شهر جي ڪهاڻي
مون به ڪائي خوشي نه ماڻي آ-
صبح کان روز شام تئين زاهد،
مُنهنجي دردن جي نئين ڪهاڻي آ-
شهر جا بي رحم وڏا ماڻهو-
ڪن ڪروڙن جا ٿا دنڌا ماڻهو-
ڌُت دولت جي نشي ۾ آهن،
اکين هوندي سفا انڌا ماڻهو-
شهر ۾ گُذر جا وسيلا سڀ- چند سيٺين جي هٿن ۾ آهن-
دوست پورهيت خُدا جا آهن پر- زندگي ڀَرسي بُکن ۾ آهن-
سڀئي سرڪاري ڪامورا زاهد- پئسي وارن جي ٿا ڪرن پوڄا،
پاڻ جهڙا غريب ماڻهو سڀ- ڏُکن سورن ۽ ڏچن ۾ آهن-
ڳوٺ ۾ ڌاڙيل ۽ شهرن ۾ دهشتگرد ٿئي-
ٻئي وڏا بي رحم زاهد ٻئي وڏا بي درد ٿئي.
ٻئي سهارو ٿا وٺن هٿيار جي ڏهڪاءَ جو،
ٻئي بنا هٿيار جي بُذ دل اٿئي نامرد ٿئي-
ظُلم ڳوٺن ۾ به آهي ظُلم شهرن ۾ به آ-
ظلم شامل وقت جي هر پَلَ پَهرن ۾ به آ-
هِڪڙي پاسي آهي ظالم ٻئي طرف مظلوم آ،
يار زاهد ساري دُنيا قيدَ قَهرن ۾ به آ-