1
شهر ۽ ڳوٺ جا مِسڪين ماڻهو پاڻ ۾ گڏجئون-
وطن ۾ ڪا وڏي تبديلي چاهيون ٿا ته پوءِ زاهد،
جا دُشمن جي مَٿان تڻجي پوي تنهن تاڻ ۾ گڏجئون-
سِنڌُ کان هڪ جواب چاهيون ٿا-
ڇا اسان ڪو ثواب چاهيون ٿا-
جي چَوي سِنڌُ ها! ته پوءِ زاهد،
هڪ وڏو انقلاب چاهيون ٿا-
هر ظالم هر قاتل مرندو-
هر وحشي هر جابر جُهڪندو-
زاهد ڪُل ڪميڻا ڪُسندا،
جنت جهڙو جَڳُ ٿي پَوَندو-
اچو مَنَ ۾ کوليون مُحبَتَ جو کاتو-
ڪنهن مومَلَ يا سُومَلَ سان چاهت جو کاتو-
ڪنهن سُهڻيءَ يا سَسُئيءَ جي هٿڙن ۾ زاهد،
رهڻ گُهرجي هر دل جي راحت جو کاتو-
ٿَرُ زاهد هر شاعر جو اَندَرُ آهي-
ٿَرُ جيڪو ڪن مورن جو مَندَرُ آهي-
اُن ٿر جي خوشحاليءَ خاطر ڪُرسيءَ تي،
ويهندو گڏههُ گهوڙو يا بانڌرُ آهي-
وري ٿر لئه زاهد ڪي پيڪيجَ رَکبا-
وري ڪاغذن ۾ ڪوڙا ڪم لِکبا-
ٿرين کي اَٽي جون ڏئي چارِ ٻوريون،
باقي پِيا وزيرن سَندا پيٽَ ڀَربا-
زاهد جيئن ڪا ياد به گُم ٿي ويندي آ-
تيئن ٿر جي فرياد به گُم ٿي ويندي آ-
سِنڌُ جي سرڪاري ڪامورَن جي هَٿ ۾،
ايندڙ هر امداد به گُم ٿي ويندي آ-
انسان آهيون پنهنجو مَذهب آ ماڻهپو-
سو آ اسان مان جنهنجو مَذهب آ ماڻهپو-
ڌرتيءَ کان پُڇيم دين ڌرم مُرڪي چَيائين،
زاهد صدين کان سِنڌُ جو مَذهب آ ماڻهپو-
جيڪو انصاف گهُري ٿو اُهو ماريو ٿو وَڃي-
وحشي ظالم کي ۽ قاتل کي جيئاريو ٿو وَڃي-
وطن فروش غدارن جي مُقابل زاهد،
جيڪو ٿو سِنڌُ لئه سوچي اُهو ساڙيو ٿو وڃي.
وڏو اعلان کڻي وقت اَچڻ وارو آ-
جو فصل پوکيو ويو هو سو پچڻ وارو آ-
هلو گهر گهر ۾ هي پيغام پُڄايون زاهد،
سِنڌُ ۾ جنگِ جو ميدان مَچڻ وارو آ-
روز قاتل ٿا ڪُهن سِنڌُ جي سرواڻن کي-
ڪيستائين لُڙڪ ڏِبا رُوحَ سَندَن راڻن کي-
هاڻي قاتل کي ڪُهڻ لاءِ ڪروڙين گڏجو،
جيل جهوري ڇڏيو برباد ڪيو ٿاڻن کي-
مُنهنجو هر مَحبُوب آزاريو وَيو-
بي خطا رَتُ ۾ آ وِهنجاريو وَيو-
جنهن به اَمڙِ سِنڌُ جي آ ڳالهه ڪئي،
وقت کان اڳُ سو ئي آ ماريو ويو-
ديسَ جي دل ٺري ته ڪيئن ٺري-
هر طرف باهه ظلم جي ٿي ٻري-
اهڙي گندي نِظامَ کي زاهد،
جو به چيري ٿو سو چڱو ٿو ڪري-
ڪوڙا ڪندا وتن ٿا هر ڪَچَ تي ڪچهري
سَچا نٿا ڪرن ڇو ڪنهن سَچَ تي ڪچهري-
پنهنجن سان دل جون ڳالهيون ڪرڻيون آهن ڪي زاهد،
اِن لاءِ رکي آهي اَڄُ مَچَ تي ڪچهري-
مَجبورَن جا حَق به حاڪم کائي وِيا.
مَنشورَن جا حَق به حاڪم کائي وِيا-
ٻيو ته ٺهيو پر سِنڌُ جي بيوس لاچارن،
مَعذورَن جا حَق به حاڪم کائي وِيا-
عشق مُحبت پيار کي آزادي گُهرجي-
زاهد هر دلدار کي آزادي گُهرجي-
پيار تي هر اِنسان جو حَق آ پيار جي لئه،
هر ٻُڍڙي هر ٻارَ کي آزادي گُهرجي-
رنگُ چَوندا آهن رَتو ڇَڏجي-
ميلو چوندا آهن مَتو ڇَڏجي-
سِنڌُ سان عشق اَهِڙو آ زاهد،
ڀل ڪٽيو ڪَنڌُ ته به نٿو ڇَڏجي-
هن ڌرتيءَ تي خوش قسمت ماڻهو زاهد،
يورپ چين جپان ۾ پيدا ٿيندو آ-
جنهن کي رَبُ سزا ڏيندو آ سو ماڻهو،
پياري پاڪستان ۾ پيدا ٿيندو آ-
جاتي زاهد حبيبَ جاڳي پِيا-
اُن مِٽيءَ جا نصيَبَ جاڳي پِيا-
سو وَطُن بي مِثال بَڻجي وِيو،
جنهن وَطُن جا غريب جاڳي پِيا-