• گورُ پَٽُ بلا
صفوران کي ٽن مهينن جو ٻار ڄاول هو، ڀرسان واري کٽ تي کير سان ماني کائيندي چاچي سوڍل جون ڳالهيون ٻڌي رهي هئي، ڊپ وچان ٻار کي ڇاتيءَ ۾ لڪائي ورتائين، ماني ئي نه وڻيس، کير پيئي، ماني سيرانديءَ کان رکي ڇڏيائين. الائي ڪيئن سوچيندي سوچيندي اک لڳي ويس، تان جو وڃي اڌ رات جو اک کليس. گگهه اونڌهه ۾ ٿاڦوڙا هنيائين، ڀرسان ٻار هئو ئي ڪونه... هڪڙو ڪارو دُڦ نظر آيس، جيڪو هن جي کٽ ڀرسان ٻاهرين لوڙهي ڏانهن ڊوڙيو. صفوران رڙيون ڪري چوڻ لڳي: “بلا ڙي بلا.... بلا منهنجو ٻچو کنيو پئي وڃي!”
گهر ڀاتي ۽ چاچو سوڍل سجاڳ ٿي پيا، لوڙهو سوري ٻاهر پيرا کڻڻ نڪتا، سوڍل لٺيون ۽ ڪهاڙيون ساڻ کڻي هلڻ لاءِ تاڪيد ڪين. سوڍل کي رستي تي هيٺاهين محسوس ٿي، نوڙي هٿُ ڦيريائين، ٻن فوٽن جيترو جهڪيل هئي زمين.
“ لڳي ٿو ڪا وڏي گورپٽ بلا آهي، ٻن فوٽن جو هڪڙو پير اٿس ۽ وزن ڀي مڻن ۾ هوندس.” چاچي سوڍل جي چوڻ تي سڀ هيسجي بيهي رهيا.
“ ابا ڇوڪرو الله کي پرتو، هاڻي پنهنجي سر بخت جو خير گهرو!!”
ٻار جو پيءُ ڍنڍڪر ڏئي روئڻ وارو ئي هو جو گهر اندر گوڙ مچي ويو، سڀ اندر ڀڳا، صفوران جي هٿن ۾ ڪجهه هيو.
“ مان صدقو، مان صدقو... پنهنجي ٻچي تان!” هر هر چمي، سيني سان لايائين پئي.
چاچي سوڍل کنگهندي پڇيو، “امان! ڇا ٿيو، ڪٿان مليو!؟”
صفوران پُٽَ کي چمندي وراڻيس:
“چاچا! مون رات جو ماني رکي هئي سيرانديءَ کان، ان نڀاڳي ڪتي کي بک لڳي هوندي جو اچي چڪ سان ماني سورڻ لڳو هوندو، تڏهن منهنجو ٻچڙو ڦلهي سوڌو کٽ هيٺان ڪري پيو هو، ۽ هاڻي جڏهن رنو تڏهن وڃي ڳولي لڌو آهي.”
*****