ڳوٺ جي ڪهاڻي
ڪيئي مجبور مرد ڳوٺن جا-
ماٺ ڪر يار شهر جا ماڻهو،
تون نٿو ڄاڻين درد ڳوٺن جا
هر وڏي ڳوٺ ۾ وڏيرو آ-
هر ننڍي ڳوٺ ۾ لُٽيرو آ-
ڪِٿِ قُبو پير جو ڪمائي ٿو،
ڪِٿِ مُنافق مُلان جو ديرو آ-
ڳوٺ جا اڻپڙهيل ڪيئي ماڻهو-
زندهه لاشا بڻيل ڪيئي ماڻهو-
سڀ ٺڳن جي ٺڳين سان ٺڳجن ٿا،
دَڳُ ڀُلجي وَيَل ڪيئي ماڻهو-
ڳوٺ جون رَسمون ۽ سَڀئي ريتون-
ڳوٺ جون هارون ۽ سَڀئي جيتون-
هر وَڏيري ۽ پيرَ جي مُٺِ ۾،
بندِ رَهنديون اچن ٿيون لاڳيتون-
تون ڇا ڄاڻين اي شهر جا ماڻهو،
تنهنجو ڪوئي وڏيرو پيرُ نه آ-
ڪيڏو آزاد آهين مون کان وڌ،
تُنهنجي پيرن ۾ ڪو زنجير نه آ-
ڳوٺ سُورَن ۾ سَمورا آهن-
دَڳَ مَنزل جا اڌورا آهن-
يارَ زاهدَ اَندرَ پَيا اُٻرن،
دلين ۾ درد جا کورا آهن.
*