3
پوءِ وطن جي مُون ويراني سَمجهي-
بُکَ ۾ ٻارَ ٿا روئن زاهدَ،
راتِ جي چنڊ کي ماني سَمجهي-
سالَ سَڄي ۾ ٻَڌيءَ جو هڪ ڏينهُن مَلهايون ٿا-
جهيرَ اندرَ ۾ آهن پوءِ به جُهمريون پايون ٿا-
عشق چوي ٿو جنگِ جَبُر سان ڪرڻي آ زاهد،
پوءِ اسان ڇو ڪَنڌُ جُهڪائي وقت وِڃايون ٿا؟-
شهرن توڙي ڳوٺن ۾ جَنجال اسان جو ساڳيو رَهندو-
ماڻهو ڇا پَرَ مُلڪ سَڄو ڪنگال اسان جو ساڳيو رَهندو-
سِنڌُ سَڄيءَ ۾ سنگتِ پَنهنجي اوڌر تي پئي هَلندي زاهد،
سال پَيا ايندا ويندا پر حال اسان جو ساڳيو رَهندو-
پنهنجيءَ ڀونءِ ڀاڳئيو- ڪڏهن جاڳندئو-
وڏيءَ ويڙهه واڳيئو- ڪڏهن جاڳندئو-
ڳچيءَ ۾ اچي هَٿَ آهن پَيا،
اڃان ڇو نه جاڳئو- ڪڏهن جاڳندئو-
هَل هَلئون دل قرار آ جاتي-
مست مئه جو خُمار آ جاتي-
موتُ نَفرتَ جو آ اُتي زاهد،
هر طرف پيار پيار آ جاتي
تنهنجي محفل ملي وَئي آهي-
مون کي منزل مِلَي وَئي آهي-
جنهن جي هَر پَل تلاش هُئي زاهد،
دل کي سا دل مِلي وَئي آهي-
اسان جي پيار کان جي تون وڃي پَري ويهندين-
سُڪون پاڻ کان سائين پَري ڪري ويهندين-
جڏهن به ذهن ۾ ايندُئي هي نانءُ زاهد جو،
اڪيلي گهر ۾ ٿڌا ساهڙا ڀري ويهندين-
نَقُل وارن کي عَقُل هوندو نه آ-
ٻجَ ريءَ زاهد فَصُل هوندِو نه آ-
جيڪو پنهنجي قوم کي عِزتَ نه ڏي،
سو اَصُل پيءُ جو نَسُل هوندو نه آ-
سُونهَن ڀَلي ڪيڏي به هُجي پر- سوچَ کان سُهڻي ٿيندي ناهي
سوچَ ئي آهي جيڪا جَڳ ۾- ماڻهوءَ جو ٿي مانُ وَڌائي-
ڪير ڀَلو آ ڪير بُرو آ- سَمجهڻ چاهيو ٿا جي زاهد،
هر ڪو ماڻهو پنهنجي پنهنجي- مَنَ جي اندر جهاتي پائي-
رَحمَ جو رِشتو رَکيو مون بي رَحم انسان سان-
ظلم ٿي ويو آهي مون کان پاڻ پنهنجي پاڻ سان-
جيئن چڱَائيءَ جو سِلو مون کي مُحَبتَ ۾ مليو،
شال زاهد ايئن نه ٿي مُحَسن جي ڪنهن اَحِسانَ سان-
ماءُ به عورتَ ڀيڻَ به عورت عورتَ محَلَ جي راڻي-
دُنيا جي تاريخ ۾ آهي عورتَ درد ڪهاڻي-
هن ڌرتيءَ جون گهر ڌياڻيون نيٺ ته ڪُڇنديون زاهد،
آخر ڪيسين رهندي عورت رَسمُن جي قيدياڻي-
ڪڏهن لنڊن ٿو وَڃي يا وَري اِنڊيا ٿو گُهمي-
سياسي ليڊر ڀَري کيسا سَڄي دُنيا ٿو گُهمي-
هتي غريب ڪارڪُن جي گسي وَئي آ جُتي،
اسان جي قوم جو رهبر ته مَنيلا ٿو گُهمي-
ڪيڏا رَنگَ رَنگيلا ماڻهو-
ڳاڙها نيلا پيلا ماڻهو-
ڏاڍا گَهٽِ مِلَن ٿا زاهدَ،
دل جا صاف سُريلا ماڻهو-
ڪو آواز اَهِڙو اُڀاري ڇَڏيون-
سُتل سِنڌُ زاهد اُٿاري ڇَڏيون-
هو بي ڏوهُه ماڻهُن کي ماري ڇَڏِن،
اَچو اُن کان اڳُ تَنِ کي ماري ڇَڏيون.
چَئني طرفن کان ٿا مُنهنجي ديسَ ۾ ڌاريا اَچن-
ڪَڇَ ۾ قُرآن زاهدَ وَرَ ۾ چاڪو اَٿن،
ٿا لُٽين اِسلامَ جي نالي تي سِنڌين کي سَڀئي،
سِنڌُ کي هو پيءُ جي جاگيرَ سَمجهي ٿا رَهن-
سَڄو ڏيهُه ڏاهَپَ جو آهي سَمندر-
ڪنهن تي بَندِ ناهي ٿِيو علم جو در-
چَريو آ مُنهنجو يار دِلبرُ چَوي ٿو،
رُڳو آنءُ آهيان َعقُل جو اَڪابَر-
سَچي ماڻهوءَ جي سَچائي سُونهَن سَڄو سَنسار ڪري ٿي-
ڪوڙي ماڻهوءَ جي مَڪاري ڀونءِ سَڄي بيزار ڪري ٿي-
دهشتگرد جو دين به ڪونهي ڊاڪوءَ جي ڪا قوم به ناهي،
پنهنجي گندي سوچ ئي زاهد ماڻهوءَ کي مُردار ڪري ٿي-
ڪوئي ڪنهنجو ماڻهو زاهد ڪوئي ڪنهنجو ماڻهو آهي-
سو اُن جي پيرَن ۾ پِيو آ جيڪو جَنهنجو ماڻهو آهي-
مُنهنجي من کي سوئي وَڻي ٿو پنهنجو پاڻُ سُڃاڻي جيڪو،
پنهنجي من ۾ جهاتي پائي ٿي وِيو پَنهِنجو ماڻهو آهي-
توکان مَنُ پَرَ ڀَرو نه ٿي سَگهندو-
چاهُه جيءَ مان جَهڪو نه ٿي سَگهندو-
پيار کي تون ته وِساري ويٺين،
پاپُ مون کان اِهو نه ٿي سَگهندو-
اسان جي اڱڻ تي رُڳو سُورَ آهن- ڪڏهن ڍيرَ مُرڪن جااينديئن کڻي تون-
بچو زندگيءَ جو پهر آهي پويون-ڪڏهن پيرَ قُربَن جا اينديئن کڻي تون
سڄي زندگيءَ جو وڇوڙو ڏِنو ٿئي-اِهوسورُزاهد کان وِسري نه سگهندو،
تڏهن پيارتنهنجوقبرُمنهنجي ڏسندي-جڏهن هارَ گُلڙن جااينديئن کڻي تون-
جي چڙهندو پيار جو آ رَنگُ عشق رَچندو آ-
جي ڏسندو مَچَ کي آهي ته عشق مَچندو آ-
وڏي آ باهِه وِڇوڙي جي درد جي زاهد،
ٻري اَندرَ ۾ پوي ٿي ته عشق نَچندو آ-
دل جي زخمن تڙپندي زاهدَ چَيو-
عشق واري چوٽ آ ڏاڍي ڏُکي-
آ جوانيءَ کان پَڇاڙيءَ ڏي سفر،
زندگيءَ جي موٽ آ ڏاڍي ڏُکي-
اکيون اکين سان ملن ٿيون ته دل ٺري ٿي پوي-
چُميون چُمين کي چَکن ٿيون ته دل ٺري ٿي پوي-
ٻَکن ۾ ٻَکجي نه زاهد ته زندگي ڪهڙي،
ٻَکيون ٻَکن سان ٻَکن ٿيون ته دل ٺري ٿي پوي-
اکيون اکين سان مِليون موجَ ٿي خُمارن کي-
نظر جا پيگ مِلي ويا نصيب وارن کي-
لَٿو آ چَنڊُ مُحبتَ جي مَئڪدي زاهد،
نشو نصيب نه هو بَدنصيب تارن کي-
جي دل سان دل ملائي ٿئي ته پوءِ ڌڙ دو چڱو ناهي-
نه ٿيءُ بي درد تنهنجو ٿيڻ بي دردو چڱو ناهي-
سڄي دُنيا کان پردو ڪر مگر زاهد اٿئي پنهنجو،
پرين پنهنجن کان ٿو پردو ڪرين پردو چڱو ناهي-