چنڊَ ماما!
مُون کي پائِي نٿي کپي هاڻي
پائِي ليکي ۾ هاڻي ڪجھه ڪانهي
مُون کي ڏي نوٽ هاڻي ڳاڙهو تُون
پائِي ڪوئي نٿو وٺي اڄڪلهه
ڳالهه هر ڪو پيو اها ڄاڻَي
”پائلي“ ۽ نه ٿِي هلي ”آڌيِ“
ناهه پنجين، ڏهين جِي شئي ساديِ
چپس ۽ چاڪليٽ لائيءَ جي
هاڻ قيمت وَڌِي ملائيءَ جي
ڪون، قُلفي به قيمتي ٿِي وئي
ٻن روپين، ٽن کان ڳالهه ٻي ٿِي وئي
تُون اڳي ئي رهِين پري ڏاڍو
تنهن تي ڪڪرن ۾ ٿو لڪِين اڪثر
تُون ڪڏهن وار کان سنهو آهِين
۽ ڪڏهن چانورن جي مانيءَ جيان
توسان ملجَي، ته ڪيئن ملِي سگھجي!!
ڪاٿي ايڏو مٿَي اچِي سگھجَي
تنهن ڪري توکي عرض آ ماما!
توتي، سمجھين ته قرض آ ماما!
مُون ڏي پائِي نه موڪلج ٻيهر
مُون کي ڳاڙهو ڪو نوٽ گھرجي ٿو
چنڊَ ماما! نئون زمانو آ...
(1 سيپٽمبر 2012ع)