ڪوهيارِيءَ جِي ڇيلِي
ڪُونئرن ڪُونئرن وارن وارِي
ٿورِي ڀُورِي، ٿورِي ڪارِي
پوء به لڳي ٿي ڏاڍِي پيارِي
فوج مِڙَي ٿي ٻارن وارِي
ڦيرائن هُن کي چوڌارِي
عينِي، پارس، ٽنڪُو، بارِي
هُن سان کيڏن وارِي وارِي
ٻارن جَي لئه باغ بهارِي
مُور نه ٿئَي تِن کي بيزارِي
گھر ۾ هردم ڌمچر جارِي
آڪهه آ آزارَ ۾ سارِي
ڪوهيُو ٻڪرِيءَ تان ٻلهارِي
”ٻَي... ٻَي...“ جنهن جِي ٻولِي پيارِي
مستِي ٿئي جي هُن تي طارِي
ڪڍَ ڊُڪَي هُن جَي ڪوهيارِي
ڇيلِي ڊوڙَي ٿِي ويچارِي
سهڪِي چئي ٿي ”زارِي... زارِي...“
(10 سيپٽمبر 2012ع)