ڏکڻ ڏَيهِي
ڀڃُ اچي مڇرن جِي پيَهِي
نانِي آکاڻِي ٿِي اورَي
ٻار ٻُڌون ٿا گڏجِي ويهِي
اُٺ رهَي ڪي ڏِينهن بُکارو
ڳالهه نه آ هيءَ حيرت جَيهِي
ڪُونج ڏي رشتو ڪانءَ اُماڻيو
ڳالهه نٿو ڪنهن ساڻ سلَي هِي
ٽنڪُوءَ کي سا ڪاپِي گھُرجَي
جَيهِي مُون وٽ آهَي، تيهِي
سجَّ کي روشن ڪير ڪري ٿو؟
ڇونه ڪڏهن وِيچار ڪجَي هِي!
چنڊ امان جو ڀاءُ ته ناهي
ڇالئه ٿو ”ماما“ سڏجَي هِي
اُڀَ ۾ تارا آهن ڪيڏا
ڪوبه سگھيو آ ڪونه ڪَٿَي هِي
ٻارَ سڀئِي معصُوم ٿين ٿا
توڙي ڏيهِي يا پرڏيهِي
محنت جو ڦل ماکِيءَ جهڙو
ماکِيءَ جِي مک ڳالهه ڏَسَي هِي
(17 سيپٽمبر 2012ع)