هائيڪا
چَئو نه شاههَ لطيف کي
رُڳو ڀٽ ڌڻي
سَچلُ توڙي سَچُ
پَليا ٻئي هڪ هَنجَ ۾
مَچي مَچايَئون مَچُ
شاهه عنايت شاههُ
هاريءَ ناريءَ جي وڌو
سوچُن ۾ جَنهِن ساَههُ
گهاڻو مُرده آباد
بِلاول مَخدوم آ
اَڄُ به زندهه آباد
رُني سِنڌُ راڻي
چڙهيو سُوليءَ تي جڏهن
هيمون ڪالاڻي
هوشوءَ جي لَلڪارَ
مَرسون مَرسون جَنگِ ۾
سِنڌُ نه ڏيسون يارَ
آيا اَفغاني
تُنهنجي مُنهنجي ڀاڱي جي
کائي وِيا ماني
سُڪيا مُنهنجا چَپَ
سُڪل سُڪل جو ڏِٺم
سِنڌوءَ سَندا ڪَپَ
نيٺ ڪَجي ڇا يارَ
مِاراَئيندا پاڻ کي
پَنهنِجَن جا پِرڪارَ
ويندئو هارائي
سَچا ماڻهو جي سڀئي
ويهندئو مارائي
مَڃبي هارَ نه مُور
سَگهَه اسان جي سُوچَ ۾
زاهدَ آ ڀَرپُور
سِنڌُ جي ڌرتي آ
ڪيئن کائيندئو قاتلو
هي نه اَمرتي آ
ٿيندي سِنڌُ آزاد
زندهه غيرت مَند آ
ڌرتيءَ جو اولاد
اَڃان ڪين مُئا
مُنهنجي ڄَمڻ کان به اڳ
گهَرَ ۾ دَردَ هُئا
هِڪڙو ناهي غَم
روز وَٺن ٿا ديسَ ۾
ڪيئي دَردَ جَنم
دَردَ اسان وَٽِ عام
عيد اُنهن جي روز آ
جَن وَٽِ پئسه جام
اوڌر تي واپار
ٻيڙي ٻوڙي ٿو ڇَڏي
ڪچو ڪاروبار
مالهي بي عَقُلَ
بي ڏوهه پوکي جيل ۾
قيد ڪيا ٿئي گُلَ
او جيلرَ جَلادَ
قيد ڪيا ٿئي گُلَ پر
خوشبو آ آزاد
هَر ڪَنهن لئه ناهِن
دَردَ غريبَن لاءِ ئي
پيدا ٿِيا آهن
دَردَ وَندن جا ٻارَ
دَردَ کڻي گَڏُ پاڻَ سان
ڄَمندا آهن يارَ
ڪيستائين رَهندا
دَردَ اسان جي ديسَ مان
نيٺِ ختم ٿيندا
چَوي ٿو عالِم
ڀَلي بُري جي ڄاڻَ آ
چَڳَ جو سَڀُ عِلم
لاڙي اُترادي
اَهِڙي ڪِني سوچَ آ
سِنَڌُ جي بَربادي
زَخمي آهي سماج
زاهدَ هِنَ سَماجَ جو
ڪرڻو آهي عِلاج
ڇاهي پاڪستان؟
يا ته جَمهورِستان چَئو
يا اِسلامِستان
ڳائي ٿو فنڪار
زاهدَ هرَ ڪنهن ديس جو
اَمنُ مُحبتَ پيار
جوڀَنَ ڪئي اُڇَلَ
گورَن ڳٽن تي ڦٽُا
ڳاڙها ڳاڙها گُلَ
ڪَلههَ هُئي سامائي
اَڄُ هوءَ مُنهنجي لاءِ آ
اَنبَ کڻي آئي
تُنهنجي گَهرَ جو دَر
مُنهنجي لئه ڪائنات جو
حَسين تر مَنظر
ٻَهڪن ٻاهَرَ ۾
ماڻهُن ويهاري ڇَڏيا
وَحشي اَندرَ ۾
ڊاڪٽرَ مُرڪَن ٿا
فيسِ بنا هَرجاءِ تي
زخمي تڙپن ٿا
سَرڪاري ڊاڪٽَرَ
دَوائون وِڪرو ڪري
ٺهرائِن ٿا گهرَ
ساڳيو آهي جَواب
گندو سِسٽَم ٿو ڪري
کاتا سَڀُ خَراب
سِسٽَمَ جو آ ڏوهُه
سِسٽَمُ جي سُڌري پَوي
ڪو به نه ڪندو ڏوهُه
کوڙَ ڪَمائي وِيو
جيڪو گنديءَ سوچَ کان
پاڻُ بَچائي وِيو
منٽَن جو مَهمان
پل ۾ وِڪجي ٿو وڃي
ماڻهوءَ جو ايمان
ٻوڙيندو آهي
جيڪو ماڻهو سَمجهَه ۾
ايندو ئي ناهي
چَيو ٿاڻيدارَ
ڪنهن کي ٿئي ٻَڌرائڻو
حُڪم ڪر ڀوتارَ
ساٿُ ڏجانءِ سَردارَ
ٿاڻي جو ٺيڪو وري
ورتو آ مون يارَ
سِسٽَم اونڌو آ
ايس ايڇ او هَر حَدَ جو
حاڪم هوندو آ
لِفافي لئه تِيار
سُڃا صَحَافي سَڀئي
ايس ايڇ او جا يار
سوچن ويٺا کوڙ
صحَافيءَ جي گهَر ۾
آيا ڪيئن ڪِروڙ
يار صَحافَتَ جو
اَڌُ پڙَهيل اِنسانَ کي
قلم ڏِيو ٿا ڇو
وَقتُ اُهو ايندو
نيٺِ ته ٿيندو خاتمو
زرد صَحافَتَ جو
سَچُ صَحافَتَ آ
جا به صَحافَتَ آ سَچي
سا ته عِبادت آ-
مِيڊيا جا مالِڪَ
زرد صَحافَتَ جا سَڀئي
حقيقي خالِقَ
ويٺا رَتُ پيئن
مالِڪَ مِيڊيا جا سَڀئي
شَلَ انسانَ ٿين
ڇاجي يارَ پَگهارَ
اِداري جي ٿا وَهن
صَحافي وانگارَ
چئبو سَچُ ضرور
مَجبوري آهي ڪندي
ماڻهوءَ کي مَجبور\
اُتم سو آهي
جيڪو پنهنجون بيوَسيون
پاڻ بيهي ڊاهي
ماڻهو باشعور
زاهدَ ڪنهن ظالم اڳيان
مُور نه ٿيو مَجبور
سوچَ آرَنگيلي
ڇا سَکڻي اعلان سان
ايندي تبديلي
ڪم ڪبا ڪيئي
جَنگِ رُڳو وڙهبي نه آ
ٽي ويءَ تي ويهي
سوچُن کي سَمجهاءِ
پهَريون پاڻ سُڌار تون
پوءِ دُنيا بدلاءِ-
ٿورو هيٺ لهو
ماڻهن سان ماڻهو ٿيو
پوءِ ڪا ڳالهه ڪيو
ٽي ويءَ ۾ ناهيان
پوءِ به زاهدَ سِنڌُ جي
هَر دِل ۾ آهيان
هي ٽي وي ڇاهي
ٽي ويءَ کان اِنسانَ جو
مانُ اُتم آهي
جڳ ۾ جهيڙو آ
هر پاسي هر ڪُنڊ ۾
نانيءَ ويڙهو آ
ڪَنِهن کي ڏِيون مَيارَ
ڦرڻي ڪُرسيءَ تي ويهي
مَٽجي وِيا سَڀ يارَ
ڌاريو ٿي ٿو پئي
پنهنجو ٿو پَهچي جَڏهن
اَعليٰ عُهدي تي-
بازاري شاعِرَ
شاعر ناهن سي اَٿئي
گاڏيءَ جا ٽائِرَ
جيستائين رَهبو
پنهنجي حصي جو پرين
ڪَمُ ڪري وَڃبو
ڪوڙَ کي ڏِيو تيلي
آڻيو زاهدَ سِنڌُ ۾
سَچي تبديلي
دردن جا دَرمانَ
ايڌيءَ جهڙا ٿا کپن
ڌرتيءَ کي اَنسانَ
منزل ٿو ماڻي
رُوحَ ۾ ويٺلَ رَبَ کي
جيڪو سُڃاڻي
رُوحُ پَيو رولين
زاهدَ سجدن مَنجهه تون
ڪنهن کي ٿو ڳولين