للي جي ننڍڙي دنيا
هي ڪهاڻي مون کي منهنجي دوست ٻڌائي.
”للي هل ته ٻاهر هلون.“ هن اهي لفظ جڏهن تيرهون ڀيرو ورجايا ته هن منهن ۾ گهنڊ پائي مون ڏي نهاريو ۽ پوءِ مرڪي منهنجي ڪن ۾ آهستي چيو، ”نه آءٌ نٿي هلي سگهان.“
مون هن جا هٿ پنهنجن هٿن ۾ جهليا. هن جي هٿن جو ڇهاءُ محسوس ڪندي منهنجي دل جي ڌڙڪن وڌي ويئي. مون کي هن جي جواب تي ڏاڍي ڪاوڙ آئي.
”للي يا تون مون کي پسند نٿي ڪرين يا ته مون کي فقط ٽارچر ڏيڻ لاءِ ائين ٿي ڪرين؟“
”آخر تون ائين ڇو ٿو سوچين؟“
آءٌ ماکي جي شيشي ۾ هڪ مک وانگر آهيان مون کي خبر آهي ته آءٌ ٻڏي رهيو آهيان ۽ منهنجو بچڻ ناممڪن آهي پر پوءِ به هٿوراڙيون هڻي رهيو آهيان“.
”پر.“ هن گٻراهٽ مان چيو .”جيڪڏهن آءٌ توسان هلڻ تي راضي ٿيان ته ڇا تون مون کي رات جو ٻارهين وڳي کان اڳ ڇڏڻ جو واعدو ڪندين؟“
”يقينن.“
”ته پوءِ ٺيڪ آهي.“
مون دنيا ۾ پاڻ کي سڀ کان اوچو محسوس ڪيو. اسان والٽز جي ڌن تي ڊانس ختم ڪري ٻاهر آياسين.
منهنجي هن سان پهرين ملاقات هڪ مهينو اڳ ٿي هئي. آءٌ پهرين ئي نظر ۾ هن جي عشق ۾ ننهن کان چوٽي تائين ڦاسي پيس. هن ويجهڙائي ۾ شراب خاني ۾ نوڪري ورتي هئي. هن جو چهرو ائين باسيو ٿي ڄڻ ته ميري گدلي تلاءُ ۾ ڪو ڪنول ٽڙي رهيو هجي. هن نئين نڪور دوشيزده جي سادگي اڳيان ڪلب جون باقي ڇوڪريون معمولي نظر آيون ٿي.
هن جي بيضوي چهري، سنهڙن ڀرن، جن ۾ سدائين آڪڙ ڀريل هوندي هئي ۽ شفاف اکين کي ڏسي مون کي ”لال حويلي جي خواب“ واري هيروئن ياد پوندي هئي. شوخ ۽ چنچل حسينا، شيشي کان به وڌيڪ نازڪ، جنهن کي سدائين پوڄڻ تي دل گهرندي هئي. هوءِ نه فقط شوخ ۽ نازڪ هئي بلڪه هن جي اُڀريل ڇاتي ۽ من کي ڀائيندڙ ادائن جي ڪري سيڪس سمبل طور پڻ مشهور هئي.
جن جو روزانه مئڪدي ۾ اچڻ ٿيندو هو، اُنهن کي خبر هئي ته پئسي سان سڀ ڪجهه حاصل ٿي سگهيو ٿي، پر للي لاءِ اُنهن جي راءِ مختلف هئي. هن تنهائي ۾ گذارڻ پسند ڪيو ٿي ۽ ڪنهن سان به وڃڻ کان انڪار ڪيو ٿي. اهو ئي سبب هو جو هن آڌي رات جو گهر وڃڻ تي زور ڏنو. شايد انهن ئي سببن ڪري هوءِ مئخاني ۾ ايڏو مشهور ٿي نه سگهي هئي. ميخاني ۾ روز حاضري ڀريندڙن هن تي ”پنهنجي حسن کان بي نياز“ جو لقب رکي ڇڏيو هو، جنهن جو مطلب هو هيئن ڪڍندا هئا ته هوءِ هڪ املهه ماڻڪ هئي. پر هن کي اها خبر نه هئي ته ماڻهن ۾ ڪيئن اُن کي پڌرو ڪجي.
شروع شروع ۾ مون دوستن جي انهن راين تي اعتبار نه ڪيو. پر پوءِ سندس روين مان مون به اهو ئي اندازو ڪيو ۽ دوستن جي راءِ تي يقين ڪرڻو پيو. پر اهو سڀ ڪجهه ڄاڻندي به مون هن تي بي انتها دولت لٽائي ۽ هن جو مون سان گڏ هلڻ جي عرض تي سدائين جواب نه ۾ هوندو هو ۽ مون کي اهو ناڪار ۾ جواب هڪ نه بلڪه ٻارنهن ڀيرا اڳ ملي چڪو هو.
”مون کي افسوس آهي. پر آءٌ ڇا ڪريان. آءٌ هڪ اهڙي بيڪار عزيز سان گڏ رهان ٿي جيڪو رات جي ٻارهين وڳي کان پوءِ در نٿو کولي“
مون کي هن وڌيڪ ٻڌايو ته گهر ۾ ڪنهن کي به خبر ناهي ته ڪا هوءِ شراب خاني ۾ ڪم ٿي ڪري. هن اها پڻ دعويٰ ڪئي ته هليتائين هن جو ڪو به بواءِ فرينڊ نه هو. شايد تنهن ڪري هن ڪنهن کي به گهر وٺي هلڻ کان انڪار ڪيو ٿي. پر مون سوچيو ته مون کي صبر ڪرڻ گهرجي ۽ صبر سان ئي هڪ ڏينهن آءٌ هن کي ماڻي وٺندس.
آءٌ صحيح هوس. آخر هن منهنجي جي دعوت تي مون سان گڏ ٻاهر هلڻ قبولي ورتو.
اهو پهريون موقعو هو ۽ مون کي فخر هو ته شراب خاني مان نڪرڻ وقت منهنجي ٻانهن هن جي چيلهه ۾ هئي. هوءِ منهنجي گاڏي ۾ ٿي ويٺي ۽ اسان سمنڊ جي اُلهندي ڪناري کان ٿيندا نائٽ ڪلب ڏانهن هلڻ لڳاسين.
اسان رستي هلندي چٽو به ڪندا هلياسين ۽ مشروب واپرائيندي ڳالهيون به ڪندا هلياسين. ڳالهين دوران رکي رکي اسان جا ٽهڪ به فضا ۾ گونجيا ٿي.
مون ڪوشش ڪئي ته هوءِ ڪجهه زياده پيئي پر هن وڌيڪ وٺڻ کان انڪار ڪيو.
مون ڪوشش ڪئي ته هوءِ مون سان هوٽل ۾ ترسي پر هن ايئن جتايو ته هوءِ سندس ڳالهه نه پيئي ٻڌي يا ايئن محسوس ڪرائڻ لڳي ته، هوءِ سندس ڳالهه نه پيئي سمجهي سگهي ته هو ڇا چوڻ ٿو چاهي.
مون فيصلو ڪيو ته کيس هائوڪار ڪرائڻ لاءِ هاڻ سنئون سڌو طريقو اختيار ڪجي. مون ٽي سئو رپين جو چيڪ صحيح ڪري هن جي ٿيلهي ۾ وڌو. هوءِ مرڪي ۽ ڪو به انڪار نه ڪيائين پر هن منهنجو شڪريو به بجا نه آندو.
۽ نيٺ رات جا ٻارهن وڳا. هن چيو ”هاڻ مون کي ضرور وڃڻ گهرجي.“
”للي“ مون کيس فقيراڻي انداز ۾ عرض ڪيو. ”تون شايد بنا دل واري حسينا آهين. آخر تون مون کي ٿورڙو سمجهڻ جي ڪوشش ڇو نٿي ڪرين؟“
”خود غرض وحشي!“
هن مون ۾ گهوري نهاريو ۽ پنهنجو ٿيلهو کنيائين.
”نه“ مون هن جو هٿ جهليندي چيو ”للي آءٌ خود غرض ناهيان. پر جڏهن تون نه هوندي آهين ته زندگي بي معنيٰ لڳندي آهي“.
هن مرڪي ڏنو، شايد هوءِ منهنجي خلوص کان متاثر ٿيڻ لڳي هئي. پر جلد ئي هن پنهنجون نظرون مون تان هٽائي ورتيون. مون ڪوشش ڪئي ته آءٌ ساڻس اکيون ملايان پر هوءِ سمنڊ ۾ نهارڻ لڳي هئي.
”توکي اڃان به صبر ڪرڻ گهرجي.“
”ڇا تون مون وٽ نه ٽڪنديئين؟“
”نه آءٌ نٿي ٽڪي سگهان“
جيڪڏهن منهنجي ڪار اوچتو خراب ٿي پوي ته پوءِ؟“
”ته پوءِ آءٌ ٽيڪسي تي هلي وينديس“
”جيڪڏهن منهنجي ڪار اهڙي هنڌ جواب ڏيئي ڇڏي جتي ٽيڪسي به ميسر نه هجي ته پوءِ؟“
”ائين ٿي نٿو سگهي.“ هوءِ ڏاڍي رُکي محسوس ٿي. هن پنهنجو هٿ ڇڏائيندي، چيو ”گهڻو زور ڪرڻ بيڪار آهي. توکي ته خبر آهي.“
مون محسوس ڪيو ته واقعي گهڻو زور ڪرڻ بيڪار هو. تنهن ڪري آءٌ هن کي ڪار ڏي وٺي ويس.
رات ڪافي گذري چڪي هئي. نيرو آسمان ڪوريئڙي جي ڄار وانگي تارن سان اُڻيل هو. سمنڊ جو اُلهندو ڪنارو رات جي اونداهي ۽ خاموشي ۾ ٻڏي چڪو هو. آءٌ پڻ خاموش هوس ۽ اندر جي آڳ ۾ جلندي گاڏي هلائي رهيو هوس، ۽ ٽيڏي اک سان هن ڏي نهاري به رهيو هوس.
هوءِ تمام اُتاولي لڳي ٿي ۽ هر هر پنهنجي گهڙي ڏي ڏٺائين ٿي ۽ ٿڌا ساهه ڀريائين ٿي. آءٌ ڄاڻي واڻي گاڏي آهستي هلائي رهيو هوس. هن کان نيٺ رهيو نه ٿيو ۽ هن خاموشي کي ٽوڙيندي چيو:
”وري ڇا ڳالهه آهي؟ تون گاڏي تيز ڇو نٿو هلائين؟“
”گاڏي جي انجڻ صحيح ڪم نٿي ڪري“
”اهو نسورو ڪوڙ آهي. ٿوري دير اڳ ته انجڻ صحيح هئي هاڻي ڇا ٿي ويس؟“
”دلربا للي! پر آءٌ پاڻ کي ٺيڪ محسوس نٿو ڪريان. تو منهنجي تمام گهڻي دل آزاري ڪئي آهي“
”اوهه شرارتي ٻارڙا! هاڻي ان ڳالهه کي وساري ڇڏ. چپ ڪري گاڏي صحيح نموني هلائي. جلدي ڪر“
”نه بلڪل نه، آءٌ اڃان به گاڏي آهستي هلائيندس جي تون مون کي خرچي نه ڏينديئين.“
”خرچي!؟“ هوءِ عجب ۾ پئجي ويئي.
”ها خرچي ۾ فقط هڪ چمي.“
هوءِ گهٻرائجي ويئي ۽ نا اُميدي مان هيڏي هوڏي نهارڻ لڳي. روڊ جي ٻنهي پاسي کان بجلي جي کنڀن ۾ ٻرندڙ بلبن جي روشني ۽ سمنڊ مان اُٿندڙ ڇولين جي شور کي ڇڏي باقي چوطرف اوندهه ۽ خاموشي ڇانيل هئي. هوءِ مون ڏانهن ڀڳل دل سان مڙي هن جي اکين ۾ لڙڪ ڀرجي آيا هئا. مون پنهنجي غرور جي سوڀ تي مرڪي ڏنو. هن ٿڌو ساهه کنيو ۽ پنهنجو ڪنڌ سمنڊ ڏي لاڙي اکيون پوري ڇڏيون.
”ڇا آءٌ.....؟“ هن کي چيڙائيندي مون کي ڏاڍو مزو اچي رهيو هو.
”ٺيڪ آهي.“ هن انتهائي ڏوراپي واري انداز ۾ هائوڪار ڪئي. ”پر ان ۾ هن جي مرضي به شامل هئي!؟“ مون سوچيو
مون روڊ جي پاسي کان گاڏي بيهاري ۽ جيئن بکايل بگهڙ پنهنجي شڪار تي ڪرندو آهي. تيئن مون به پنهنجا ٻيئي هٿ سندس چيل ۾ وجهي هن کي چمڻ شروع ڪيو. هڪ، ٻه..... ڪجهه سيڪنڊن کانپوءِ جلد ئي هن مون کي پري ڌڪيندي ڇڏائي ورتو.
”وڌيڪ نه ايترو ڪافي آهي“.
آءٌ کنڀن جي جهڪي روشني ۾ سندس چهرو ڏسي سگهيس ٿي. هن جي چهري تي شرم سان گڏ سخت غصو به ڇانيل هو. هن جي چهري تي اُڀرندڙ عجيب ريکائن منهنجي چاهه کي اڃان به وڌايو. اوچتو حسد جو عنصر مون تي ڇائنجي ويو ”ڇا واقعي ڪو ئي هن جو گهر تي انتظار ڪري رهيو هو؟“.
مون اندر ئي اندر ۾ مرڪي ڏنو ۽ گاڏي اسٽارٽ ڪئي. هاڻ آءٌ سٺ ميل في ڪلاڪ جي رفتار سان گاڏي هلائي رهيو هوس.
”تون ڪٿي رهين ٿي؟“
پهرين ته هوءِ گهٻرائجي ويئي ۽ پوءِ پنهنجو پاڻ کي سنڀاليندي چيائين ”گيلينگ گهر نمبر10...“
مون گهٽي ۾ گاڏي بيهاري. هوءِ تڪڙي لٿي ۽ خدا حافظ چئي تيزي سان رواني ٿي ويئي. هن مُڙي پوئتي نهارڻ جي زحمت به نه ڪئي.
مون گاڏي اسٽارٽ ڪئي ۽ ٿورڙو اڳيان هلي گاڏي بيهاريم ۽ هيٺ لهي هن جو پيڇو ڪيم.
هوءِ پاسي واري گهٽي ۾ مڙي هڪ بانس جي لڪڙن مان ٺهيل گهر ۾ هلي ويئي.
جڏهن آءٌ گهر وٽ پهتس ته دربند ٿي چڪو هو. گهر ۾ بجلي نه هئي. پر دري مان لالٽين جي جهڪي روشني ۾ اندر جو ماحول چٽو نظر اچي رهيو هو. هڪ ننڍڙو ٻارڙو زور سان روئي رهيو هو. هن جي رئڻ مان لڳو ٿي ته هو ڪافي وقت کان روئي رهيو هو.
آءٌ دري جي پاسي کان ٿي بيٺس.
منهنجي ڪنن تي ”آواز“ پهتو. اهو للي جو آواز هو.
”او ننڍڙا پيارا! توکي ڏاڍي بک لڳي آهي؟“
”مون هن لاءِ کير گرم ڪري ڇڏيو آهي.“
اهو هڪ مرد جو آواز هو. ”پر تو ايڏي دير ڇو ڪئي؟“
”آءٌ ڇا ٿي ڪري سگهيس؟ للي ٿڌو ساهه کنيو ”هڪ بيشرم ڀوڪ مون کي نه پيو ڇڏي.“
مون کي هاڻي ڳالهه سمجهه ۾ اچي رهي هئي. هن سان نه فقط هڪ مرد گڏ رهيل هو پر هن کي هڪ ٻار به هو. آءٌ بيوقوف هوس جو هن تي ايڏو مهربان هئس ۽ هن مون کي فقط هڪ چمي لاءِ به ايڏو تڙپايو ٿي.
مون زور سان لت هڻي دروازو کوليو، جيڪو ايئن ئي ٻيڪڙيل هو. ۽ چيو ”هاءِ“ للي!“
جهڪي روشني ۾ مون ڏٺو ته للي جو چهرو هيڊو ٿي ويو ۽ هن جا چپ درد وچان لرزي رهيا هئا. هن جي ڪڇ تي ٻارڙو هو. منهنجي اندر ۾ انتقام جي باهه ڀڙڪي اُٿي.
”ته هي آهي تنهنجي رشتيدار جو گهر!؟ مون تنهنجي لاءِ هيترو ڪجهه ڪيو تڏهن به تون مون کي بيشرم ڀوڪ ٿي ڪوٺين؟“
”توکي شرم اچڻ گهرجي. هيءَ منهنجي زال آهي. آخر تون ڇا ٿو چاهين؟“ هڪ ماڻهو ڪمري جي ڪنڊ مان زور سان رڙ ڪندي چيو ”ٻاهر نڪري وڃ. آءٌ چوان ٿو هتان هليو وڃ.“
آءٌ وڙهڻ لاءِ تيار ٿي ويس.
پر جڏهن هو ٻاهر آيو ته مون ڏٺو ته هو لنگڙو هو ۽ تمام تڪليف مان منڊڪائي اچي رهيو هو. آءٌ هاڻ هن جو چهرو چٽو ۽ صاف ڏسي سگهيس ٿي. سنهڙو گهري رنگ جو چهرو، جنهن ۾ اکيون اندر کپيل هيون. هن جا ڀرون گهاٽا ۽ وار وکريل هئا. هن جي اها حالت ڏسي مون کي ڏاڍي تڪليف پهتي.
هن نفرت وچان ٽهڪ ڏنو. ”ته تون آهين منهنجي باس جو پيارو لاڏلو.“
هن جو آواز فضا ۾ ائين گونجي اُٿيو جيئن ڪنهن جهنگل ۾ آڌي رات جو گدڙ اوناڙيندا آهن.
”اوهه! ته تون آهين!“
مون کي ذري گهٽ ڏڪڻي وٺي ويئي. آءٌ تيزي سان ڀڄندو ڪار ڏي وڌيس ۽ جلدي جلدي ڪار اسٽارٽ ڪيم. جڏهن مون کي پڪ ٿي ته آءٌ هاڻ اُنهن کان ڪافي پري نڪري آيو آهيان. ته گاڏي بيهاري پگهر اگهيم.
ڇا هو سچ پچ يانگ چنگ ڪنگ هو؟ فقط پنج مهينا اڳ هو منهنجي پيءُ جي مل ۾ انجنيئر جي حيثيت ۾ ڀرتي ٿيو هو ۽ ڪم ڪندي هن جي ٽنگ مل ۾ اچي ڪٽجي ويئي هئي. هو منهنجي پيءُ سان علاج ۽ معاوضي واسطي ڪيترائي ڀيرا ملڻ آيو، پر نتيجي ۾ هن کي مل مان خارج ڪيو ويو ۽ جڏهن بي رحم زندگي هن کي فٽ پاٿ تي اُڇلي ڇڏيو. تڏهن للي هن جي ننڍڙي دنيا ۾ هن جي زال بڻي...
***