4
انسان آهيان زاهد- انسان کي چاهيان ٿو-
تون راڄَ روئارين ٿو- اِها تنهنجي ذلا لت آ،
مان پنهنجي عبادت ۾- روئندن کي کِلايان ٿو-
پنهنجي من ۾ جهاتي پائي- پاڻ سان ڪو انصاف ته ڪر-
سَچَ کي آن ڪرڻ کان اڳ ۾- ڪوڙ جو کاتو آف ته ڪر-
زاهدَ سان تڪرار نه ڪر تون- پنهنجي سوچ سنواري هل،
ٻين کي ميرو سمجهڻ وارا- پنهنجو چهرو صاف ته ڪر-
زاهد امير کي سڀئي جناب ٿا چَوَن،
مِسڪين جي مَدد ڪرڻ عذاب ٿا چَون،
ساڳيو غريب ماڻهو مري ٿو پوي جَڏهن،
پوءِ مُئل کي ڪُلهو ڏيڻ ثواب ٿا چَون.
دوست آهي ته نه هرگز جُدا ٿيڻ گُهرجي-
دوست هر دوست لئه دل جي دُعا ٿيڻ گُهرجي-
دوست جنهن دل کي ڪو دل وارو ملي پئي زاهد،
درد اُن دل جو نه پوءِ لادوا ٿيڻ گهرجي-
جي سچيءَ دل سان مُحبت جي ڳالهه ڪرڻي آ-
ته مُحبت ۾ صداقت جي ڳالهه ڪرڻي آ-
پرينءَ جو پيارُ پرينءَ جهڙو پاڪ آ زاهد
وضو ڪري پوءِ عبادت جي ڳالهه ڪرڻي آ-
هر ڪو ماڻهو پنهنجي پنهنجي مرضيءَ جو آ پاڻ ڌڻي-
سو اُن جو ساٿي بڻجي ويو جنهن کي جنهن جي ڳالهه وڻي-
ماڻهوءَ جي سگهه سمجهي زاهد پوءِ دل جو اظهار ڪندو ڪر،
ڪو ماڻهو آ سمنڊ جو سينو ڪو ماڻهو آ مينهن ڪڻي-
هر پل هر ڪنهن ويلي پنهنجي هر محفل ۾ فاضل آ-
نيٺ ته سا ماڻي وينداسين جنهن منزل ۾ فاضل آ-
تنهن تنهن دل ۾ جذبو جُرئت همت رهڻي آ زاهد،
اَڄُ به ويٺو سچائيءَ سان جنهن جنهن دل ۾ فاضل آ-
ڏکيو وقت آيو آ اُٿڻو ئي پَوندو-
سَبق اِنقلابن مان سِکڻو ئي پَوندو-
ڪراچيءَ ۾ آ سِنڌُ جو ساهُه زاهدَ،
ڪراچيءَ مان ڌارين کي ڌِڪڻو ئيَ پوندو-
تو پنهنجا ارادا مَٽيا ڇو نه آهن-
اسان جا ڌماڪا ڏٺا تو نه آهن-
تڪيندين ته ٻئي تنهنجا تارا به ڪڍندئي،
ڪراچيءَ جا وارث مُئا ڪو نه آهن
هو اسان کي ٿا چون ڀائي جان ڀائي هين-
اسان جي نظر ۾ هو بي ايمان ڀائي هين-
وڃي اُنهن کي چئو قبضو ڪن مديني تي،
پوءِ عربن کي چون مسلمان ڀائي هين-
صَديُن کان ظُلم جو هي تسلسُل نٿو کُٽي،
مَظَلومَ اَڄُ به ٿين ٿا ظالمَ هَٿان شهيد-
زاهدَ اسان جو ديس آ جديد ڪربلا،
هر وِکَ تي مَٿي ۾ لڳي ٿو نئون يزيد-
يزيدي نَسُل چَئي ٿو مُنهنجي آ ڪراچي-
تاريخ گواهه آهي ڪنهنجي آ ڪراچي-
ڪر وار اُٿي مار مَگرَ مَڇَ وڌي ويا،
زاهد جا مِٺا مورڙا تنهنجي آ ڪراچي-
هن سِنڌُ ۾ تن لاءِ جَڳهَه ڪا نه آ ڪائي-
جَن ساري عُمر سِنڌُ جي ڌرتي آ جَلائي،
زاهد هي سَمنڊُ تَن جي ٻُڏڻ لاءِ بَڻيو آ،
جن پنهنجي اِرادن ۾ آهي سِنڌُ وِرهائي-
اول پنهنجي سوچُن کي پَنهنجو ڪيو-
سڏي پوءِ جوڌن کي پَنهنجو ڪيو-
ڪراچيءَ مان ڌاريا ڌڪارڻ جي لئه،
ڪراچيءَ جي ڳوٺن کي پَنهنجو ڪيو-
بي رحم هر ڪو حاڪم آرام ٿو ڪري-
زاهد رڙيون ڏُکايل عوام ٿو ڪري-
هي شهر ڪراچي آ يا آهي ڪربلا،
يزيدي نسل روز قتلِ عام ٿو ڪري-
چئي آني جي چاهت وارو پيار به ٿيندو پَترو آهي،
سَچَ ويچاري کي هت هر دم کوٽ منجهان ئي خطرو آهي،
اندر ڪارن آڏو زاهد عزت ڪانهي اشرافن جي،
دل جو صاف ۽ سچو ماڻهو قربانيءَ جو ٻَڪرو آهي-
اُڌاري گَهرَ کان ڪِرائي جو آ مَڪان ڀَلو-
وڏيري خان کان آهي غريب جُوان ڀَلو-
پَرائو نيٺِ پَرائو آ ڪِروڙن جو ڌنڌو،
جي پنهنجو آهي ته پرچون جو دُڪان ڀَلو-
سُڃن جي در تي بيٺا هِن سَوالي هوشَ ۾ ناهن-
موالين کان ڪجو پاسو- مَوالي هوشَ ۾ ناهن-
حوالين جون ٻُڌي ڳالهيون- حواسَن کي ڪجو قابو،
حوالين کان بَچي رَهجو- حوالي هوشَ ۾ ناهِن-
پنهنجن کي پرچاءِ نڀاڳا-
ٺَڳن کي ٺُڪراءِ نِڀاڳا-
زهريلن کان بَچُ ڀَلو ٿئي،
نانگ نه سيني لاءِ نڀاڳا-
وقت آياسين وِڃائي حالَ ڪهڙا ٿا پُڇو-
مُڙس ويٺاسين مارا ئي حالَ ڪهڙا ٿا پُڇو-
پاڻ غيرن جي گهرن ۾ ٿا ڪِرائي تي رهون،
ديس وِيا ڌاريا ڦٻائي حالَ ڪهڙا ٿا پُڇو-