• ٻيون مختصر مختصر ڪهاڻيون
هوءَ هردفعي فيس بوڪ تي مونکي چميءَ واري تصوير ۾ Tag ڪري ٿي........
....... ۽ مان پهرين ڏينهن کان وٺي پريشان آهيان ته هوءَ ڇوڪري آهي يا ڇوڪرو!!؟
***
تنهنجو دوست
smsآيو:
“جاني مونکي ڇڏي نه وڃجانءِ!”
رپلائي ۾ لکيم،
“توهان ڪير؟ ۽ مان ڪنهنجو به جاني ناهيان!”
ٻيو smsآيو،
“ها خبرآهي، تڏهن ته چيم، جاني مونکي ڇڏي نه وڃجانءِ!”
توائيءَ ۾ لکيومانس،
“وڃ، دوزخ جي تري ۾ وڃي پئوُ!”
آخريsms آيو.
“ڏس...! ڇڏي ڏنئي نه!......... مان ضميرهيس، تنهنجو دوست!!!”
***
اڌڙ
مُني کي محبوبه چيو:
“منا! اچ منهنجي اڌوري جيون کي پوروڪر!”
مُني سڏڪي چيس:
“ماڻهومونکي اَڌڙُ سڏيندا آهن ۽ امڙ نانءُ مُنو رکيو هو، مان ڪنهن جي اڌورائپ ڪيئن پوري ڪري سگهندم؟؟؟”
***
چندو
نيشنل هاءِ وي تي xli ڪار تيزيءَ سان بريڪ ڏني، هڪ ٽين ايجر ڇوڪرو چندي جو دٻو کنيو ڊوڙندو آيو:
“صاحب! هن آباديءَ ۾ ٺهندڙ casino لاءِ چندو ڏئي ثواب دارين حاصل ڪندا.”
***
ميڻ بتي
گهر واريءَ جو فون آيس:
“جنريٽر ۾ پيٽرول ناهي، وڏي عرصي کان ڪو “بلب” ئي ناهي ٻريو.”
هو جنهن کي آفيس ۾ هميشه اوور ٽائيم ٿي ويندو آهي، ٻڌي، اڻ ٻڌي
ڪندي وراڻي ٿو:
“ نوڪر پيٽرول ساڻ کنيون اچئي ٿو، تيسين پاڙي مان ميڻ بتي وٺي سجهندو ڪر!”
***
ماڻهپو
ڇڪتاڻ کان پوءِ تنگ ٿي آخرڪار صوفيءَ اٿي چيو:
“ساڳيو نم جو وڻ، مسجد ۾ به آهي، مندر ۾ به، ته چرچ ۾ ڀي.... مان ڪيئن مڃان ته هر مذهب جو خدا ڪو ٻيو ٻيو آ.”
***
کدڙي جو پُٽُ
هن اهو سوچي شهر جي مشهور کدڙي کي پنهنجو پيءُ بڻايو ته:
“ حرامي ٻار سڏجڻ کان کدڙي جو پُٽ سڏجڻ هزار دفعا بهتر آهي.”
***
مزو
گهر جي ٽي وي هال ۾ لڳل هوم ٿيٽر تي نئين آيل مووي جو مزو گهر جا سڀ ڀاتي صوفن تي ويهي وٺي رهيا هئا.
ڀرسان واري ئي ڪمري ۾ هندوري ۾ ليٽيل هڪ سال جو کير پياڪ ٻار بک ۾ پاهه پئي ٿيو. ٿڃ لاءِ روئي رڙيون پئي ڪيائين پر اهي هوم ٿيٽر جي آواز ۾ دٻجي هندوري کان به ٻاهر نه پئي ويون. نڙي خشڪ ٿي ويس، نساهو ٿي ويو، روئندي روئندي ٻيهر اک لڳي ويس.
فلم جي انٽرمشن دوران ماڻس ڪمري ۾ آئي، ٻار کي گهري ننڊ ۾ ڏسي واپس هلي وئي پوري مووي جو مزو وٺڻ.
***
نئين تصوير
مون کي هڪ نئين تصوير ملي آهي، ان ۾ چار خانا آهن، هڪڙي خاني ۾ زميندار ۽ هاري هڪڙي ئي کٽ تي ويٺا ماني کائي رهيا آهن. ٻئي خاني ۾ سرمائيدار مل جا حق ۽ واسطا مزدورن حوالي ڪري رهيو آهي، ٽئين خاني ۾ سبزي ايئر ڪنڊيشن لڳل دوڪان ۾ وڪرو ٿي رهي آهي ۽ چوٿين خاني ۾ هڪڙو پير ڏن جي رقم اهو چئي پنهنجي مريد کي واپس ڪري رهيو آهي ته هاڻ هو پاڻ ڀي ڪمائي سگهي ٿو.
***
حادثن جو سبب
هن رڙيون ڪندي پڇيو:
“ آخر روز روز جي حادثن جو ڪهڙو سبب آهي؟”
پنڊال مان جواب آيو:
“وڏيون گاڏيون ۽ ننڍا ڊرائيور!”
***
وصيت جو موت
هن جڏهن کان شعور جي اک کولي، تڏهن کان هر وقت موت جو احساس حاوي رهيس، هر پل موت اکين اڳيان.
پهرين وصيعت ڏهن سالن جي عمر ۾ لکي هئائين:
“اگر موت سان ملاقاتي ٿيان ته امان ۽ بابا جي پارت اٿوَ! بابا جڏهن شام جو ٿڪجي گهر واپس اچي ته ٻڌائجوس ته مان اڄ سڪون جي ننڊ سمهيو آهيان!”
آخري وصيعت هن نوي سالن کان پوءِ لکي:
“موت هڪ ڊپ آهي، جنهن ۾ فقط جسم غائب ٿي وڃي ٿو، پر ڪردار ڪڏهين ڀي نٿو مري، منهنجي مرڻ کان پوءِ منهنجي هيءَ وصيعت ڦاڙي ڇڏجو!”
***
2318ع
تيرهن سالن جو نوجوان پنهنجي سنگتي کي:
“يار! خبر اٿئي اڄ کان ٽي صديون اڳ 50 سالن جا پوڙها فلمن جا مشهور هيرو هوندا هئا.”
***
غيرت جي ڏاٺ
منهنجو توائي باز چاچو علاج واسطي ڳوٺان شهر آيو هو، مون وٽ هڪ هفتو ترسيو ۽ هڪ ڏينهن ڇتي ڪاوڙ ڪندي چيائين:
“تون هتي شهر ۾ ڇا گهر ورتو، صفا غيرت ختم ٿي وئي اٿئي، تو واري ڌيءُ پاڻ بس تي اڪيلي پڙهڻ وڃي ٿي ۽ شام جو ٿي واپس وري، جوءِ تو واري وتي ٿي مارڪيٽ مان ٽماٽا بصر وٺندي... اٿئي ڪا غيرت!!!”
مان چپ چاپ کيس ٻڌو پئي ته باقي بچيل ڪجهه ڏند ڪرٽيندي چيائين: “سڀ ڏند ڀڄي پيا اٿئي، عقل واري ڏاٺ به نڪري وئي اٿئي، دعا ٿو ڪريانءِ ته هاڻ اگر ڪا ڏاٺ ڦٽي نڪرئي ته شل غيرت جي ڏاٺ هجئي!!”
***
ميڊ ان سنڌ ( Made in Sindh)
هي انهن ڏينهن جي ڳالهه آهي، جڏهن مذهبي انتها پسندي دنيا ۾ راتاها ٻاري ڏنا هئا، ۽ آئون يورپ جي سرڪاري دوري تي نڪتل هئس، بازار مان هلندي مون کي هڪ عينڪ پسند آئي. دوڪاندار کان اهڙي خوبصورت عينڪ ۾ موجود خاص ڳالهه پڇيم ته چيائين:
“اها ميڊ اِن سنڌ آهي.”
“ميڊ اِن سنڌ ؟ مون نه سمجهيو؟!”
دوڪاندار وراڻيو:
“ اها عينڪ پائڻ سان اوهان انسان دوست بڻجي ويندئو!”
***
محبوبه جي موبائيل
هوءَ اندر چانهه ٺاهڻ وڃي ٿي.
هو اڄوڪي ڪيل فون ڪال ياد ڪري ٿو.
‘اڄ اچان!؟’
‘ ها، ڀلي جان، هليو اچ!’
‘ ٻڌ! منهنجون ڪمهليون ڪالون ڪڪ ته نه ڪنديون اٿئي!؟’
‘ هاڻي عادي ٿي وئي آهيان، گهڻا ئي ڀونڪندا رهندا آهن.’
هِن جي نظر سامهون ٽيبل تي پيل موبائيل تي پوي ٿي. محبوبه جي موبائيل تي نظرپوندي ئي خوش ٿيندي کڻي ٿو.
”منهنجو نمبر الائي ڪهڙي نالي سانsave ڪيو هوندئين!؟
محبوب!................... نه نه .......... پرين پيارو!............نه نه .......... منٺار!................. جانب...............!!.يا دلبر!...........!! ها، پر نه
نه ............. چڱو مس ڪال ڏئي ڏسان ٿو.!“
هو هِن جي نمبر تي ڪال ڪري ٿو،
موبائيل جي اسڪرين تي لکجي اچي ٿو:
Kutto # 6
Calling……
ڪتو نمبر 6
ڪالنگ .......
***