2
حُسن کي ديوتا اکيون ڪن ٿيون-
پيار جي لئه دُعا گهُري ٿي دل،
دل کي زاهد دُعا اکيون ڪن ٿيون-
بند اکڙين ۾ خُواب آ زاهدَ-
خُوابَ سو لا جواب آ زاهد-
حُسنَ جي انتها جِتي آهي،
منهنجو سو اِنتخاب آ زاهد-
سُونهَن ڏي ساههُ ٿو سُري هَر ڪو-
حُسنَ جي هَنجَ ٿو گهُري هَر ڪو-
پَرَ وِڇوڙي جي درد ۾ زاهد،
هر طرف جيءُ ٿو جُهري هرڪو-
پيارُ ڏاڍا سُرورَ ڏيندو آ-
عشقُ پَلَ پَلَ جا پُورَ ڏيندو آ-
ڪو نه زاهد کي ٿو ڪڏهن بَخشي،
حُسنُ هَر سال سُورَ ڏيندو آ-
وقت جو ڪو وزير ويٺو آ-
عشق جو ڪو اسير ويٺو آ-
آهي ڪو دل ۾ جاءِ ڏي زاهد،
فيس بوڪ تي فقير ويٺو آ-
سَچَ جو ڪو سوال ڪونهي ڪو-
ڪوڙ جو ڪو به ڪال ڪونهي ڪو-
ساري دُنيا آ ڳوٺُ ٿي وئي پر،
ڳوٺ وارن جو حال ڪونهي ڪو-
نئين عشق جون لازواليون نيون-
گُهري وقت ٿو با ڪماليون نيون-
اچو هاڻي زاهد ڏيون سِنڌُ کي،
جمالا نوان ڪي جماليون نيون-
جي رَهو ٿا ته باخبر ٿي رَهو- بي خبر ٿي رَهڻ اجايو آ-
جي جِيو ٿا ته بااثر ٿي جِيو- بي اثر ٿي جيئڻ اجايو آ-
جي وڌو ٿا ته واٽ ۾ زاهد- ڳاٽ اوچا ڪري وڌي هَلجو،
دڳُ وٺو ٿا ته ماڳ تي پهچو- دَربَدَر ٿي وَڃڻ اجايو آ-
عشق ۾ انتظار ڪرڻو آ-
پيار ۾ اعتبار ڪرڻو آ-
قُربُ مِلندو ته قُربَ ۾ زاهدَ،
قُرب وارو قرار ڪرڻو آ-
دوستيءَ جا به ڪُجهُه اُصولَ رکو-
عاشقيءَ جا به ڪُجهه اُصولَ رکو-
چينُ چاهيو ٿا جي ته پوءِ زاهد،
زندگيءَ جا به ڪُجُهه اُصولَ رَکو-
جيڪو ماڻهو فقير هوندو آ- سوئي ماڻهو اَمير هوندو آ-
جو سڃاڻي ٿو پنهنجو پاڻُ پرين- پاڻَ سو پنهنجو پير هوندو آ
هر ڪو ماڻهو چوي ٿو مان بهتر- پر حقيقت ٻُڌائي ٿي زاهدَ،
جنهن به ماڻهوءَ ۾ ماڻهپو ناهي- سو سفا بي ضمير هوندو آ-
رَهي غيرن جي پيرَن ۾- هِي ماڻهو ننڊ ڪيئن ٿا ڪن-
نٿا جاڳن سَويرَن ۾- هي ماڻهو نِنڊَ ڪيئن ٿا ڪن-
صُبح جي روشنين تي رَهزنن جو راڄُ آ زاهد،
عذابن جي انڌيرن ۾- هي ماڻهو نِنڊَ ڪيئن ٿا ڪن-
تنهنجي دل شاد ۽ آباد رهي- دِرد توکان سدائين دور رهن-
تنهنجي گهر ۾ سُکن جو راڄُ رهي- تنهنجي در تي خوشيون ڌمال هڻن-زندگي ۾ نه ڏکُ ڏسين ڪوئي- هر گهڙي هيءَ دُعا ٿي زاهد جي،
راحُتن ۾ سدائين روح رهئي- تنهنجي جيون ۾ روز رنگ رچن-
چَوين ٿو روز! اچان ٿو- ڀَلا ڪڏهن ايندين-
ڏُکان ٿو پوءِ به ڏِسان ٿو- ڀَلا ڪڏهن ايندين-
جيئڻ جو ٻيو ڪوئي مقصد- نه رهيو آ زاهد،
تون ايندين اِن لئه جيئان ٿو- ڀَلا ڪڏهن ايندين-
تُنهنجي قُربن ڪئي زاهدَ جي دل ديواني آ
تنهنجي هر عاجزي عظمت جي نئين نشاني آ-
پيارَ سان مون کي ويهاريو ٿي پنهنجي مَحِفل ۾،
مون تي هيءَ تنهنجي پرين خاص مهرباني آ-
ڇاجا تن سان رشته زاهد- ڇاجي تن سان ياري آهي-
جن غيرن غدارن سنڌُ ۾- باهِه ظلم جي ٻاري آهي-
هاڻي اُنهن کي پنهنجي هٿن سان- چير ڏئي چيڀا ٽي ڇَڏبو-
جن ذهنن ۾ سِنڌُ ورهائڻ واري ڪا بيماري آهي-
ڏُکن پُٺيان سُکن جا سازَ ڇيڙيندا اچون پيا-
پريت ساڻ پنهنجا راڄَ ميڙيندا اچون پَيا-
مَتان ڪو سَمجهي سِنڌُ جا سَپوتَ سَڀُ مَري ويا،
زاهدَ زمين جا ضَميرَ کيڙيندا اچون پيا-
پنهنجي ديسَ جي وَڏَ وَزارتَ واريءَ ڪُرسيءَ تي،
ويٺل ماڻهو گونگو ٻوڙو ڪاڻو هوندو آ-
مُنصف جي ڪُرسيءَ تي ويهي جو انصاف ڪري
اهڙو ماڻهو گل محمد حاجاڻو هوندو آ-
وڏيرا اليڪشن جي تِياريءَ ۾ آهن-
ٿي مَصروف ويا عُذرداريءَ ۾ آهن-
وَري آهي زاهد غدارَن وَڪوڙيو،
وَري پنهنجا سَڀُ ووٽ واريءَ ۾ آهن-
بي ڏوهُه جو ماريو ويو مرڻو نه آهي مُور-
رَهندو شهيد زندَهه ذِهنن جو ٿي شعُور-
مَظلومَ ساڻ ظلم ڪِرڻ وارا ظالمو،
آخرِ اوهان جو انَتُ به اچڻو آهي ضرُور-