1
جڏهن ڪو به نه ديس هو، تڏهن سِنڌُ هئي،
جنت آ جهولي، زاهدَ جيجل سِنڌُ جي-
هيءَ جا حياتي مِٺي، هر ڪنهن کي پياري،
مون کي پنهنجي ديس کان، وَڌِ نه ويچاري،
زاهدَ مون لئه زندگي، وطن جي واري،
سوڀَ اٿم ساري- مَران توڙي ماريان-
لاهيو ڳٽ ڳچين مان- جهانگي ڀَڃو جيلَ،
آئي اَڄُ وُطن تي- زاهدَ ڏُکي ويلَ
هلو هلو هيل- ته پرين پاڻُ مَلهائيون-
عِشق جي آڙاهه ۾- جلن ٿيون جانيون
هٽن زاهدَ ڪين ٿيون- دِلڙيون ديوانيون
ڏيندو قربانيون- پَنُ پَنُ پنهنجي ديس جو-
زاهدَ اَڄُ اَذانَ ۾ ڏِنو سَڏُ سويرَ
وَڪوڙي ويا ديس کي- غاصِبَ غُنڊا غيرَ
وَڍِبا سي هَٿَ پيرَ- سُرندا جيڪي سِنڌُ ڏي-
زاهد جهيڙو جَبُرَ سان- ڪُجهه ته مان به ڪيان
رات چوي ٿي رَتُ ڏي- پيئان پِرههَ ٿيان
گهوري گهَرُ ڏِيان- سِنڌُ گهُري ٿي سوجهرو-
سِنڌُ گهُري ٿي سوجهرو- ڪا وِکَ سوريندين؟
ڇا تون ڪاريءَ رات کي- رَتُ ۾ توريندين؟
ڏونگرَ ڏوريندين- زاهدَ دِلبرَ ديسَ لئه؟-
زاهد دلبر ديس لئه- ٻيلي ڪُجهه ته ڪيو
رهزن لُٽين روز ٿا- راهُن مَنجهه رَهيو
مَڃو ماءُ چيو- سِنڌُ سڏي ٿي ساٿ لئه
سِنڌُ سَڏي ٿي ساٿَ لئه- پنهنجن پيارن کي
ڀيڻُن ڀائُن مائِرُن- ٻُڍڙن ٻارَن کي
زاهدَ پارَن کي- سِنڌُ پُڪاري ٿي پَئي
سِنڌُ پُڪاري ٿي پَئي- هَلو زاهدَ هيلَ
جهوري سَگهندا ڪينِ ڪي- جوڌن کي هي جيلَ
ماروئڙن جا ميلَ- ماري ويندا موت کي-
ماري ويندا موت کي- ماتِ نه مَڃي جِن
سَچَ تِي گهورِڻ ساهَه کي- جيونُ ٿا سَمجهَن
ها! اَهِڙن ماڻهُن- ماتِ ڏِني آ موت کي
سِنڌي مُنهنجا ڀائڙا- تو ۾ مُنهنجو ساههُ
پنهنجي ساڳي آ پرين- مِٺڙي جيجل ماءُ
اچي ٿو ايذاءُ- سُورَ سَهي جي سِنڌُ ٿي-
جنهن جنهن سنڌيءَ مَنجهه آ- غيرت جي ڪا ذري
سو ڪيئن اَمڙ سِنڌُ لئه- رَکندو وِکَ ڍَري
پوندا مَچَ ٻرَي- موجَ ڀَري مَهِراڻَ ۾-
جيسين آهن ديس ۾- ڌاريَن جون لوڌون
سڀ جنگي سوچون- زاهد رَهنديون ذِهنَ ۾-
ڇولي ڇولي سِنڌوءَ جي- سڏي پئي ٿي آءُ
موڪل ڏي مُرڪي مون کي- مِٺڙي مُنهنجي ماءُ
مان ڪيئن سانڍيان ساههُ- صدقو گهُرجي سنڌ کي-
هو جي ڪُٺا ڪالهه- مانجهي مُڙس مهان
اعليٰ افضل آ گهڻو- زاهدَ تن جو شان
هونءَ به هر اِنسان- مَريو وَڃي ماٺِ ۾-
دلبر ڌرتيءَ جا ڪندا- دردن جو دَرمان
زاهد هيڏي لوڪ ۾- ماڻهو چندُ مَهان
جَبلَ جَنين جانِ سين- جُهڪندا ڪينَ جَوانَ
اڃان ڪي انسَانَ- جيئرا آهن جَڳَ ۾-
هيلَ به تو حَقدارَ کي- ناهي حَقُ ڏنو
ڪُتن کان به ڪِنو- بِڀُ تنهنجو ڀوتارَ آ-
رَهڻا ناهِن راڄَ ۾- آلا آلا نيڻَ
ڀائُن سان هَر ڀيڻ- سوچي پَئي ٿي سِنڌُ لئه
سايو بَڻجَن سُکَ جو- ساري دُنيا تي
اهڙين مُرڪن کي- زاهد مَنُ ڳولهي پيو-
نِنڊَ ڌِڪاري نينَهن ۾- مُنهنجن نيڻنَ آ
عشق ته اوجاڳا- چاههُ ڪٿي ٿو چينُ ڏي،
راهون رتوڇاڻ ٿيون- سُڃَ شهر سارو
هر هر حيدر چوڪ تي- نئون سُر ڪيڏارو
پوءِ به اڃان پارو- لٿو نه پنهنجي لوڪ تان
راهون رَتو ڇاڻ ٿيون- ماڻهو رَهيا ماٺِ
پوءِ ڪيئن پَوندا ڪاٺِ- قاتلَ پَنهنجي قومَ جا
راهون رَتوڇاڻَ ٿيون- جاڏي تاڏي جِنگِ
آءُ اَمُنَ تو سَنگ- جيون گهاريون جَرڪندي
تون گُل مان خوشبو پرين- پل به پري ناهيون
ڏنئي زاهد کي وڏيون- جيءَ اندر جايون
دم ساڳيو آهيون- ڌڙ کان ٿيو ڌڙُ ڌارَ آ-
توريءَ مُنهنجي زندگي- آهي ڪاري ٻاٽ
زاهدَ ڏک ڏئي پَئي- وِکَ وِکَ تي هر واٽ
پوءِ به ٻاري لاٽَ- نيٺِ ته مِلبو سِجَ سان
ڪڪرن رات لڪايو- ٻکَ ۾ چَنڊُ هو جيئن
پيار پرينءَ جو تيئن- سانڍيُم زاهد ساهه ۾
زاهد من ۾ ڪاڪ محل- جنهن لئه ٺاهيو ٿم
سوراڻو ته عبادتون- بڻجي آيو ٿم
جيءُ جرڪايو ٿم- سوڍلَ جي ته سُرورَ سان
زاهدَ ڏينهُن سَڄو هُئي- تن ۾ جَنهنِجي تاتِ
سِجُ لَٿو سوڍلَ اَچي- مَهڪائي مَحلاتِ
هاڻي ته هَر ڪا راتِ- روحُ بَه راڻو ٿو لڳي-
هر ڪو ناهي مينڌرو- مومَلَ جو مَن چورُ
سوئيِ سورِهيهُ ليکبو- جو ٿيندو سِرَ گهورُ
زاهد ماڻهو مورُ- پَڌرو هوندو پِڙَ ۾
راڻا تُنهنجي روپ کي- پوڄيو ٿي پوڄيان
سِرُ تون آن سائين به تون- سَجدا ڇو نه ڪيان
زاهدَ ڪيئن نه پيئان- مئه آ مُنهنجو مينڌرو
بي ڏوهي رولي، وئين- راڻا مون کي راتِ
تَنَ مان جا نِڪري نٿي- اَهڙِي ڏئي وَئين تاتِ
توريءَ هاڻي حياتِ- مورُ نه جيئنديس مينڌرا
راڻا توريءَ ڪاڪ جا- رنگ سَڀئي اُجڙيا
سُتيءَ کي اَڄُ سُورَ ڏئي- ساڙي وئين سُکڙا
ڏنا تُو ڏکڙا- ته مون تو تان سِرُ گهوريو-
زاهد ڪهڙي زندگي- جنهن ۾ ناهي جيت
هارائڻ جي ريت- جهوري آهي جيءَ لئه
جيئن جيئن ڏينهن تتو ٿيو- تيئن تيئن گهاوَ تتا
زاهد روح رتا- موريئون آڻ نٿا مَڃِن-
زاهدَ سانڍينديون رَهيون- اکڙيون اوسيئڙا
مَنَ جا موتيئڙا- اَندَرُ تنهنجي آسري،
اکين ساڻ عجيب جي- ڪاتيون ڪينَ پُڄن
تِکا تيرَ نِگاهَه جا- ڇو ها خوبُ ڇُٽَن
ايندا ويندا ڪيترا- راهي روزُ ڪُسَن
عاشق اُف نه ڪن- زاهدَ ڪڏهن زبان سان
پنهنجي جهوليءَ ۾ رَکي- تُنهنجا ڳاڙها ڳَلَ
پنهنجا سارا پَل- مون توکي ارپي ڇڏيا
هر ڏاڍو ٿو ڏيهه کان- خوشيون روز کسي
چَئُه بادل برسات کي- ٿر تي هيلَ وَسي
ڏکن کي به ڏسي- ته مارو هاڻي مُرڪندا
مارو سڀئي مُرڪندا- ساوا ڏسي گاهَه
چوندَئي زاهدَ جا پرين- وڏ ڦُڙا وَهه واهَه
سَرها ٿيندا ساههَ- ٿر جي ٿڌِڙي هيرَ سان
ٿرَ جي ٿڌِڙي هيرَ سان- خوشبوءِ جا هُٻڪارَ
ڏِسيِ نيڻ ٺري پَيا- ساوڪ جا سينگارَ
زاهد ڪيچَ قرارَ- مليا سَڀ ڪنهِن ساهَه کي
ڏيندي سَڀ ڪنِهن ساهَه کي- ڏاڍي سُندرتا
زاهدَ گهڙي وَقت جي- اَچڻي آ هي سا
تون سمجهين ٿو ڇا؟ پاپي پَنهنجي پاڻ کي-
پاپي پنهنجي پاڻ کي- پاڻ ويهي سَمجهاءِ
سَگهو پَنهنجي پاڻ کي- سَمجهين ٿو ڇا لاءِ
مُورُ نه مِلندئي جاءِ- جنهن پَل جهانگي جاڳندا
جنهن پل جهانگي جاڳندا- ڪونڌر پُٽَ ڪنڌارَ-
آزاديءَ جي عشق ۾- سِنڌُ ڪندي سينگارَ
زاهد من جا ٺارَ- ماڻيندا سڀ ساهڙا
مُنهنجي گهَر مَهمان ٿي- آءُ پرين تون آءُ
سمنڊ ڪناريَ تي اچي- مَڇي ماني کاءُ
زاهد مُنهنجو ڀاءُ تون- ۽ مان تنهنجو ڀاءُ
تُنهنجي مُنهنجي ماءُ- ساڳي سانئِڻ سِنڌُ آ-
پَنهِنجي سانئڻ سِنڌُ آ- جَنتَ جي وادي
جَنهِنجي آزادي- زاهد جو ايمانُ آ
زاهدَ جو ايمانُ آ- ٿيندي سنِڌُ آزاد
ڌرتيءَ جا دُشمنَ سَڀئي- ڪنداسين بَرباد
عاشق پوءِ آباد- ٿيندا ساريءَ سِنڌُ ۾
ٿيندا ساريءَ سنِڌُ ۾ موجون ۽ ميلا
زاهدَ سي ويلا- آهن دل جي آس ۾
فيشن ايبل ڇوڪري- ميريون ٿئي سوچون
تهڙي ناهين تون- جَهِڙي مُنهنجي مارُئي-
فيشن ايبل ڇوڪري- پُنهونءَ لئه نه پُڇاءِ
سَسُئي تون نه سڏاءِ- ويهي اي سي ڪار ۾-
فيشن ايبل ڇوڪري- ڀَل تون پاڻُ سَنوار
مِلندو پر ميهار- سَچيءَ سُهڻيءَ کي هِتي-
فيشن ايبل ڇوڪري- مومَلَ ڪيئن ٿيندي
جا سِرُ گهوريندي- سا ماڻيندي مينڌرو
فيشن ايبل ڇوڪري- پيار نه ڄاڻين تون
تُنهنجون ٻئي اکڙيون- هِرکن ٿيون هَر ڪنهِن مَٿان-
سَسُيون بَڻجي پئو سَڀئي- سُهڻيون ٿيو ساريون
نيهَن پُٺيان ناريون- مومَلَ ريت رَکي هَلو-