾ وڻيس تنهن ۾ ظاهر ٿئي.
انسان آهي مخلوقات جو جوهر، عالم انسان روشن آهي، نه پنهنجي ڪري.
انسان قائم آهي خيال تي، خيال گم ٿيو ته انسان به گم ٿي ويندو.
جڏهن فڪر تمام ٿيندو (قلب جي فنا سان) تڏهن ئي خدا حاصل ٿيندو.
ظاهري امور جو اصل آهي قلب ۾،نه ته هوند ظاهر نه ٿين. جيئن ڪوريئڙي جا تاندورا جي سندس پيٽ مان نڪرن ٿا، جن جو اصل ان ۾ ئي آهي.
شين جي خوبي ۽ خرابي شرعي آهي نه حقيقي يا خدا! اسان کي شيون ايئن ڏيکار جيئن حقيقت ۾ آهن.
ايلچيءَ کر پڪڙيو، اهوئي سڪندر اٿو.
فنا ۽ بقا جو مثال آهي پيسجڻ ۽ پچڻ.
ماني مٿي تي اٿئي ۽ درن تي پيو ڌڪا کائين.
سوئي ماري سو مرون، سوئي ڀڳو جاءِ.
اوها ماري ان کي، اوهي ويٺو کاءِ.
23.جو جيئري نٿو مري تنهن جو موت اجايو آهي.
24.الله جو عارف يا ان کي عالم جي رستي ڄاڻي ٿو يا عالم کي ان جي رستي(اصل نمبر 243)
25.سڄي جي طلب ڪرڻ آهي سڄو وڄائڻ.
26. مومن جر نشاني آهي ته الله کانسواءِ ڪنهن جن ۽ بشر کان نه ڊڄي.
27. جڏهن خدا ساڻ آهي تڏهن جيڏانهن وڻيئي تيڏانهن وڃ.
28. سچي طالب جو حجرو ساڻس آهي (يعني خلوت در انجمن)
29. راڳ ٻڌڻ فسق آهي ۽ اُن جي لذت ماڻڻ ڪفر.
30.جڏهن خاڪ جي وصف کي پهچندين تڏهن ڀانئج ته سير ۽ سلوڪ پورو ٿيو.
31.ظهور تي موهجي نه وڃجي، ڇاڪاڻ ته جبل ويجهو ڏسڻ ۾ ايندو آهي، اگرچه حقيقت ۾ پري هوندو آهي.
32. ٽاريوناگرچه چوڌاري پکريل آهي. تڏهن به سڀ اصل ڏي موٽ کائين ٿيون.الله تعاليٰ فرمايو آهي ته “ الي مرجعکم” مون ڏي ئي اوهان جو موٽڻ
آهي.
33. ڪامل نه ڪي مري ٿو نه ڪي فنا ٿئي ٿو ( يعني سندس قلب ڇاڪاڻ ته سندس ظاهر ٻين وانگر)
34.پساهه آهن ذات جو مظهر ۽ اُن کان مٿي ٻي ڪهڙي فضيلت آهي؟
35.حقيقت موجود آهي باقي ٻيو سڀ حباب ( جر ڦوٽي) وانگر آهي جو پيو اچي ۽ وڃي.
36.دنيا ئي حياتي آهي چئن طبيعتن جو صلح، تنهنڪري عارف ڪامل جو لقب ساڻس نٿو لڳي.
37.دين قائم آهي حق جي ماڻهن سان ۽ نه لٺ ۽ لڙائيءَ سان.
38.انسان خدا جي ٻن آڱرين وچ ۾ ايئن آهي جيئن بازيگر جي هٿ ۾ ڀولڙو.
39.مرشد آهي کوهه وانگر ۽ مريد آهي ٻوڪي وانگر. جيڪڏهن پهرئين ۾ پاڻي نه هوندو ته ٻئي ۾ ڪيئن پوندو؟
40. طريقت جو مثال آهي لوڙهه وانگر. لوڙهه ڳوليندڙ پنن کان وٺي پاڙ تائين ويندو آهي.۽ ٻيون سڀ پارون ڇڏي وڏيءَ کي وٺندو آهي. جنهن مان ئي پنهنجو مقصد ملندو اٿس.