ڪير تـ لهندو سار اسانجي
انهن کي پنڻ ۾ ئي مزو ايندو آھي, پر غربت ۾ ڪھڙو مزو, غربت سزا آهي, غربت بيزاري آهي، غربت اقتدار نه آهي, غربت پنائي ٿي روئاري ٿي, افسوس سنڌ جنهن هميشـ ڌارين کي پناھ ڏني آھي, ۽ اڄ انهي سنڌ ۾ منهنجي سانگين لاء ڪا چار ديواري نه آهي, جيڪي سخت سردي ۽ تيز گرمي ۾ به انهن فوٽ پاٿن تي ئي سمندا آھن, ڪيڏي نه شرم جي ڳالھ آھي تـ هن اسلامي جمهوري پاڪستان ۾ ننڍڙا ٻار جيڪي ان فوٽ پاٿن تي سمهن ٿا جتي ڪتا سمهندا آھن, جتي گاڏين جي گيس مان اٿندڙ ڌودڙ ڪرندو آهي. منهجو سوال آهي ته ڇا هو انسان نه آهن. ڇا هو هن ملڪ جو حصو نه آهن, ڇا انهن جي وڏن هن ملڪ جي آزادي لاء جاکوڙ نه ڪئي, اسان جا حڪمران جيڪي هر سال اسان تي ٽيڪس جا انمبار اڇلائيندا آھن, ۽ هر سال قرض جو قهر ڪڙڪائيندا آھن, پوء به هي ملڪ غريب ملڪ آھي, هتي ترقي ته ٿئي ٿي پر ڪامورن جي اثاثن ۾ ۽ اھي غريب ماڻھون مزاڪ بڻجي رهجي ويندا آھن.
مان يا توهان مان ڪنهن به فرد ڪنهن ڪاموري جي اولاد کي فوٽ پاٿ تي ستل نه ڏٺو هوندو. اسين پنڌڙ ٻارن کي خيرات گهرڻ تي چوندا آھيون ته اوهين پڙھو ڇو نٿا, پر ڪڏھن سرڪار جي ڪرتوتن تي نظر نه ڦيرائي سين، سرڪاري اسڪول جن ۾ ڪا معياري تعليم ناهي, ۽ سرڪاري اسپتال جتي هر مرض جي ھڪڙي ئي دوا ڏني ويندي آھي, هن ملڪ جو هر هڪ باشندو هر شئ تي ٽيڪس ادا ڪري ٿو , جنهن جي عيوض سرڪار اسان کي ڪا به ڊنگ جي سروس مهيا نٿي ڪري, اڄ به اوهين جي سنڌ جي روڊن تي نڪرندا ته ڪيئي ماڻھو پٽ تي پيل ڏسندا, افسوس جو ڀٽائي سرڪار جي هن سونهاري سنڌ ۾ منهجي مسڪين سانگين لاء ڪو گهر ڪونهي, ۽ اهي حڪمران جيڪي چون ٿا ته اسان عوام جا خادم آھيون.
انهن جي گهرن جون اوچيون ديوارون چرٻٺ نگري جو ڏيک ڏين ٿيون, اسان جا مارو پيا بک مرن ۽ حڪمرانن جون دبئي ۾ ھوٽلون آھن, ڪڏھن ڪنهن ان ڳالھ تي غور ڪيو آھي ته هڪ غريب غريب ڇو آھي غربت ڪنهن جي قسمت جو لکيو ناهي هوندو, غربت پيدا ڪئي ويندي آھي جنهن کي اسان جا حڪمران هٿي ڏئي رهيا آهن, تڏهن ته هڪ عظيم شخص نيلسن منڊيلا جو فرمان آهي. ”غربت خيرات نه انصاف سان ختم ٿيندي آهي. ۽ اهو انصاف نالي لفظ ئي ته ناهي اسان جي ملڪ ۾ جيڪو حڪمرانن جي ڪارن ڪرتوتن جو نتيجو آھي, جي اوهان کي جاڳ نه ٿي ته اوهان حڪمرانن هٿان کپايا ويندو مهرباني ڪري, ننڍڙن گلن جهڙن معصوم ٻارن جي مستقبل جي باري ۾ سوچيندا, منهجي مسڪين ماروڙن جي باري ۾ سوچيندا.