3
ڏِيڻو آ نئين نسل کي- عِلم ڪِتابُ قلم
جيسين آهي دَمُ- سَڄي سِنڌُ سَنواربي
هَلو ته دُنيا سان هَلئون- هَٿَ ۾ هَٿُ ڏئي
ڪيسين جيئندَئو راتِ جي- رَسُمن مَنجهه رَهي
مَرندئو موڳيءَ ماٺِ ۾- صَدما سُورَ سَهي
زاهدَ واٽَ لَهي- وِکَ وَڌايو وقت سان
وِکَ وَڌايو وَقتَ سان پَنهنجي مَنزِل ڏي
پَهُچَڻ جو پيغام ڏيو- قوم سموريءَ کي
جيڪو وِيندڙ وَقتَ جي- سَگههَ نٿو سَمجهي
سوئي ٿو سُڏڪي- زاهد ساري زندگي
زاهدَ ساري زندگي- ڪبا سَچا ڪَمَ
دَردَ نه رهندا ديسَ ۾- غارُ ڪبا سَڀُ غَمَ
مُنهنجا سارا دَمَ- سَچا رَهندا سِنڌُ سان
مَحبُوبَن مون سان ڪيئي- وڏا وَڙَ ڪيا
ڏينهُن نه ڪوئي ڏورِ ٿِيا- راتيون گَڏُ رَهيا
زاهدَ اَڻ مَيا- سُکَ ڏنائون ساههَ کي
جايون ڏِنيون جيءَ ۾- مون کي مِحِبُوبَن
زاهدَ پيالا پرِيت جا- پِيا ٿا پيئارِن
قُربَ اُهي ٿا ڪَنِ- ڪاٿو جَنِ جو ڪو نه آ
سانڍيو اَهِڙو ساههَ ۾- مون کي محِبُوبنَ
ڪَمي پَنهِنجي قُربَ ۾- ڪا به نٿا هُو ڪنَ
پِيا ٿا ساههَ کڻن- زاهِدَ جي هَرِ ساههَ سانَ
مَحِبُوبَن مون سان مِٺا- سَفرَ ڪيا سي،
شِروع ٿيا الف کان- وَڃي پَهُتا يي
تَڏهِن زاهدَ کي- پَئي ڪَلَ پريتِ جي
مَحِبُوبَن کان مون رَکيو- ڪو به نه پَنهِنجو رازُ
پرين تڏهن پاڻ ٿيا- انَدَرَ جو آوازُ
ساهَنِ ۾ سُرُ سازُ- زاهَدَ بِرههَ ڀَري ڇَڏيو
مَحِبُوبَن جون مَحِفلُون- ماڻِن سي مُشتاقَ
ڏڪائِن ٿا ڏاڍَ کي- بي ڌڙڪِيا بي باڪَ
زاهِدَ تَنِ جي هاڪَ- هَلي ٿي هَر جاءِ تي
مَحِبُوبَن جي سوچَ ۾- سارو اَٿئي سَچُ
راحَتَ گهُرجَئي روحَ جي- ته رَنگَ سَچي ۾ رَچُ
اَچُ ڀَلي پوءِ اَچُ- زاهدَ مَنَ مَحِبُوبَ ڏي-
مَحِبُوبَن جي سُونهَن ۾- جيڪا آ سُرهاڻِ
سا هرگز هوندي نه آ- زاهدَ سَڀني ڪاڻِ
سُونهَن شناسيءَ ساڻُ- ساههَ وَٺن سُرهاڻِ ٿا
درد ڏکايل ديس جا- ايڏا ٿم آزارَ
لکڻ لاءِ کپي اڃان- هِڪڙي ٻي به ڄَمارَ
پوءِ به زاهد يارَ- لِکي لکندُس ڪيترا-
درد ڏکايل ديس ۾- وڌي وِيا ايڏا
زاهد ڌرتيءَ کان وٺي- آڪاشن جيڏا
قاتل هو ڪيڏا- ڏاڍ ڪرِن ٿا ڏيهه ۾-
درد ڏکايل ديس مان- ڌڪڻ ٿا چاهيون
غم جا گهايل پاڻ ۾- گڏجي پيا آهيون
اچو هر عذاب کي- هاڻي هارايون
زاهد جرڪايون- سارو جَڳُ سُڪون لئه
درد ڏکايل ديس تون- سهين ٿو ڇا لاءِ
سُهڻن سَچن سورمن- جوڌن کي جاڳاءِ
زاهد سو ڪُجهه ڳاءِ- سَڏُ ٿئي جو سُک جو
درد ڏکايل ديس جا- سُورَ سَليَم جنهن سان
ڏاڍي سُهڻي ۽ سچي- موٽ مِلَيَم تنهن کان
مور نه آ ڪنهن کان- زاهد مايوسي ملي
درد ڏکايل ديس جا- جيڪو سمجهي ٿو
سوئي پنهنجي ڏيهه لئه- ڏاهو سوچي ٿو
جيڪو تڙپي ٿو هتي- سوئي لوچي ٿو
زاهِدُ پَڄري ٿو- بيت ٺهن ٿا باهه مان
درد ڏکايل ديس جا- ڪبا نيٺ ختم
ڪرڻو آهي پاڻ کي- زاهد اهڙو ڪم
جنهن کان پوءِ هر دم- مِلندا سُک- ساڻيهه ۾.
جنهن پل ۾ انسان ڪو- پاڻ سُڃاڻي ٿو
تنهن پَلَ مَنجهِه وُجودَ جو- مقصد ماڻي ٿو
ڄاڻو ڄاڻي ٿو- زاهد ڇاهي زندگي-
زاهد ڇاهي زندگي- جنهن پل سَمجهو مون
تنهن پَل جاني جيئڙا- سمجهه ۾ آئين تون
مُرڪي مِلياسون- روح اندر جي راز ۾
روح اَندرَ جي راز ۾- مون سان مِلين ايئن
مِلندو آ محبوب ٿي- ٻِجُ ٻَنيءَ سان جيئن
تون به ته مون سان تيئن- ٻکجي ٻيهر ٿو ڦُٽين
ٻکجي ٻيهر ٿو ڦٽين- واسين ٿو ويڙها
ڪنهن جيءَ ۾ قربائتو- ڪنهن جيءَ ۾ جهيڙا
زاهد توجهڙا- روز ڏٺا نئين روپ ۾
جيءَ ۾ اٿم جُستجو- جاڳائي ٿي جا
من ٿو جا منزل گهري- لوچي لهبي سا
عشق ڇڏيندو ڪين آ- لوچَ اڌوري ڪا
زاهد وٺڻي آ- راهه مِلائي روح سان
جاني ڪبي جُستجُو- جيسين جيئڻو آ
جهڙو چيو جيئڙي- تهڙو ٿيڻو آ
پنهنجي من جي مورتي- بڻجي بيهڻو آ
زاهد ڏيڻو آ- پاڻي پنهنجي پاڻ کي
جيڏي ڪبي جستجو- تيڏي ملندي موٽ
سوچَ سَگهاري جي ڪبي- ڪيرائيندي ڪوٽ
زاهد پنهنجي ساٿ سان- گڏبا ڪيئي گهوٽ
هر ظالم کي چوٽ- ڏينداسين هن ڏيهه ۾
جنهن جنهن ڪئي جُستجو- تنهن تنهن پاتا تاجَ
بدلائي سُهڻن ڪيا- سُهڻا کوڙ سَماج
زاهد ذهنن جا ڪيا- اهڙا عشق علاج
ردي سڀُ رواج- آدم اُڇلائي ڇَڏيا
مان ڪوجهو مان ئي ڪِنو- مان بُڇڙو بيڪار
سائين تون سُهڻو به تون- صاحب تون سَرڪار
زاهدُ تون محبوب تون- مرضيءَ جو مُختيار
سارو آ سنسار- دلبر تنهنجي دَمَ سان
مان ڇاهيان مان ڇاٿيان- ڪهڙو ڪيان ڪَمُ
مان ته آهيان بس “آ” رُڳو- دلبرَ تون آن “دم”
پايو توسان ڀاڪڙيون- هر هر ڪيان هَمُ
زاهد جو ته به چَمُ- چيريو چوٽ چڙھيو وڃين
ڏاڍي جي هر ڏاڍ جي- دانهن ڏيو ڪنهن کي
هيڻوِو پنهنجي پاڻ کان- رکيئين هر ڪنهن کي
زاهدَ جنهن تنهن کي- رولي ٿو هو راههَ ۾
هُن آڏو هَر جيءُ آ- مِٽيءَ جو هڪ ڍيرُ
ويهي ٿو ته وُجود آ- وڃي روڪي ڪيرُ
زاهدَ هُن جو پيرُ- تيز آهي طوفان کان
جيڪو ڏسجي ئي نٿو- تنهن کي ڪيئن ڏسندين
سو ته سِڪائيندُ ئي پَيو- تون جنهن لئه سِڪندين
جو تنهنجي وَسَ ۾ نه آ- سو ڪَمُ ڪيئن ڪندين
زاهد سَچُ سِکندين- ته ساجَنُ مِلندُئي ساههَ ۾
ساجَنُ مِلندُئي ساههَ ۾- سمجهي ويندين سَچُ،
دل وارن جو دوست ٿيءُ- بازارين کان بَچُ
ڪوري ڪَڍُ قلب مان- زاهدَ ڪوڙ ۽ ڪَچُ
رَنگَ روحانيءَ رَچُ- ته من ۾ پسندين مُحب کي
مَنَ ۾ پَسندين مُحبُ کي- اهڙا ڏِسندين ڏينهن
وَسندئي دل جي ديس ۾- مُحبت وارا مينهن
زاهدَ نوان نينهن- راحت ڏيندئي روح کي
راحت ڏيند ئي روح کي- ديدون دلبر جون
واٽون وڻندئي ڪين پوءِ- مسجد مندر جون
چارئي ڪُنڊون چَمڪندَئي- زاهد اندر جون
دلبر جي در جون- راڻا مِلندئي روشنيون
راڻا مِلندئي روشنيون- اهڙيون عشق وٽان
آجو رهندين عُمر ڀر- ڪارين راتين کان
سِجُ به وٺندو سوجهرا- تنهنجين سوچن کان
زاهد پوءِ توسان- چَنڊُ نه چالاڪيون ڪندو
چَنڊُ نه چالاڪيون ڪندو- ڏِسي تنهنجي ڏات
ڏک نه ڏسندو ڏينهن ڪو- روئندي ڪا به نه رات
زاهد ماري موٽجانءِ- ظالم سندي ذات
وائي هر ڪنهن وات- پوندي پوءِ پريت جي
جيئن جيئن پنهنجي پاڻ کي- وَڍيمِ ويهي پاڻ
تيئن تيئن پنهنجي پاڻ جي- سَچي پَيم سُڃاڻ
زاهد راڻل روح ۾- ڇو ايڏي ڇڪتاڻ
ڇولي ڪڍَيمِ ڇاڻَ- ته اَندَرُ اُجرو ٿي پَيو
اندَرُ اُجرو ٿي پَيو- پاڻ سُڃاتُم پوءِ
پاتمِ پنهنجي پاڻ ۾- پريان سندي لوءِ
زاهد من جي ماڳ ۾- هوت ازل کان هوءِ
گهر مان نڪري گوءِ- ڪنهن جي ڪارڻ ٿو ڪرين
ڪنهنجي ڪارڻ ٿو ڪرين- پنڌ پهاڙن ۾
ڪَنُڌ کڻي ڏِسُ قلب ۾- ڪَڙههُ نه ڪاڙهن ۾
زاهد ڇو رولين پيو- روحُ اُجاڙن ۾
پُڇُ نه پاڙن ۾- من ۾ ڏِسُ مَحبوبَ کي
من ۾ ڏِسُ مَحبوبَ کي- ويٺو آهي ڪيئن
جرڪي ٿو هرجاءِ تي- جڳَ جو والي جيئن
دل ۾ زاهدَ تيئن- دل جو دلبر ٿو رَهي،
دل جو دلبر ٿو رَهي- طورُ کڻي تاتي
اَندَرَ اُجرا ٿو ڏسي- جيءَ پرين جاتي
زاهدَ تون ڪاٿي- سجدا ڪنهن کي ٿو ڪرين
سَجدا ڪنهن کي ٿو ڪرين- وَرهين کان ويٺو
جاتي تون جاچين پيو- تاتي ڪونهي ڪو
مُنجهيلَ مَت کنيو وتين- مِيان مُلان ڇو
زاهدَ صاف سَچو- ٿيءُ ته ميلندين محب سان
ٻاهر سُهڻيون صورتون- اندر ڪَچرو ڪِنُ
ماڻهو سو مُردار آ- جنهن کان چَڱو جِنُ
زاهدَ سُهڻيءَ سوچ کان- ناتو مُورُ نَه ڇنُ
مَنُ رَهندُ ئي مومِنُ- ته ماڻي ويندين مُحبتون
ماڻي ويندين مُحبتون- سَچيون سَموريون
مَن جي ميرَن کان ڪندين- دل سان جي دوريون
زاهد عشق عبادتون- ڪُل ڪجانءِ پوريون
چاهت جون چوريون- مِلندئي پوءِ محبوب کان
مِلندئي پوءِ محبوب کان- ڏاهپ وارا ڏَسَ
ڏَسَ ڏسيندئي ڏيهه ۾- گهوٽ ٿيڻ جا گَسَ
زاهدَ چکندين چاههَ سان- چاهت وارا چَسَ
راحت جا سَڀُ رَسَ- پاڻ پيئاريندُئي پرين
پاڻ پيئاريندُ ئي پرين- ڀري، جاڙا جامَ
جاڙا ڏيندَئي جيءَ کي- اَندرَ جا آرامَ
دارو سمجهي درد جو- لِکجانءِ لَکَ ڪلامَ
زاهد جايون جامَ- جُڙندَئي هر ڪنهن جيءَ ۾
جُڙندئي هر ڪنهن جيءَ ۾- جيئڻ لئه جايون
چوندَئي کوڙ اسين تُنهنجا- عاشق ٿيا آهيون
زاهد ورهين کان تنهنجون- وايون ٿا ڳايون
پنهنجو ٿا ڀايون- تنهنجي سُهڻيءَ سوچ کي
تنهنجي سُهڻيءَ سوچ کي- سيني لائيندا
سَگههَ وڌائي ساههَ جي- سينا ساهيندا
ڏڪندا مُورُ نه ڏاڍَ کان- ڏاڍُ ڏڪائيندا
زاهدَ ڊاهيندا- ڊوهن جي هَر ڊوههَ کي-
”اندر جي انسان سان- ڪيم روح رهاڻ“
پل ۾ پنهنجي پاڻ جي- ڄَمَ کان ڏنئين ڄاڻَ
زاهدَ پنهنجي پاڻ کي- ڇو ٿو رولين پاڻ
سوچي ڪر سُڃاڻ- ته سڀ ڪُجهه اٿئي ساههَ ۾
سَڀُ ڪُجهه اٿئي ساههَ ۾- سوچي سمجهي هَلُ
ٻيو سَڀُ ڪُجهه ٻي، جو اَٿئي- پنهنجو ٿئي هي پَلُ
چيري اُڇلِ چورَ کي- چڱائيءَ سان چَلُ
زاهد پوءِ مقتَلُ- مِلئي ته به مُحبوب ٿئي-
مِلئي ته به مَحبوبُ ٿئي- جيڪو چوئي جيءُ
جڙجي اُن جي، جيءَ سان- ٿانيڪو تون ٿيءُ
وقت نه ويهندُ ئي ويل ڪا- پَلُ پَهرُ ٿئي هيءُ
جيئڻو اٿئي ته جيءُ- زاهد من جي موج سان
زاهدَ مَنَ جي موجَ سان- جيڪو جيئي ٿو
جيون مان اوتي اُهو- امرت پيئي ٿو
باقي هر ڪو گهر سَندو- گاڏو گيهي ٿو
بڻجي بيهي ٿو- موڳو هر ميدان ۾-
موڳو هر ميدان ۾- ٿيندو آ جيڪو
زاهدَ پنهنجي ساههَ جو- سَڄڻُ ناهي، سو
پنهنجي راڻل روح کي- روئاري، بيٺو
ڪانئِرُ آ ڪيڏو- ڪِنو ڪُجهه نٿو ڪري-
ڪِنو ڪُجهه نٿو ڪري- پٽيو پنهنجي لاءِ
سِڪائي، ٿو ساههَ کي- زاهدَ هو هَرجاءِ
رُڳو واٽ ۽ واءِ- ورهين کان ويٺو چوي.
ڪڻا جيڪي، ڪڻڪ جا- خلقين ٿا سَڀُ کيٽَ
زاهدَ تن جي قُرب جي- ڪنهن سان ڪجي ڀيٽَ
ڀَرين بُکايَل پيٽ- پاڻ وڃن ٿا پيسجي
کجيون ساوڻ ۾ جڏهن- جهومَڪَ پائن ٿيون
زاهدَ بيوس نينگريون- بُکَ پَچائن ٿيون
تڏا ٺاهِن ٿيون. مايون مُنهنجي ڳوٺ جون
پوک پَچائي ڪڻڪ جي- لابارا لاهي،
هاري موٽيا اُس مان- ڳاههُ جڏهن ڳاهي،
زاهدَ ٻوليو ٻارڙن- چُلههِ ٻَري ناهي،
بابا سائين ڪالهه کان- پيٽُ بُکيو آهي
ڌڙ ۾ دم ناهي- اٽي لپ آڻيو ڪٿان-
آسَ مِٺائيءَ جي رَکو- مَتان مِرچن مان
پاڻُ جَهلي، پاسو ڪجو- لُچن لوگهن کان
زاهد پوءِ سَچَ سان- جڳ جي سوچ سنوارجو