تنهنجي دنيا سڀ رنگ سانول
[/b]
ڪوهسن جي زال مارڪيٽ ۾ سبزيون وڪڻندي هئي. هوءِ روزانه صبح جو سويل ڀاڄي جي ٽوڪري کڻي پنهنجي ڳوٺ کان تقريبن هڪ ميل پري شهر ڏي ويندي هئي. جڏهن ڌنڌو تيز هوندو هو ته هوءِ جلدي واپس موٽي ايندي هئي. نه ته هن جو سج لٿي کان پوءِ موٽڻ ٿيندو هو. جڏهن به هوءِ پنهنجي ڳوٺ جي ويجهو آبشار مٿان اڏيل ڪاٺ جي پل تان گذرندي هئي، ته هن جي دماغ ۾ پنهنجي مڙس ۽ اولاد بابت خيال ايندا هئا.
ڳاڙهن وارن ۽ ٿورڙا ڏند نڪتل ڊگهي قد واري ماپا لاءِ ڪير به اهو نٿي چئي سگهيو ته هوءِ ڪا ڪوجهي هئي. هن جو مڙس ڪوهسن واندو هو ۽ سڄو ڏينهن گهر ۾ ويٺو هوندو هو ۽ پيو کائيندو هو. اهو به سئو سيڪڙو صحيح نه هو ته هو ڪجهه به نه ڪندو هو. هو گهر ۾ روزانو چانور پچائيندو هو ۽ ٻارن جي سنڀال پڻ ڪندو هو.
ڪوهسن نون سالن جي عمر تائين ٻڌمت جي خانقاهه ۾ رهي سکيا ورتي هئي. هو سست هئڻ جي باوجود به سٺي سڀاءُ جو مالڪ هو. ٽهڪ هن جي زندگي جو حصو هئا. هو جواني کان وٺي خيراتي ڪاڄن ۽ شادي جي تقريبن ۾ شرڪت جو ڪوڏيو هو. هو پنهنجي زال جيان قدآورنه هو، ننڍي ڇاتي، مٿي تي گهاٽا وار ۽ چهري تي سنهيون مَڇيون، هو کڙي ڀر هلندو هو.
جڏهن هنن شادي ڪئي ۽ کين هڪ پٽ ڄائو ته ماپا دڪان کوليو ۽ ڪوهسن جون ضرورتون پوريون ڪرڻ ۾ به هٿ ونڊائڻ لڳي. جڏهن هنن کي ٻيو پٽ ڄائو ته ماپا فقط دڪان هلائڻ لڳي. ڌي جي ڄمڻ کان پوءِ ماپا اڪثر ٿڪل ٽٽل نظر ايندي هئي. هڪ ڀيري جڏهن هن کي ڌنڌي ۾ گهاٽو پيو ته هن جي حالت رحم جوڳي ٿي ويئي. پريشانين جي باوجود به هن ڪنهن سان شڪايت نه ڪئي.
هن کي تڏهن ڏاڍي خوشي ٿي ۽ همٿ وڌي جڏهن کيس سندس ساهيڙي ٻڌايو ته ”ڳوٺ ۾ تازو ٿيندڙ شادي ۾ تنهنجي مڙس ڏاڍي من موهيندڙ انداز ۾ دعا گهري هئي. توکي اها ضرور ٻڌڻ گهربي هئي. تنهنجو مڙس واقعي ذهين ۽ وڏو ڄاڻو آهي.“ هن جو حوصلو تڏهن به ڏاڍو وڌندو هو جڏهن هن جو چوڏهن سالن جو ڇوڪرو جيڪو ڪڏهن ڪڏهن ڪاٺ جي پل وٽ کيس ملندو هو ۽ سندس مٿي تان ڀاڄي جي ٽوڪري لاهيندو هو. اهڙن موقعن تي هن جي دل ۾ پنهنجي مڙس لاءِ نيڪ جذبا ڪر کڻي اُڀرندا هئا ۽ هوءِ دل ئي دل ۾ سندس شڪريو ادا ڪندي هئي.
هڪ ڀيري هوءَ ۽ سندس ٻارڙا گهر جي ٻاهر ٿلهي تي پاڻ ۾ ڳالهائي رهيا هئا ته هڪ تاڙي جو شراب پيتل موالي رستي تان گذريو ۽ هنن ڏي بري نظر سان نهاريو. ٻارڙا ڊپ مان وٺي اندر ڀڳا. ڪوهسن جلد ئي گهر مان هٿيار کڻي ٻاهر آيو. موالي جي جيئن ئي هن تي نظر پيئي تيئن ئي پويان هٽيو ۽ مڙندي هن جي منڊڪائيندڙ ٽنگ کي ڏسندو ويو. ”جيڪڏهن منهنجو مڙس نه هجي ها ته شايد اسان وڏي مصيبت ۾ ڦاسي وڃون ها“ ماپا سو چيو.
ماپا جي عمر هن وقت ستٽيهه سال هئي. ڪوهسن هن کان ڇهه سال وڏو هو.
ڪوهسن هن وقت تائين صحيح معنيٰ ۾ ڪو به ڪم نه ڪيو هو. جڏهن ماڻهو هن کي ان جو چوندا هئا ته هو پنهنجي ڪڙتي جو پاند پڪڙي کل ئي کل ۾ چوندو هو ”آءٌ واندي ۽ آرام واري زندگي گذارڻ جي اهل آهيان. جنهن انداز سان آءٌ زندگي گهاريان پيو، اُن جو ڪارڻ منهنجا اڳئيين جنم ۾ ڪيل نيڪ ڪم آهن انهي ڪري اوهين سڙو نه.“ جيتوڻيڪ بظاهر هن ائين چيو ٿي پر هو اندر ئي اندر ۾ ڏاڍو دکي ٿيو ٿي. پر هو پنهنجو درد حاضر جوابي تي فخر ڪرڻ ۾ جلد ئي وساري ڇڏيندو هو. هن جي ورندي تي ماڻهو هن ڏي گهوري ڏسندا هئا يا کاڏي تي هٿ رکي چٿرواري انداز ۾ منهن ڦيري ڇڏيندا هئا. پنهنجن پاڙيسرين جي اهڙي حرڪت تي هو جوش ۾ اچي ويندو هو ۽ هڪ ڀيري جوش ۾ اچي هن پنهنجي سئوٽ کان اوڌر وٺي ڪاٺ جو ڪاروبار شروع ڪيو جنهن ۾ هن تمام گهڻو نقصان کاڌو. ٻئي ڀيري هن کيتي ٻاڙي جو سوچيو. هو بارش جا ارڪاڻ محسوس ڪندي ٻني ۾ هر هلائڻ ويو ۽ جڏهن هو واپس گهر موٽيو ته هن جي پيرن مان رت ٽمي رهيو هو. هن جي زخم ڇٽڻ ۾ پندرهن ڏينهن لڳا.
جڏهن هو ٺيڪ ٿيو ته هو ٽيتاليهه سال جو ٿي چڪو هو. هن جي پيرن تي پهتل زخم ته ڇٽي چڪي هئا پر دل تي پهتل زخم ڀرجي نه سگهيا.
ماپا معمول جيان مارڪيٽ ويندي رهي. سندن وڏو پٽ خانقاهه جي اسڪول ۾ پڙهڻ ويندو هو. هن جا ٻيا ٻه ٻار گهر جي اڱڻ ۾ موجود آمري جي وڻ هيٺان پيا کيڏيندا هئا. جيئن ئي ڪوهسن سبز چائي جي پيالي پيئڻ ويٺو، هن ڏٺو ته هڪ واڍو جيڪو ڇهن ٻارن جو پيءُ هو پنهنجي اوزارن سميت پاڙي واري جي گهر مان ٻاهر نڪتو. ساڳئي وقت هڪ ٻئي گهر مان هڪ ماڻهو نڪتو جيڪو آبشار پار ڪري ٻئي ڪناري تي ڪاٺيون ڪرڻ لاءِ وڃي رهيو هو. نه فقط ايترو پر هن جي نظر هڪ پوڙهي تي به پيئي جيڪو ڪاٺ جي ٽيڙي ٽڪري کي ڪات سان ڇلي لٺ ٺاهي رهيو هو.
پهرئين پل ۾ هڪڙي پيالي مٿان چانهه جي ٻي پيالي پيئندي ۽ ٻارڙن کي کيڏيندي ڏسي هو خوشي ۽ سڪون جي جذبن سان ٽمٽمار ٿي ويو پر ٻي پل ۾ جڏهن هن پنهنجن پاڙيسرين کي ڪم ۾ رڌل ڏٺو ته هن جون خوشيون چڪنا چور ٿي ويون ۽ هن کي ياد آيو ته هن کي اڃان چانورن جي ديڳڙي چلهه تي رکڻي هئي. هن کي اوچتو ئي پنهنجي پاڙيسرين جا طعنا ۽ ميهڻا ياد پيا ۽ ساڳئي وقت هن جي اکين اڳيان پنهنجي ماضي جي گهاريل زندگي ڦرڻ لڳي. هن جو خانقاهه جي اسڪول ڇڏڻ کان پوءِ جون ٻاراڻيون حرڪتون، ماپا سان شادي، ڪاروبار ۾ ناڪامي، پيرن جا زخم، هن کي اُنتي ڏاڍو ڏک ۽ شرم محسوس ٿيو. هن جي ذهن ۾ زندگي جي انهي انداز کي تبديل ڪرڻ جي خواهش ڪر کڻي اُڀري. هن سوچيو ته هن لاءِ اهو بهتر ٿيندو ته هو راهب ٿي وڃي ۽ پوءِ هن کي ڪڏهن به چانور چاڙهڻا نه پوندا، ۽ هڪ ڏينهن ان لائق ٿي ويندو ته هو خدا جي درٻار ۾ ڪنڌ مٿي کڻي سگهي ۽ جيئن هن جي زال ۽ ٻارن کي هن جي ثواب جي عيوض بخشش ملي سگهي. هن کي اهو سوچيندي ڪامل يقين ٿيڻ لڳو ته ڄمڻ کان وٺي هيلتائين هن کي پلئه پيل دکن جو ڇوٽڪارو هن جي هٿ ۾ هو. ۽ پوءِ هڪ ڏينهن اهڙو به ايندو جڏهن هو ديوتا جو درجو ماڻي وٺندو. هو لڳاتار سوچيندو رهيو، پر هن کي وري ياد آيو ته هن کي لازمي طور تي چانور چاڙهڻا پوندا، ٻي حالت ۾ هن کي بک ڪاٽڻي پوندي ۽ هن جا ٻار رڙيون ڪري آسمان مٿي تي کڻي ڇڏيندا. هو اُٿيو ۽ بورچيخاني ۾ ويو.
اُن وقت ماپا مارڪيٽ ۾ سبزين مٿان پاڻي ڇٽڪاري رهي هئي جيئن اُهي وزني ٿين ۽ هوءِ انهن مان وڌيڪ پئسا ڪمائي سگهي. هن کي ذهن ۾ خيال آيو ته هو اُن واڌو ڪمائي مان پنهنجي مڙس لاءِ سٺا چروٽ خريد ڪندي.
ڪوهسن جي چانورن پچائڻ ۾ ڪافي مهارت هئي. هن ٻارڙن کي سڏيو ۽ کين تازا رڌل چانور ۽ گذريل ڏينهن جي بچيل ڪڙي ڏني. جڏهن ٻارڙا ماني کائي واپس راند جي ميدان ڏي ويا ته، ٿلهي تي ويهي پيرن کي لوڏيندو وري سوچن م گم ٿي ويو. جڏهن هو راهب ٿي ويندو ته هو روزانه صبح جو ڪستو کڻي ماپا جي گهر تي ايندو ۽ اهڙي ريت ماپا ۽ ٻارن کي ڏسڻ جو موقعو حاصل ڪندو. پرماپا ته اڻ پڙهيل هئي ۽ مذهبي قانونن کان بي خبر هئي. جڏهن هوءِ مرندي ته يقينن هن کي دوزخ ۾ اُڇليو ويندو. ايئن سوچيندي هن کي مٿس ڏاڍو رحم آيو. هن چاهيو ته هوءِ خدائي قانونن کان واقف ڪاري حاصل ڪري جيئن هن جو ڇوٽڪارو ممڪن ٿئي.
ٻارڙن جي جهيڙي هن کي واپس حقيقي دنيا ۾ آندو. ننڍي ڀيڻ پنهنجي ڀاءُ جي چهري تي رانڀوٽا هنيا. نتيجي ۾ هن کيس وارن کان پٽيو ۽ هاڻ هو ٻيئي روئي رهيا هئا.
ڪوهسن ٻارڙن کي سڏيو ۽ کين الڳ الڳ ڪنڊن ۾ ويهاريو. هن ٻيهر ڪوشش ڪئي ته هو واپس پنهنجن خيالن ۾ گم ٿي وڃي پر هو سوچن جي زنجير کي اُتان کان جتان ٽٽي هئي، جوڙي نه سگهيو. هن ٻارڙن تي نظر وڌي ۽ ڏٺو ته هن جا ننڍڙا مٿا ننڍ جي جهوٽن سبب لڙڪي رهيا هئا. هن کي خود به اوٻاسي ايندي محسوس ٿي.
”خيال ڪريو، ڪري نه پئو.“ هن ننڍا کڙن ٻارن کي تنبيهه ڪئي ۽ ائين چوندي هن کي پاڻ ننڍ جا گهيرٽ اچڻ شروع ٿي ويا.
جنهن پل هن جيون اکيون بند ٿيون، ٻارڙا پنهنجيون اکيون کولي اُٿي کڙا ٿيا. هنن بنا ڳالهائڻ جي دل ئي دل ۾ طئه ڪيو ته جيئن ئي هو گهري ننڍ سمهي پوندو اُهي واپس راند ڪرڻ ويندا.
ڪوهسن ماپا جي آواز تي سجاڳ ٿي پيو جيڪا آمري جي وڻ تي بيٺل پنهنجي پٽ کي سڏي رهي هئي.
”اتان جلدي لهي اچ متان ڪري نه پوين. تنهنجي ڀيڻ ڪٿي آهي؟“
”آبشار ڏانهن“ ٻارڙي جواب ڏنو.
”ڪوهسن!“ ماپا رڙ ڪئي.“ پنهنجن ٻارڙن کي اڪيلو ڪيئن ٿو ڇڏين؟ هڪ سٺو پيءُ ٿي ڪري ائين ڪيئن ٿو ڪرين؟؟“
ننڍڙي ڇوڪري جنهن جا هٿ گپ سان ڀريل هئا اندر داخل ٿي ۽ ننڍڙو ٻارڙو وڻ تان هيٺ لهي آيو.
ڪوهسن ٽيڏي اک سان ٻارڙن ڏي ڏٺو. اُهي ماءُ جي پويان لڪي ويا.
”هي وٺ تنهنجي لاءِ چروٽ آندا اٿم“ ايئين چوندي ماپا هن ڏي چروٽ اُڇليا ۽ ٻارڙن کي ڪنڌ کان جهلي بورچيخاني وٺي ويئي. ڪوهسن جي نظرن هنن جو پيڇو ڪيو. ماپا پنهنجي ڌي جا گپهاڻا هٿ ڌوتا ۽ ٻارڙن کي مٽرن جون ڦليون ڏنيون. پوءِ ماپا پٽ تي ويهي پنهنجون ٽنگون ڊگهيريون ۽ وار ڇوڙي اُنهن کي ورائي سٿرن تائين آندو.
”منهنجي پٺن تي زور ڏي.“ هن پنهنجي پٽ کي چيو. هن وات ۾ مٽر چٻاڙيندي ائين ڪيو. مٺين جي زور ۽ مٿي ۽ جسم تي وکريل وارن سبب ماپا شيطان جيان نظر اچڻ لڳي.
ڪوهسن هن ڏانهن ڏٺو ۽ ڪراهت مان هڪ اونهو ساهه ڀريو، ”مون کي هاڻ ضرور گيڙو چوغو پائڻ گهرجي.“ هن سوچيو.
ائين ئي سال گذري ويو ۽ هو ان سموري عرصي دوران زال کي اهو ٻڌائڻ جي همٿ ساري نه سگهيو.
......
هاڻ هن کي ايئن ڪندي ٽيون مهينو شروع ٿيو هو. جيتوڻيڪ ڪوهسن چئي ڇڏيو هو ته هو هڪ مهيني کان مٿي گيڙو چوغو نه پائيندو. ماپا جي ماسي جيڪا ٻارن کي ڏسڻ آئي هئي. هاڻ اُن کي ڳوٺ ۾ پنهنجن جي سڪ ڇڪي رهي هئي.
”ڀلا ڪڏهن برهم چاري عام زندگي ۾ موٽي سگهي ٿو؟“ هن هڪ ڏينهن راهب کان پڇيو.
راهب جواب نه ڏنو. اُن جي بدران هن راهب جي زندگي جي ساراهه ۾ مقدس ڪتابن مان حوالا ڏنا. مقدس ڪتابن جي حوالن جي ماسي جي ڪن تي جوُنءِ به نه سري. هن کي فقط غصو ئي آيو ڇاڪاڻ جو هن سمجهيو ٿي ته ساڻس هتي سٺو سلوڪ نه ٿي رهيو هو. جڏهن راهب ويو هليو ته هن ماپا کي پاڻ ڏي سڏيو.
”ماپا آءٌ واپس وڃڻ چاهيان ٿي. پنهنجي راهب کي چئو ته چوغو لاهي ڇڏي. آءٌ توهان جي گهر ۾ گهڻو وقت نوڪرياڻي جي حيثيت ۾ رهي نٿي سگهان.“ هن ڌمڪي واري انداز م چيو.
ماپا پڻ چاهيو ٿي ته هن جو مڙس عام زندگي ۾ موٽي اچي. هن هڪ يا ٻه ڀيرا اُن طرف اشارو به ڪيو، پر موٽ ۾ هن کي مقدس ڪتابن مان حوالا ٻڌڻا پيا. هاڻ اُهو وقت ويجهو هو جڏهن راهب ٽن مهينن لاءِ ايڪانت ۾ ويهڻا هئا. جڏهن هن کي ڪجهه سمجهه ۾ نه آيو ته هوءِ ڇا ڪري، هن پنهنجي ساهيڙي سان مشورو ڪيو. ڪجهه وقت ڳالهين ڪرڻ کان پوءِ اُهي ٻيئي ٽهڪن ۾ ٻڏي ويون.
صبح جو سج جي روشني سونهري رنگ وکيري رهي هئي. ڪبوتر آمري جي وڻن ۾ ڪوڪو ڪري رهيا هئا. ماپا اڄ مارڪيٽ ڪو نه وئي هئي. اُن جي بدران هو گهر تي سانجهڻ ڪري رهي هئي. سانجهڻ مان واندي ٿيڻ کان پوءِ اُٿي وهنجي ۽ پنهنجي پوري جسم کي پائوڊر هڻي خوشبوءِ ڪئي ۽ منهن تي هلڪو پائوڊر هنيو. هن پنهنجو ڇڙوڇڙ ٿيل سامان گڏ ڪيو ۽ اُن کي ڀري ۾ رکي ڳنڍ ڏني. هن پنهنجي مٿي جي وارن کي جهڳٽو ڪري اُن ۾ ڪبوتر جو کنڀ لڳايو. ڀرن کي پينسل سان گهرو ڪيو ۽ پان جي پتن کي چٻاڙي چپن کي ڳاڙهو ڪيو. هن رنگين گلن جي ڊزائن وارو ڪڙتو پاتو ۽ مٿان اڇي رنگ جو نئون جئڪيٽ پاتو. هن ٻارڙن کي به صاف سٿرا ڪپڙا پاتا ۽ گهر جون سڀ شيون بند ڪيون. هڪ ڍڳي گاڏي ٻاهر ميدان ۾ انهن جي انتظار ۾ بيٺي رهي.
ٺيڪ ڏهين وڳي راهب خانقاهه جي اسڪول ۾ تعليم پرائيندڙ پنهنجي پٽ سان ظاهر ٿيو. جيئن ئي هو پهتو، هن دل ئي دل ۾ انديشو ظاهر ڪيو ته هو کيس راهب جي زندگي ڇڏڻ جو ضرور چوندا. هو گهر ۾ داخل ٿيو ۽ گهر جو سڀ سامان بند ٿيل ڏٺائين. هو تڏي تي ٿي ويٺو جيڪو ماسي هن لاءِ گهر ۾ عبات جي جاءِ تي وڇايو هو ۽ بنا ڪنهن مقصد جي نظرون هيڏانهن هوڏانهن گهمائي ماپا جي ڳولا ڪئي جيڪا اجائي ويئي.
ڪجهه وقت کان پوءِ ماپا کاڌي جي ٿالهي سميت ظاهر ٿي. اُداس اکين ۽ ڌيمي چال سان هوءِ هن جي ويجهو آئي ۽ کيس کاڌي جي صلاح ڪئي. راهب هن تي تڪڙي نظر گهمائي. هن ڏٺو ته هوءِ ڪيئن نه نئين لباس ۾ جچي رهي هئي. هن وري مٿس ٻيو ڀيرو نظر وڌي. هو هن جي نئين انداز سبب وقتي طور پريشان ٿي ويو. پر هن جي خيالن هن کي رڪ جيان بنائي ڇڏيو هو. هن سوچيو ته ماپا ضرور هن کي واپس عام گهريلو زندگي ۾ موٽي اچڻ لاءِ گذارش ڪندي، پر هو رڪ جهڙي ارادي سان هن کي انڪار ڪري ڇڏيندو.
ماني کان پوءِ ماپا ماني جا برتن کنيا ۽ ادب مان ڪجهه فاصلي تي بيهه رهي. جيئن ئي راهب خطبو ڏيڻ لاءِ چپ چورڻ جي ڪوشش ڪئي، ماپا ماسي سان ڳالهايو.
”ماسي ڇا اڃان گاڏي وارو ڪو نه پهتو آهي؟“
راهب پنهنجو خطبو شروع ڪري نه سگهيو ۽ ٻاهر انتظار ۾ بيٺل گاڏي ڏانهن نهاريو.
”ماپا هي ڇا ٿي رهيو آهي؟“
”آءٌ سڀ ڪجهه برهمچاري جي مرضي مطابق ڪرڻ چاهيان ٿي“ ماپا راهب کي بنا ڪنڌ مٿي ڪندي مخاطب ٿيندي چيو ”ماسي پنهنجي ڳوٺ موٽڻ چاهي ٿي. جي ڪڏهن هو هلي ويئي ته آءٌ هڪ ئي وقت دڪان ۽ گهر کي سنڀالي نه سگهنديس. اهو ئي سبب آهي جو آءٌ برهمچاري جي اجازت سان ٻن ٻارن سميت ماسي سان ڳوٺ وڃڻ چاهيان ٿي، وڏو پٽ برهمچاري جي سنڀال لاءِ ڇڏيو وڃان“.
هوءِ پنهنجي وڏي پٽ ڏانهن مڙي. ”پٽ برهمچاريءَ سان گڏ رهجانءِ!“ هن چيو ۽ ائين چوندي پنهنجي چهري تان ڪرندڙ لڙڪ اُگهيا.
راهب خاموشي سان سوچن ۾ غرق ٿي ويو.
”هڪ برهمچاري جيڪڏهن هن جي خواهش هجي ته هو پوري عمر راهب جي زندگي گذاري سگهي ٿو. هن جي نماڻي عورت ڪهڙي به طرح زندگي سان سمجهوتو ڪري زندگي گذاري وٺي ٿي. هڪ برهمچاري جي دنيا ۽ هن جي دنيا ٻه الڳ الڳ دنيائون آهن. ٻنهي جي وچ ۾ تمام گهڻي وٿي آهي. تنهن ڪري اُنهن جي وچ ۾ فقط هڪڙي راهب ۽ عام محبت ڪندڙ جو رشتو ٿي سگهي ٿو. جيئن ته هن کي اڃان به ٻه ٻار آهن. جيڪڏهن هن جي خيال ۾ ڪير ڪٿي به ڪهڙي به زندگي گذاري سگهي ٿو ته هو ان صورتحال کي قبول ڪري وٺي ٿي. اهو ئي سبب آهي جو هوءِ چاهي ٿي ته هاڻي ئي هر شئي جي چٽائي ڪري ڇڏجي، جيئن اڳتي هلي مونجهارو نه پيدا ٿئي.“
راهب کان حيرت مان رڙ نڪري ويئي. ماپا پنهنجون اکيون آهستي آهستي مٿي کنيون. راهب جا هٿ پنهنجي چوغي تي ڦريا. هن ماپا ڏانهن نهاريو.
ماپا ڳالهه کي جاري رکيو. ”اهو سڀ ڪجهه ٻنهي جي فائدي وٽان آهي. برهمچاري آزادي سان خدائي قانونن تي هلي سگهي ٿو ۽ هن جي نماڻي چاهيندڙ ان لائق هوندي ته هوءِ ڪجهه ماڻي سگهي.“
”تنهنجي ماسي جي ڳوٺ ۾ ڪافي تاڙي جي شرب جا موالي آهن.“ راهب چيو، ”آءٌ عام زندگي ۾ موٽڻ چاهيان ٿو“.
۽ ماپا هڪ ڀيرو وري ڪوهسن جي زال بنجي ويئي.
***