5
عَذابَ تي سُڪون تيرَ نيٺ تاڻيندو-
گهَڻائي سالَ ڏکن گهاوَ ڏِنا هِن زاهد،
اُميد آهي نئون سال خوشيون آڻيندو-
سنڌُ لئه جو به وَڄي ساز مون کي وَڻندو آ-
حق لئه جو وِڙهي جَنگ باز مون کي وَڻندو آ-
سِنڌُ جي دُشمن مَٿان زاهدَ جا هَلي ٿي گولي،
اُن گوليءَ سَنڌو آواز مون کي وَڻندو آ-
اي دولت جا پوڄاري بي شرم بَدڪار بي رَحمو،
مَتان سمجهو ته ڪو زاهد به دولت جو ديوانو آ-
اوهان نوٽن تي پنهنجا ذهن ۽ ضمير وِڪڻو ٿا،
اوهان جي دل به ڪنهن دلال جو دلال خانو آ-
پرين پيار پنهنجي جي منزل ٿا چاهيون-
اِنهيءَ ڏوههَ ۾ قيد ڪڙيون ٿا پايون-
جيڪي زر وَٺي ذِهنُ وِڪڻي ڇَڏين ٿا،
اسان يارَ زاهد اُنهن مان نه آهيون-
مان ڪيان نفرت ٿو زاهدَ- ڳالهه نفرت جي به آ-
سِرُ جي ڏيڻو پيو ته ڏيندُس- ڳالهه عزت جي به آ-
سِنڌُ ساريءَ جي مَٿانَ غيرن جي غلبي کي ڏسي
ڇو رُڳو حيرت ڪريو ٿا- ڳالهه غيرت جي به آ-
اَڄُ اسان جا قاتل آهن- ڪالهوڪا مَهِمانَ سَمورا-
ڌارين نيٺ ڀُلا يا زاهد- ڌرتيءَ جا اَحسانَ سَمورا-
دُنيا جي پورهيت ماڻهن جو- درد اسان جو درد آهي پر،
اِهو ضروري ناهي پَلجَن سِنڌُ ۾ ئي اِنسانَ سَمورا-
سڏي ٿي سِنڌُ اَمڙ ڇو اَڃان نٿا جاڳو-
رڙي، ٿو روحُ مِٽيءَ جو اَڃان نٿا جاڳو-
نِڀاڳُ چئبو اِها نِنڊَ نه چَئبي زاهد،
مَٿن کان موتُ آ بيٺو اَڃان نٿا جاڳو-
وَستي وَستي ٿي روشني چاهي-
هَر ڪا هَستي ٿي روشني چاهي-
اي فَلڪَ راتِ کي لِڪائي ڇڏ،
مُنهنجي ڌرتي ٿي روشني چاهي-
اي دوست توکي جيڏي تُنهنجي خوشي آ پياري-
مون کي به اوتري ئي مُنهنجي خوشي آ پياري-
هر ڪو ئي درد پنهنجا ڀوڳي ٿو پاڻ زاهد،
هر ڪنهن کي هن دُنيا ۾ پنهنجي خوشي آ پياري-
زندگي هيئن گُذارڻ گهُرجي-
زندگي هونئن گُذارڻ گهرجي-
عُمر گُذري وئي خبر نه پئي،
زندگي ڪيئن گُذارڻ گُهرجي-
ازلئون تُنهنجو خادم آهيان- تون ئي منهنجو خان آن سائين-
تون ئي مُنهنجو شان آن سائين- تون ئي مُنهنجو مانُ آن سائين-
اندر ۾ جا سَگههَ ٿو سَمجهان- سا تنهنجي سَنگمَ سان آهي
تون ئي مُنهنجو جيءَ جياپو- تون ئي مُنهنجي جان آن سائين-
جيسين آدم جي اندَرِ ۾ جيون جاڳي ٿو-
هر مَسِجد ۾ هَر مَندرَ ۾ جيون جاڳي ٿو-
تيستائين هَر گهَرُ زاهدَ روشن رَهڻو آ،
جيستائين هَر ڪنهن گهَرَ ۾ جيون جاڳي ٿو-
سمورو سال سڀن جو بدن بُخار ۾ آ،
سَڄو مهينو سدائين هَليو اُڌار ۾ آ،
ڳڻن ٿا ڏينهن مُلازم سَڀئي چَرين وانگي،
هٿن ۾ قرض جي پرچي نظر پَگهارَ ۾ آ.
اسين موڪلايون پيا پر اوهان کي،
هي گيتن جا تُحفه ڏِنيون ٿا وَڃئون-
اَسان وَٽ وَڏي قيمتي شيءِ زاهدَ،
هُئي هِڪڙي دل سا ڏِنيون ٿا وَڃئون
هي ديس آ داداگيرن جو- مسڪين آ هن مجبور هِتي
انسان عذابن ۾ آهن- ٿو راڄُ ڪري لنگورُ هِتي
هن دلبر ديس جي لئه زاهد- ڪُجهه ڪرڻو آهي ته پوءِ پرين
هِن ديس جي دلبر ماڻهن جو ڪو ساٿ کپي ڀَرپورُ هِتي
مون آ هر گهر مَچايو محفل کي-
پنهنجو ڪرڻو آ پنهنجي منزل کي-
سِنڌ جي ڌڙ جي دل ڪراچي آ،
ڌڙ کان تون ڪيئن جُدا ڪندين دل کي-
ڪن پئي، سَنَ جا سوادَ چَکيا-
ڪن پئي روس جا خيال رکيا-
سنڌ جي آجپي سندا زاهد،
مون ٺٽي ۾ رُڳو ٺڪاوَ ٻُڌا-
ساهُه تنهنجو رهيو سُکيو آهي-
پيٽُ منهنجو رهيو بُکيو آهي-
تون رهين ٿو ڊيفينس ۾ ڍوليا،
منهنجو توسان ملڻ ڏکيو آهي-