ڪھاڻيون

محبت ماريا ماڻهو

هي ڪتاب 11 پرڏيهي ڪهاڻين جي سنڌي ترجمي تي مشتمل آهي، جنهن جو ترجميڪار ناميارو شاعر ۽ ڪهاڻيڪار ڀون سنڌي آهي. مهاڳ ۾ طارق قريشي لکي ٿو:

”ڀَون سنڌيءَ جي ترجمو ٿيل ڪهاڻين ۾ واضح نظراچي ٿو ته هن وٽ مناسب چُونڊ آهي. پنهنجي پاٺڪ کي ڪهڙي ڪهاڻي پڙهائڻي آهي، ڪهڙو خطو گھمائڻو آهي ۽ ڪيئن ۽ ڇا ڏيکارڻو آهي. هن کي خبر آهي ته ڪڏهن ڪڏهن ۽ ڪٿي ڪٿي زندگي ڪيئن البيلي ۽ کيچلي هوندي آهي ته ڪٿي ته ماڳهين هوءَ ڪيڏي نه ڪٺور ۽ ڪروڌي بڻيل هجي ٿي. حياتيءَ جو حسناڪيون هر هنڌ هڪجھڙيون ڪونهن ۽ جيون هر ڪنهن لاءِ جاڙ به ڪونهي. محترم ڀَون سنڌيءَ کي جتي به سنڌ سان ۽ سنڌ جي حالتن سان هڪجھڙائي ڏسڻ ۾ آئي آهي ته هن ان لکڻيءَ کي چُونڊي کنيو آهي.“
  • 4.5/5.0
  • 2592
  • 780
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ڀوَن سنڌي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book محبت ماريا ماڻهو

سدا بهار

[b]سمرسيٽ ماهام[/b]

منهنجي زال وقت جي پابندي قطعي ڪونه ڪري. اهوئي سبب آهي جو هوٽل ڪليرج ۾، مون سان اڳواٽ طئه ٿيل ٻنپهرن جي ماني تي هوءَ اڃان نه پهتي هئي. جيتوڻيڪ مان خود به ڏهه منٽ ليٽ پهتو هوس. پر هن کي نه ڏسي مونکي ڪابه حيرت نه ٿي. مون ڪاڪ ٽيل جو آرڊر ڏنو. من کي ڀائيندڙ موسم هئڻ جي ڪري لائونج ۾ ٻن يا ٽن ٽيبلن کي ڇڏي باقي سڀئي ٽيبلون ڀريل هيون. ڪافي ماڻهو ماني کائي چڪا هئا ۽ مٿان ڪافي يا چانهه پي رهيا هئا. باقي مون پارا ماڻهو وسڪي جي بوتل سان کيڏندي، اوسيئڙي جي عذاب کي گهٽ ڪرڻ جي ڪوشش ڪري رهيا هئا. عورتون اونهاري جي لباس ۾ جيتوڻيڪ ڏاڍيون هشاش بشاش ۽ خوبصورت نظر اچي رهيون هيون، پر انهن ۾ ڪو به چهرو اهڙو ڏسڻ ۾ نه ٿي آيو جنهن تي ڏهن پندرنهن منٽن کان وڌيڪ نظر کپائي سگهجي. اهي ڏسڻ ۾ خوش مزاج، نازڪ، زرق برق لباس ۾ ملبوس ۽ چلوليون نظر آيون ٿي. پر انجي باوجود به اُهي روايتي قسم جون عام عورتون لڳيون ٿي ۽ انهن ۾ ڪا به عورت اهڙي نه هئي، جنهن کي ڏسڻ جي حسرت من ۾ ٻيهر پيدا ٿئي. هاڻ ٻه ٿي چڪا هئا ۽ مونکي بک به ڏاڍو تنگ ڪري رهي هئي. منهنجي زال اڪثر چوندي هئي ته، هن کي فيروزي هيرو ۽ واچ پائڻ قطعي پسند نه هئا. ڇاڪاڻ جو فيروزي هيرو رنگ ڇڏيو سائو ٿيو وڃي ۽ واچ بيهي ٿي رهي. انهي ڪري هن پنهنجو سڀ ڪجهه قسمت تي ڇڏي ڏنو هو. فيروزي هيري لاءِ ته آئون ڪجهه چئي نٿو سگهان. پر واچ تيستائين نٿي خراب ٿئي، جيستائين ان جو بي دردي سان استعمال نٿو ٿئي. اڃان آئون انهن ئي خيالن ۾ هوس جو بيرو منهنجي ويجهو آيو ۽ نهايت سنجيده انداز ۾ چيو، ”توهانجي بيگم صاحبه جو بلڪل هاڻي فون تي توهانجي لاءِ پيغام آهي ته، هوءَ ڪنهن سبب ڪٿي رڪجي پيئي آهي، انهي ڪري توهان سان مانيءَ تي ساٿ ڏيئي نه سگهندي.“
آئون ڏاڍو منجهي پيس. هيڏي ساري ڀريل هوٽل ۾ اڪيلو ماني کائڻ عجيب لڳم. پر هاڻي ڪلب ۾ وڃڻ جو وقت به گذري چڪو هو ۽ بک به ڏاڍي لڳي هئي. ان لاءِ بهتر سمجهيم ته اتي ئي ماني کائي وٺجي. مون ڊائننگ روم ۾ نظر ڦيرائي. منهنجي دل ڪا خاص مطمئن نه ٿي، جيئن عام طور تي قدآور شخصيتن کي ڏسي ٿيندي آهي، ۽ نه ئي فيشن ايبل هوٽل جي بيرن کي سندن نالن جي خبر هئي. پر انهي موقعي تي مون کي الائجي ڇو پڪ هئي ته، ضرور ڪنهن نه ڪنهن قدآور شخصيت سان ڏيٺ ٿيندي؟ هوٽل جي بيري دماغ جي پٽيءَ ۾ اڳيئي ٽيپ ٿيل جملن ۾ ٻڌايو ته، هوٽل جي هر ٽيبل اڳواٽ ئي بڪ ٿي چڪي هئي. مون نا اميديءَ مان وڏي هال ۾ نظرون ڊوڙايون. اوچتو هن تي نظر پوڻ سان مونکي ڏاڍي خوشي ٿي. آئون ليڊي الزبيٿ ورمنٽ کي اڳيئي سڃاڻان. هوءَ منهنجي پراڻي دوست هئي. هوءَ اهڙي طرح مرڪي ڄڻ باور ڪرائيندي هجي ته هوءَ اڪيلي هئي. آئون هن ڏي ويس.
”ڇا تون هڪ بکايل ماڻهو تي رحم کائيندي پنهنجي ڀرسان ويهڻ ڏينديئين؟“
”بيشڪ. پر مان تقريبن ماني کائي چڪي آهيان.“
هوءَ وڏي هال ۾ پلر جي ڀرسان ننڍي ٽيبل تي ويٺي هئي ۽ جڏهن آئون ويهي چڪس ته مون محسوس ڪيو ته ماڻهن جي هُل کان پاسيرو اسان نويڪلي ماحول ۾ هئاسين.
”اها منهنجي خوش نصيبي ٿيندي.“ مون چيو، ”مان بک مان بيحال ٿي چڪو آهيان.“
هن هاڪار واري انداز ۾ مرڪي ڏٺو. مرڪ هن جي چپن کان ٿيندي پوري چهري تي ڦهلي ۽ پوءِ نازڪ اکين منجهه سمائجي ويئي. ايئن ڪير به چئي نٿي سگهيو ته الزبيٿ ورمنٽ ڪنهن عام سانچي مان ٺهيل عورت هئي. مان هن جو جوڀن ڏسي نه سگهيس. پر مون گهڻن ماڻهن کان ٻڌو هو ته هوءَ پنهنجي زماني ۾ ايتري ته پياري ۽ من موهڻي هئي جو کيس ڏسندي ئي من ۾ ڀونچال اچي ويندو هو. مون کي هن وقت به اها ڳالهه سورنهن آنا سچ باسي ٿي. جيتوڻيڪ هن وقت هوءَ پنجاهه سالن جي ٿي چڪي هُئي ته به هنجو ڪو جواب نه هو. هن جي تباهه ٿيل حسن مان هن جي جواني جي سدا بهار سونهن ۽ سوڀيا جون مکڙيون اڃان به کليون ٿي. هنجي بي نياز سونهن کي ڪنهن سان ڀيٽي نٿو سگهجي. آئون تراشيل چهرن کي پسند نه ڪندو آهيان. ڇاڪاڻ جو اهي سدائين هڪجهڙا لڳندا آهن. منهنجي نظر ۾ اهي عورتون بيوقوف آهن جيڪي پنهنجا جذبا ۽ شخصيت پائوڊر، سرخي ۽ لپ اسٽڪ جي بيجا استعمال سان اڍنگي نموني اُڀارڻ جي ڪوشش ڪن ٿيون. الزبيٿ ورمنٽ انهي انداز جو نقل نه ڪيو پر ان کي هڪ نئون روپ ڏنو. سندس ميڪ اپ جي نرالي انداز سونهن کي وقت سان گڏ جهڪو ڪرڻ جي بجاءِ سندس چهري کي وڌيڪ ٻهڪائي ڇڏيو هو. جيتوڻيڪ سندس وار ڪلر ڪيل هئا پر ان جي باوجود به اهي قدرتي وارن جيان نرم ملائم، چمڪيلا ۽ گهور ڪارا نظر آيا ٿي. هن سدائين پاڻ کي تيار ۽ وقت سان هم آهنگ ڪري رکيو هو ۽ هن ڪڏهن به پاڻ کي جوڀن جي مستي کان ٻاهر رکڻ جو نه سوچيو هو. اهو ئي سبب هو جو هوءَ هن وقت به نرم نازڪ ۽ من موهڻي نظر آئي ٿي. هوءَ لسو ريشمي ڪپڙو پائيندي هئي. ان تي اڀريل هلڪي لڪيرن جيان سندس شخصيت اڀري آئي ٿي. هن جي ڳچي ۾ سدائين خوبصورت هيرن جو جڙيل هار نظر ايندو هو. سندس ٻيو زيور زمرد سان جڙيل اها منڊي هئي، جيڪا هن کي شادي ۾ نشاني طور ملي هئي. منڊي ۾ جڙيل ڪاري زمرد جي چمڪڻ تي سندس سفيد آڱر وڌيڪ نکري اٿي ٿي. فقط هن جي نهن تي ٿيل ڳاڙهي نيل پالش هن جي عمر کي لڪائڻ کان انڪار ڪيو ٿي. انهن ۾ نوجوان ڇوڪرين جي ننهن جهڙو نازڪپڻو، لسائي، ۽ گولائي نه هئي ۽ انهن کي گهڻو ڏسڻ سان ڪوفيت ٿي محسوس ٿي، ۽ اُهي ڪنهن شڪاري پکي جا تيز چنبا لڳا ٿي.
الزبيٿ ورمنٽ هڪ غير معمولي عورت هئي. هن جو جنم نواب ايس ٽي ارٿ جي گهر ٿيو هو. هن ارڙهن سالن جي عمر ۾ هڪ تمام شاهوڪار ماڻهو سان شادي ڪئي، ۽ بد ڪرداري ۽ سستي شهرت ماڻڻ ۽ نالي ڪڍڻ لاءِ بي جا خرچ ڪري سڀني کي حيرت ۾ وجهي ڇڏيو. هوءَ بي راهه روي ۾ فخر محسوس ڪندي هئي. شايد اهو ئي سبب هو جو ٻن سالن جي مختصر عرصي ۾ ، هن جي مڙس کيس ڪنهن اسڪينڊل جي جنم وٺڻ جي ڊپ کان طلاق ڏيئي ڇڏيو. اُن کان پوءِ هن هڪ ڪيس ۾ ڦاٿل ٽن جوابدارن مان هڪ سان شادي ڪري ورتي ۽ ارڙهن مهينن کانپوءِ اُن کان به جان آجي ڪري ورتي. ۽ ان کانپوءِ هن جي پويان عاشقن جي قطار ٺهي ويئي. هوءَ عياشي سبب ڏاڍو مشهور ٿي. هن جي ڇرڪائيندڙ سونهن ۽ اسڪينڊلن جو ذڪر محفلن ۾ لڳاتار موضوع بنيو رهيو. جيتوڻيڪ اهو ذڪر گهڻو عرصو نه هليو، پر ان ماڻهن کي اجائي گپ شپ جو موقعو ضرور فراهم ڪيو. هن جو نالو مشهور ۽ نالي وارين هستين ۾ وٺجڻ لڳو. هوءَ جوئارڻ هئي، فضول خرچ هئي، من موجي ۽ چنچل هئي. جيتوڻيڪ هوءَ پنهنجن عاشقن سان وفادار نه هئي، پر پنهنجن دوستن ڏانهن سندس رويو سدائين ڀانئڻ وارو هوندو هو ۽ اها مستقل مزاجي سندس طبيعت ۾ شامل هئي. هن جا ڪافي دوست ان راءِ جا هئا ته هن جو عمل کڻي ڪهڙو به هو، پر پنهنجي جاءِ تي هوءَ هڪ سٺي عورت هئي. هوءَ صاف دل هئي، اعليٰ ظرف ۽ وڏي حوصلي واري عورت هئي. هوءَ منافق نه هئي. هوءَ سخي دل ۽ مخلص عورت هئي. منهنجي نظر ۾ هوءَ هڪ عظيم عورت هئي. اڄ جي دور ۾ جڏهن سوچڻ جو انداز تبديل ٿي چڪو آهي. ماڻهو چاپلوسي ڪرڻ کي آرٽ سمجهڻ لڳا آهن، جڏهن انهن کي پنهنجي ڪلاس جي ماڻهن کان سرد رويو ملي ٿو، تڏهن اهي پنهنجو قدبت وڌائڻ لاءِ ليکڪن، مصورن ۽ موسيقارن جي اڳيان گهٽيا نموني جهڪن ٿا. جڏهن ته هوءَ مونکي هميشه هڪ نارمل ۽ جلدي هائوڪار ڪندڙ دوست محسوس ٿي آهي. هوءَ انهيءَ نوازيل طبقي مان هئي، جيڪا بنا ڊپ جي اهو سڀ ڪجهه چئي سگهي ٿي، جيڪي هن چوڻ چاهيو ٿي. هوءَ حاضر جواب هئي. هوءَ سدائين پنهنجي ماضي تي ٽهڪ ڏيئي ڳالهائڻ پسند ڪندي هئي. هن جي گفتگو جيتوڻيڪ بنا سوچ ويچار جي هوندي هئي، ته به سٺي لڳندي هئي. هوءَ ڪجهه به نه لڪائيندي هئي، هوءَ هڪ ايماندار عورت هئي.
۽ پوءِ هن هڪ حيرت ۾ وجهندڙ حرڪت ڪئي. هن چاليهه سالن جي عمر ۾، هڪ ايڪويهه سالن جي ڳڀرو نوجوان سان شادي ڪئي. هن جي دوستن جي چوڻ مطابق سندس سموري زندگيءَ ۾ اهو سڀ کان وڌيڪ چريائپ وارو قدم هو ۽ جيڪي کيس ننهن کان چوٽي تائين سڃاڻندا هئا، انهن کي ان ڳڀرو نوجوان لاءِ به پريشاني ٿي، ڇاڪاڻ جو هو هڪ سادو سودو ۽ شريف انسان هو ۽ انهن جي نظر ۾ اها بي شرمائيءَ جي حد هئي جو هن جي تجربيڪاري جو فائدو وٺجي. اهو ئي، سبب آهي جو انهن ليڊي الزبيٿ ورمنٽ سان وڌيڪ لاڳاپا رکڻ بهتر نه سمجهيو. اها واقعي هئي به انتها. هنن ان جي تباهي جي اڳڪٿي ڪري ڇڏي. ڇاڪاڻ جو هنن کي اها خبر هئي ته الزبيٿ ورمنٽ ڇهن مهينن کان وڌيڪ ڪنهن سان نباهي نٿي سگهي ۽ هنن کي اها به پڪ هئي ته هر نئين ڏينهن نت نئين اسڪينڊل ۾ نالو کڄڻ ڪري هو ڳڀرو نوجوان کيس پاڻهي ڇڏي ويندو. پر اهي سڀ غلط هئا. مونکي خبر ناهي ته سندس من ۾ اها تبديلي وقت گذرڻ جي پيداوار هئي، يا پيٽر ورمنٽ جي معصوم دل هن جي دل ۾ پيار جو ڇهاءُ محسوس ڪرايو هو. پر اها حقيقت هئي ته، هوءَ هن جي وفا شعار زال ثابت ٿي رهي هئي. هو غريب هو ۽ هوءَ فضول خرچ هئي. پر هاڻي هوءَ هڪ ڪفايت شعار زال بنجي چڪي هئي ۽ ايترو محتاط ٿي ويئي هئي، جو هن جي خلاف اٿندڙ سڀ اسڪينڊل خود به خود خاموش ٿيندا ويا. پيٽر ورمنٽ جي خوشي ئي صرف هن جو مقصد هو. ان ۾ ڪنهن کي شڪ به نه هو ته هن پيٽر ورمنٽ کي انتها مان چاهيو ۽ ڀانيو ٿي. ڪافي گهڻي عرصي کان الزبيٿ ورمنٽ جيڪا ماڻهن ۾ موضوع بڻي رهندي هئي ان بابت گفتگو جو باب بند ٿي چڪو هو.اهو محسوس ئي نه ٿي ٿيو ته هوءَ ڪا اها ساڳي عورت هئي، جنهن جا اسڪينڊل ۽ چرچا عام ۽ خاص جي زبان تي هوندا هئا. هوءَ هاڻ بلڪل بدلجي چڪي هئي ۽ مونکي اهو خيال ايندي دل ئي دل ۾ ڏاڍي خوشي ٿي ته مستقبل ۾ جڏهن هوءَ مان مرتبي جا ڪيئي سال گذاري پوڙهي ٿي چڪي هوندي ته ماڻهو سوچيندا، اها اوباش عورت ڪا ٻي هئي جيڪا گهڻو اڳ مري چڪي هئي. عورتن کي وسارڻ جي تمام وڏي دل هوندي آهي.
پر مون کي ڪير ٻڌائي سگهندو ته من اندر جي قسمت جي خاني ۾ ڇا بند پيل آهي؟ اک ڇنڀ ۾ سڀ ڪجهه تبديل ٿي چڪو. پيٽر ورمنٽ ڏهن سالن جي بي مثال قربت جي باوجود باربرا ڪئنٽون نالي ڇوڪريءَ جي عشق ۾ دل وڃائي ويٺو. هوءَ خوبصورت هئي ۽ ڪنهن زماني ۾ پرڏيهي کاتي ۾ انڊر سيڪريٽري رابرٽ ڪئنٽون جي سڀ کان ننڍي ڌيءَ. هوءَ تمام نرم نازڪ ۽ من موهڻي هئي، بيشڪ هن کي الزبيٿ ورمنٽ سان رتيءَ برابر به ڀيٽي نٿو سگهجي. سڀني ماڻهن کي خبر هئي ته ڇا ٿي رهيو هو. پر ڪنهن کي به سمجهه ۾ نٿي آيو ته ڪو الزبيٿ ورمنٽ وٽ ان جو ڪو حل موجود هو؟ انهن کي تجسس هو ته هوءَ ڪيئن ٿي ان مسئلي کي منهن ڏي. هي مسئلو هن جي ماضي جي تجربن کان قطعي مختلف هو. هن هميشه پنهنجن چاهيندڙن کي ٿڏيو هو. ڪنهن به هن کي برباد نه ڪيو هو. مون سوچيو ته هوءَ مس باربرا ڪئنٽون جي ڪيل حرڪت تي ضرور ڳالهائيندي. مونکي سندس همٿ ۽ چالاڪي جي پوري خبر هئي. منجهند جي ماني تي گپ شپ ڪندي مونکي اهو سڀ ڪجهه دل ۾ آيو، پر هن ان قسم جو ڪو به ذڪر نه ڪيو. هوءَ پهريائين جيان خوبصورت، من موهڻي ۽ کليل ذهن جي مالڪ نظر آئي ۽ هن ڪو به اهڙو تاثر نه ڏنو ته هوءَ ڪا مصيبت ۾ ڦاٿل هئي. هوءَ ايئن ڳالهائي رهي هئي جيئن اڳي ڳالهائيندي هئي، يا ايئن کڻي چئجي ته اڃان به نهايت خوبصورتيءَ سان زير بحث موضوعن تي حاضر دماغي ۽ مزاحيه انداز ۾ ڳالهائي رهي هئي. سندس گفتگو مان مونکي ڏاڍو مزو آيو. ۽ ان نتيجي تي پهتس ته شايد ڪو معجزو ٿيو هو جو پيٽر کان منهن مٽائڻ جو هن تي ڪو اثر نه ٿيو هو. مون اندر ئي اندر ۾ فيصلو ڪري ورتو ته، هن جو پنهنجو پاڻ سان پيار عظيم ۽ هر شئي کان مٿانهون هو. هوءَ اهو سوچي به نٿي سگهي ته هن جو شان يا طاقت ڪڏهن گهٽ به ٿي سگهيو ٿي.
اسان ٻنهي ڪافي پي ورتي ۽ سگريٽن مٿان سگريٽ دکايا. هن مون کان ٽائيم پڇيو.
“ٽن ۾ پندرنهن منٽ گهٽ آهن.”
”مون کي بل جو پڇڻ گهرجي.“
”تون نه. مونکي تنهنجي ماني جهلڻ ڏي.“
”بيشڪ.“ هن مرڪيو.
”ڇا تون جلدي ۾ آهين؟“
”منهنجو پيٽر سان ٽين بجي جو ٽائيم رکيل آهي.“
”اوهه! اهو ڪيئن آهي؟“
”بلڪل ٺيڪ ٺاڪ.“
هوءَ ٿورڙو مرڪي. هڪ سست ۽ خوشي سان ٻهڪيل مرڪ، پر مونکي ان جي تهه ۾ مذاق نظر آئي. هو گهڙي پل لاءِ گهٻرائجي ويئي ۽ پوءِ مون ۾ گهوريندي چيو، ”شايد تون غير معمولي صورتحال کي وڌيڪ پسند ڪرين ٿو. پيٽر ڏي موڪليل نياپي مون کي ڪيترو پابند بنائي ڇڏيو آهي، ان جو تون اندازو به نٿو ڪري سگهين. مون پيٽر کي فون ڪري چيو آهي ته ”تون مون سان ٽين بجي مل. آئون هن کي طلاق ڏيڻ لاءِ چوڻ چاهيان ٿي.“
”تون ايئن نٿي ڪري سگهين.“ مون جهٽڪو محسوس ڪيو ۽ سوچي نه سگهيس ته اهڙي موقعي تي ڇا چئجي، ”منهنجي خيال ۾ توهين بهتر نموني رهي سگهو ٿا.“
”ڇا تون سمجهين ٿو ته مون کي اها سموري خبر ناهي جيڪا دنيا کي آهي؟ آئون ايتري بيوقوف ناهيان جيترو ٻيا سمجهن ٿا.“
هوءَ انهن عورتن مان نه هئي جنهن کي اهو ٻڌائي يقين ڏياري سگهجي ته هو ان تي اعتبار نٿو ڪري ۽ نه ئي آئون کيس اهو سمجهائي ٿي سگهيس ته هو سندس ڳالهه سمجهي نٿي سگهيو. آئون گهڙي پل لاءِ خاموش رهيس.
”پر تون طلاق ڇو ٿي وٺين؟“
”باربرا جو پيءُ رابرٽ ڪئنٽون انتهائي کر دماغ پوڙهو آهي. مون کي تمام گهڻو شڪ آهي ته جيڪڏهن پيٽر مون کي طلاق نه ڏيندو ته هو باربرا جي ساڻس شادي نه ڪرائيندو. ۽ رهيو سوال منهنجو، توکي ته اڳيئي خبر آهي ته منهنجي لاءِ اها ڪا نئين ڳالهه ناهي. هڪ طلاق گهٽ يا وڌ.“
هن پنهنجا خوبصورت ڪلها لوڏيا.
”تون ڪيئن ٿي سمجهين ته هو باربرا سان شادي ڪرڻ ٿو چاهي؟“
”هو هن سان ننهن کان چوٽي تائين عشق ۾ ڦاٿل آهي.“
”ڇا هن انجو توسان ذڪر ڪيو آهي؟“
”نه، هن کي ان حد تائين يقين آهي ته مون کي ان ڳالهه جي ذري به خبر ناهي. هو انتهائي بدبخت محبوب نڪتو. هو پيٽ تي پٿر رکي ڪوشش پيو ڪري ته جيئن منهنجي دل نه ڏکائي.“
”شايد اها محبت وقتي چريائپ هجي!؟“ مون گمان ظاهر ڪيو، ”اها گهڙي جلدي گذري ويندي.“
”پر آخر ڇو؟ باربرا جوان آهي، خوبصورت آهي، ڪامڻي آهي، اُهي هڪ ٻئي لاءِ موزون آهن ۽ ٻئي پاسي مون وٽ ڇا آهي جو اها گهڙي جلد گذري ويندي!؟ اهي ٻئي هڪ ٻئي کي پيار ڪن ٿا ۽ انهن جو هن وقت جو پيار سڀني کان مٿانهون آهي. آئون پيٽر کان اوڻويهه سال وڏي آهيان. جيڪڏهن ماڻهو پنهنجي ماءُ جي عمر کان وڏي عورت سان پيار ڪري ته ڇا تون سمجهين ٿو ته هو ٻيهر ان کي پيار ڪرڻ لاءِ واپس موٽي ايندو؟ تون هڪ ناول نگار آهين. توکي انسان جي فطرت جي ٻين کان وڌيڪ خبر هوندي!؟“
“تون قرباني ڇو ٿي ڏين؟”
”جڏهن ڏهه سال اڳ هن مون سان شادي ڪئي ته مون هن سان واعدو ڪيو هو ته هو جڏهن به چاهيندو ته هوءَ کيس جدا ٿيڻ جي اجازت ڏئي ڇڏيندي. تون ڏسي سگهين ٿو ته اسان جي عمرن ۾ ڪافي فرق آهي. انهي ڪري آئون سمجهان ٿي ته اهو فيصلو صحيح آهي.”
”۽ ڇا تون کيس پاڻ سان جيون گهارڻ ۽ نباهڻ جو واعدو ياد ڏيارڻ نٿي چاهين؟“
هن پنهنجن سنهڙن هٿن ۾ جنبش آندي ۽ مونکي اونداهيءَ ۾ زمرد جي چمڪي تي بدسوڻ محسوس ٿيو.
”اوهه! تون اهو خوب ڄاڻين ٿو ته مان کيس ايئن چئي سگهان ٿي، پر فضيلت ۽ بردباري به ته ڪا شيءِ آهي.؟ آئون توکي سچ ٻڌائڻ چاهيان ٿي ته، انهي ڪري ئي آئون هتي منجهند جي ماني کائڻ آئي آهيان. هي اُها ئي ٽيبل آهي جنهن تي مون پيٽر کي پسند ڪيو هو. اسان هن ئي ٽيبل تي رات جي ماني کاڌي هئي ۽ آئون اتي ئي ويٺل هئس، جتي هاڻ ويٺل آهيان. تڪليف دهه ڳالهه اها آهي ته آئون هن سان پيار ۾ ايترو ته اونهو وڃي چڪي هئيس جيترو اڳي ڪڏهن به نه ويئي هئيس.“ هوءَ گهڙي پل لاءِ رڪي ۽ مون ڏٺو هن پنهنجا ڏند زور سان ڀڪوڙيا.”ٺيڪ آهي، مون سوچيو مون کي هاڻ وڃڻ گهرجي، پيٽر کي پنهنجي لاءِ ڪنهنجو انتظار ڪرڻ پسند نه هو.“
هن مون ڏانهن بي توجهي مان نهاريو. مون کي ڏک ٿيو ۽ هن مون کي خدا حافظ چوڻ به گوارا نه ڪيو. اوچتو هن مرڪي ڏنو ۽ معنيٰ خيز انداز ۾ هن پير کي لوڏيو.
”ڇا تون پسند ڪنديئين ته مان توسان گڏ هلان؟“
“وڌ ۾ وڌ هوٽل جي دروازي تائين.” ليڊي الزبيٿ ورمنٽ مرڪي ڏنو.
هوٽل جي ريسٽورنٽ ۽ لائونج مان چهل قدمي ڪندا، جڏهن گيٽ جي ٻاهران پهتاسين ته مون کانئس ٽيڪسي جو پڇيو.
“نه آئون مزي سان پهچي وينديس. اڄ موسم به ڏاڍي پياري آهي.” ايئن چوندي هن مون سان هٿ ملايو. ”تو سان ملي ڏاڍي خوشي ٿي، آئون سڀاڻي ٻاهر هلي وينديس. پر سرنهن جي موسم ۾ شايد لنڊن ۾ ئي هجان. مون کي فون ڪجان.“
هوءَ مرڪي پٺتي مڙي ۽ هلڻ لڳي، مون هن کي ڊيوس اسٽريٽ ڏانهن ويندي ڏٺو، هوا ۾ اڃا تائين بهار جهڙي مستي هئي ۽ ڇتن جي مٿان نيري آسمان ۾ اڇا بادل آواره گردي ڪندا وڃي رهيا هئا. هوءَ قد بت ۽ بيهڪ مان اڃا به هشاش بشاش نظر آئي ٿي. هوءَ ڏاڍي نرم نازڪ ۽ من موهيندڙ شخصيت جي مالڪ هئي. رستي ويندڙ ماڻهن گهڙي ساعت رڪي نظرون کڻي ڏانهس ڏٺو ٿي. مون هن کي نازڪ ادا سان ڪنهن شناسا ڏانهن مڙندي ڏٺو جيڪو ٽوپلو هوا ۾ لهرائي کيس اشارو ڪري رهيو هو ۽ مون سوچيو ته، هو هزار سالن ۾ به ان ڳالهه کي نه قبوليندو ته ڪو هوءَ ڀڳل دل جي مالڪ هئي. آئون اهو وري وري ۽ بنا هٻڪ جي چوندس ته هوءَ هڪ ايماندار عورت هئي.
***