2
ڪري ڪڏهن ڪينَ ڪي- ميرو پَنهنجو مان
زاهد پَنهِنجو زِيان- پنهِنجي هَٿَ ۾ آ پرين-
جائز رکڻي آ پرين- پنهنجي هَر مَرضي
ڪرڻي ناهي فرض ۾- ڪائي بي فرضي
زاهد خود غرضي- ماڻهوءَ جي لئه موت آ-
ماڻهوءَ جي لئه موت آ- وِک وِک وِڪامڻ
ظالم کي سائين چوڻ- جابر آڏو جُهڪڻ
اهڙو ڪم ڪرڻ- زاهد ظلم آ پاڻ سان
زاهد ظلم آ پاڻ سان- اُبتي واٽ وٺڻ
سِڌيءَ سَچيءَ راهَه کي- بيهي بَندِ ڪرڻ
پَنهِنجَن کان پاسو ڪري- غيَرن سان گڏجڻ
جڳَ ۾ پوءِ جيئڻ- سچن کي سُونهي نٿو-
سَچن کي سُونهي نٿو- رُڳو پِيو روئڻ
زاهدَ ڪڙي سَچَ کان- لَنوائِڻُ لِڪڻ
جاهِل ٿي جيئڻ- ڪيڏو ڪُڌو ڪَمُ آ-
ڪيڏو ڪُڌو ڪَمُ آ- ماڻهوءَ کي مارِڻُ
قاتِلَ کي انصافَ جي- ڪُرسي ڏِيارڻُ
ظالمِ کي سَردارُ چَئي- پَٽڪو پارائِڻُ
زَهرُ آ کارائِڻُ- زاهدَ پنهنجي پاڻَ کي-
زاهدَ پنهنجي پاڻ کي- ڏاهي سوچَ ڏِجي
واهُرَ بَڻجي وَطنُ لئه- سَچي سَگهَه ٿِجي
واٽَ اُها وَٺجي- جنِهن ۾ جَڳَ جو آجِپو-
جنهن ۾ جَڳَ جو آجِپو- سوچون سي آڻيو
زاهدَ ايڪو پاڻ ۾- واڻَ جِيان واڻيو
وِڙهو جَنگِ وُجودَ جي- ڇاتين کي تاڻيو
پوءِ ويهي ماڻيو- آزادي اِنسان جي-
آزادي اِنسان جي- ڌرتيءَ جو سينگارُ
آزاديءَ ۾ عشق آ- آزاديءَ ۾ پيارُ
زاهد آزاديءَ بنا- هَر بَندو بيڪارُ
هي سارو سَنسارُ- آزاديءَ ريءَ اوپرو-
آزاديءَ ريءَ اوپرو- ماڻهو ماڻهوءَ لاءِ
رَکڻي رهزن لاءِ ڪا- جَڳَ ۾ ناهي جاءِ
ڇاجي واٽ ۽ واءِ- عِشقُ گهُري ٿو آجپو-
عشق گهُري ٿو آجِپو، عاشقَ سِرَ ڏيندا
زاهِدَ مالَ مَڏيون سَڀئي- گَهرَ ٻَرَ گهوريندا
ڏک سان ڏوريندا- سوچيندا هر سُونهَن لئه-
سوچيندا هر سُونهَن لئه- سڀئي سونهن شناسَ
ٽِڙندا گُلَ گلابَ جا- ويڙها وَٺندا واسَ
زاهدَ هيل حراسَ- رَهندا مُور نه راڄَ ۾-
رَهندا مُورُ نه راڄَ ۾- قاتلَ ڪالهوڪا
زاهدَ ساريءَ سِنڌُ ۾- هيلَ ڏِنِا هوڪا
ٿُڏن ۾ ٿوڪا- ٿيڻا آهن ٿرٿِلي-
ماڻهوءَ جي هڪ مُند آ- جَنهِن ۾ جيئي ٿو
زاهدَ هَر ڪو وَقت سان- هيڻو ٿيئي ٿو
گوڏا گيهي ٿو- نيٺِ مِٽيءَ جي ماڳ ڏي-
نيٺِ مِٽيءَ جي ماڳَ ڏي- هَلڻو آ هَر ڪو
مِٽي مِٽيءَ ساڻ ٿي- مِلڻو آ هَر ڪو
ٿيڻو آ هر ڪو- جيءَ کان جانيئڙو جُدا-
جيءَ کانِ جانيئڙو جُدا- جيڪر اِيئن نه ٿئي
ماڻهو پَنهنجي زندگي- مَرضيءَ ساڻُ جيئي
ساقي امَرَت جا ڀَري- اَهِڙا جام ڏِئي
جيڪو جيءُ پيئي- زاهدَ ماڻي زندگيون
زاهد ماڻي زِندگي- هَر ڪو جيءُ هِتي
ڇو ٿا روليو روحَ کي ڪا ڏي ڪيئن ڪِٿي
جيئڻو آهي جِتي- جيئڻ ڏيو هَر جيءَ کي-
جيئڻ ڏِيو هَر جيءَ کي- زاهدَ هِن جَڳَ ۾
جيئڻ جو هِتِ آ مَزو- دل جي هَر دَڳَ ۾
عشق ڪيو اڳ ۾- اَندرَجي اِنسانَ سان-
اَندَرَ جي اِنسانَ سان- اوريو دل جا حَالَ
پاڻَ کي پاڻَ جوابَ ڏِيو- ڪيو پاڻَ سوالَ-
جيءُ پوءِ وَٺندو جالَ- زاهدَ سُکَ سَنسارَ مان-
زاهدَ سُکَ سنسارَ مان- اوکا مِلندا ٿَئي
دوکي سان هَرِ واٽَ ۾- دوکا مِلندا ٿئي
جوکا مِلندا ٿئي- جي نه سُڃاتُئي ساههَ کي-
جي نه سُڃاتُئي ساهَه کي- ساهُه نه ڏيندُئي سُکَ
هڪ پاسي آ زندگي- ٻي پاسي آ بُکَ
ڏاڍا مِلندئي ڏُکَ- جي نه ڪندين ڪا جُستجُو-
سَفَرَ پنهنجي ساٿ جا- جَنمَن کان جاري
پورهيَتَ هاري پاڻَ سان- سَڄڻ ساٿاري
زاهدَ سِنڌُ ساري- صَدِيُن کان ناهي سُتي-
صَدِيُن کان ناهي سُتي- جاڳي ٿي هرجاءِ
جيئي جيجل سِنڌُ ٿي- پَنهنجَن ٻَچڙن لاءِ
زاهدَ ساري قومَ جي- سوچُن کي سَمَجهاءِ
اَهِڙا نغمه ڳاءِ- جو سِنڌُ نَچي هَر ساههَ ۾-
سِنڌُ نَچي هَر ساهَه ۾- اَهِڙا ڏينهن اَچن-
ويڙهيچا ڪَنهِن ويڙهِه لئه وَڏو ڪن وچن
اهڙا مَچَ مَچن- جن ۾ جبُر جَلائِجي-
جَنِ ۾ جَبُر جَلائِجي- وَٺِجَن سي واٽون
آءُ ته زاهِدَ سِنڌُ ۾- ٻاريون سي لاٽون
ڏينهَن توڙي راتِيون- جَرَڪَن سارا جيئڙا-
جَرڪَن سارا جيئڙا- جَنهِن ۾ سا چانڊاڻ
چَنڊَ مون کي ڏي تون لِکي- مُنهنجي ڌرتيءَ ڪاڻِ
زاهد هر ڪاراڻ- دُفُ ڪَجي هڪ ڌَڪَ سان
دُفُ ڪجي هڪ ڌَڪَ سان- سنڌ مان سوچَ خرابُ
سڀني سنڌين آ ڏٺو- ساڳيو سُهڻو خوابُ
جلدي ڏيومِ جوابُ- ڪَمُ ڪندئو هي قومَ لئه؟-
ڪَمُ ڪندئو هي قومَ لئه- آزاديءَ وارو
جيئڻ جي لئه ڪو نه آ- ڪوئي ٻيو چارو
زاهد سَگهارو- ساٿُ کپي ٿو سِنڌُ کي-
ساٿُ کپي ٿو سِنڌُ کي- ڪيو هَٿَ مَٿي،
سَندرو ٻَڌي سِنڌُ لئه- جيئڻو آ جن کي
زاهد روئندن تي- روز ٿا راتاها لڳن-
روز ٿا راتاها لڳن- گهايل گَڏُ ٿيو
زاهدَ ساڳيءَ سوچَ جو- وَڏو سَڏُ ٿِيو
هِڪڙو هَڏُ ٿيو- واٽ وَٺو پوءِ ويڙهِه جي-
واٽ وٺو پوءِ ويڙِهه جي- سوچي سَمجهي ڪا
زاهدَ پنهنجي پاڻ مان- ڪڍو ڇو ۽ ڇا
هوندي ها ۾ ها- ته سُرندو وڃبو سوڀَ ڏي
سُرندو وَڃبو سوڀَ ڏي- روڪيندو پوءِ ڪيرُ
هَر دلِبرُ هِن دَيسَ جو- دودو آهي دليرُ
زاهدَ هَر هَٿُ پيرُ- وڌندو وِڙهندو سِنڌُ لئه
وَڌندو وڙهندو سِنِڌُ لئه- وارثُ ڌرتيءَ جو
جنگ اَمُنَ جي لاءِ آ- جيڪو جوٽيندو
زاهد سو ٿيندو- سوڀارو ساڻيهَه ۾
سوڀارو ساڻيهَه ۾- جيڪو ٿيندو آ
اُن کي ڏيندو آ- جايون هَر ڪو جيءَ ۾-
حُسنُ جڏهِن آڏو اَچي- مَنُ موهيندو آ
عِشقُ تڏهن ڪَنهِن جيءَ جو- جَذبو ٿيندو آ
پيارُ ٻنهي جا پاڻَ ۾- جيءَ جوڙيندو آ
پوءِ ماڻيندو آ- زاهدَ ساههُ سُڪون کي
زاهدَ ساههُ سُڪون کي- جَڳ ۾ ڳولهي ٿو
مُورُ نٿو جَڳَ ۾ مِلي- مَنَ ۾ ٻولي ٿو
پوءِ ڇو رولي ٿو- ماڻهو پَنهِنجي پاڻ کي-
ماڻهو پنهنجي پاڻَ کي- جيڪو سُڃاڻي،
زاهدَ مُورُ نٿو پَوي- ڳڻِتِيُن ڳاراڻي،
سوئي ٿو ڄاڻي- رازَ انوکا روحَ جا-
رازَ اَنوکا روحَ جا- راحت ۾ مِلندئي
زاهد سُکَ سُڪون جي- ساعَتَ ۾ مِلندَئي
چاهَتَ ۾ مَلندئي- چاهَه سچا هَر ساهَه کان
چاههَ سَچا هَر ساههَ کان- هَر ڪو چاهي ٿو
ڳَٽُ اَنا جو ڳاٽَ مان- ڪوڪو لاهي ٿو
نفرتَ جي ديوار کي- جيڪو ڊاهي ٿو
سوئي ٺاهي ٿو- زاهدَ رَستا پيار جا
زاهدَ هَر اِنسانَ جو- حالُ حقيقي هيءُ
اُس نه سَهندو اَنگَ تي- ساڻُ نه کڻندو سيءُ
چاهي ٿو هَر جيءُ- جَنَتَ جَهِڙي زندگي
جَنَتَ جهَڙي زندگيَ مِلندي آ جاتي
زاهدَ آهي ڏاڍَ جي ڏَاڍائي تاتي
جُهڪندو جابِرُ ناهي ڪو- پاپي پاراتي
کڻبي آ کاتي- جَنگِ جيئڻ جي لاءِ ڪا-
جنگ جيئڻ جي لاءِ ڪا- هر ڪو لَڙندو آ
سو ساڙيندو سُورَ کي- جيڪو سَڙندو آ
زاهدَ هَر ظالِمُ جَڏهِن- سوليءَ چَڙهندو آ
راجا رَڙندو آ- ڏِسي مَحشَرُ مَحَل ۾َ
زاهد مَتِ مُنجها گهڻا ماڻهو ٿئي موڳا
جهڙا ڪارا ٻاهِران- تيئن اَندرَ ڪوجها
سُڃا آهن ساڙَجي- سوَچُن ۾ سوگها
گاريون ۽ گوگها- ڏين ويٺا ڏيهَه کي-
زاهدَ مون کي ڳوٺَ جون- ڳڻتيون ٿِيون ڳارِن
پَنهِنجا پَنهنجَن کي جِتي- وِههُ ٿا پيئارِن
رِشتا پنَهَنجيءَ رَتُ کي- بيٺا آزارِن
مون کي ٿِيون مارِن- ڳالهيون پَنهنِجي ڳوٺَ جون-
ڳالهيون پَنهنجي ڳوٺَ جون- ڪهڙي مُنهنِ ڪَجَن
انائي اِنسانَ ٿا- جتي جَالَ رَهن
زاهدَ سَڀئي پاڻَ کي- صَاحَبُ ٿا سَمجَهن
ڪونهي ڪَل ڪُڌَن- صاحَبَ جي سُرهاڻِ جي-
صاحَبَ جي سُرهاڻِ جي- جن کي سُڌِ پَئي
سي ئي صاحَبَ ٿي وَيا- سُهَڻي سوچَ ڏئي
جاهِلَ جاهِلَ ئي رَهيا- مُنڌنِ مَتِ وَئي
سَمجهي سَچُ ڪيئي- زاهِدَ حاڪِمَ ٿي ويا-
زاهِدَ حاڪِمَ ٿي وَيا- رَهيا ڏِسندا راڄَ
وَڏيون واڌايون وَتئون- اَهِڙا ڪيئون ڪاڄَ
ساڳي سوچَ پهاڄَ- پوءِ به پَنهِنجَن جي رَهي-
توڙي پَنهنجي ڳوٺَ مان- مِليا ٿم آزارَ
رَکِيَمِ پوءِ بَه روحَ ۾- پَنهِنجَن جي لئه پيارَ
وِڙهن وَڍن روز ڀَلُ- ڏِيَنُ ڏُکَ هَزارَ
رَهڻِو آ ته به يارَ- زاهدَ پَنهِنجي ڳوٺَ ۾-