عجيب وارتائون
ڪمري ۾ هيس ڏٺم پکي جو بٽڻ بند هيو، مون کي ياد آهي جڏهن مان ڪمري ۾ داخل ٿيو هيس ته بٽڻ کوليو هيو. وري ائين ٿيو جو مان ڪمري مان نڪرڻ وقت بٽڻ بند ڪري ويو هيس، آيس ته بٽڻ کليل هيو.
مان هڪ منجهيل ماڻهو آهيان عقيدن ۾ ايمان نه آهي پر اهو سڀ ڏسي لڳي ٿو، فطرت مون کي يقين ڏيارڻ جي ڪوشش ڪري ٿي ته ڪي قوتون اهڙيون به آهن جيڪي توهان جي حواسن جي دائري ۾ نه آهن.
ڪلهه جي ڳالهه آهي، مون پليٽ ۾ ماني رکي هئي، اها ڪو کائي ويو. ان کان اڳ ائين به ٿيو هيو جو مون ماني کاڌي هئي ۽ پليٽ ۾ ڏٺو ته ماني رکيل هئي.
ڀلا اهڙي حرڪت ڪير ڪري سگهي ٿو؟ جيڪڏهن ڪا غيبي قوت آهي ته اها اهڙيون ٻاراڻيون حرڪتون ڇو ڪندي؟ مڙس ماڻهوءَ جيئن سامهون اچي ته کيس مڃان. منهنجو ايمان به پختو ٿئي، قبر به سنوارجي، قيامت ڪاري نه ٿئي ۽ جنت به ملي.
شايد ڪاري ٻلي آهي، اوندهه ۾ نظر نه ٿي اچي يا اهڙو ڪوئو آهي جو پيرن جي کڙڪي تي گم ٿي وڃي ٿو. مان منجهيل ماڻهو، ڏاڍو منجهي پيو آهيان. غيب کي جانورن سان تشبيهه ڪيئن ڏئي سگهجي ٿي. ڪوئا ۽ ٻليون اهڙا ڪم نه ڪندا آهن.
چانهه پيئڻ کان اڳ پاڻيءَ جو گلاس ڀري ٽيبل تي رکندو آهيان. ڪيترائي دفعا گلاس ڀرڻ کان اڳ، ڀريل گلاس ٽيبل تي رکيل هوندو آهي. هڪ دفعو سڄو گلاس ڀري ٽيبل تي رکيو، ٿوري دير کان پوءِ ڏٺم گلاس اڌ ڀريل هيو. ڀلا ڪير آهي جيڪو ائين مون مٿان مهربان ٿي سگهي ٿو؟ سندس من ۾ مون لاءِ ايڏو احساس آهي ڇو جو سوچيان ٿو ته ميرا ڪپڙا بدلايان، ٿوري دير کانپوءِ نظر ڪيان ٿو ته ڌوتل ڪپڙا پاتل آهن.
روز رات جو ٽي دفعا اٿي ڏسڻ ويندو آهيان ته ٻاهريون در بند آهي. ڪيترائي دفعا کليل در پنهنجن هٿن سان بند ڪيو اٿم، ڏسڻ ويندو آهيان ته در کليو پيو آهي. هڪ دفعي ياد آيو ٻاهريون در بند نه ڪيو آهي، ڏٺم ته در بند هيو.
توهان سمجهندا هوندا ته مان ڪنهن نفسياتي مرض ۾ ڦاٿل آهيان پر نفسيات تي ڪافي ڪتاب پڙهيا اٿم، جيڪڏهن ڪو خلل هجي ها ته اهو ائين حقيقت نه هجي ها. خلل حقيقت نه هوندو آهي، اهو وهم هوندو آهي پر مون سان جيڪي ڪجهه ٿي رهيو آهي اهو سڀ حقيقت آهي.
هڪ دفعي ان غيبي قوت مون کي مارڻ جي ڪوشش ڪئي. مون شگر جي گوري ڪڍي ٻاهر رکي، پاڻي ڀرڻ ويس ته گوري گم ٿي وئي. ٻئي گوري ڪڍي ٻاهر رکي، پاڻي ڀرڻ ويس ته وري گم ٿي وئي. چار گوريون گم ٿيون. پنجين مان هٿ ۾ جهلي پاڻيءَ سان اڳري ويس. ٿوري دير ۾ سڄو پگهرجي ويس، دل ائين هلڻ لڳي جيئن وقت کي تڪڙ هجي. جسم ڏڪيو پئي، چڪر آيو ۽ کٽ تي ڪري پيس. کارڪون کيسي ۾ رکندو آهيان جيئن شگر گهٽجي ته کائي سگهان. هٿ وجهي کيسي ۾ ڳولهيم، هڪ به کارڪ نه هئي. اٿي برنيءَ مان کنڊ کاڌم ۽ برنيءَ کي ڪڇ ۾ لڪائي ائين ليٽي پيس ته متان ڪو کسي نه وڃي.
مان اهڙي غيب کي ڇا ڪندس جيڪو ساهه ڪڍي، عزرائيل به غيب جو اهڙو ئي قسم آهي، جيڪو ماڻهوءَ جي مرضيءَ بنا سندس ساهه ڪڍي هليو ويندو آهي. منهنجو عزرائيل ۾ يقين نه آهي پر ههڙا هاڃا ڏسي لڳي ٿو متان عزرائيل هجي.
ڀلا ان کان وڌيڪ حيرت جي ڳالهه ڪهڙي ٿي سگهي ٿي جو مون رومانا جي ڏک ۾ ست ڏينهن شيوُ نه ڪئي، اڄ صبح سان اٿيس ته شيوُ ٿيل هئي ۽ جڏهن لِکڻ لاءِ پين کيم ان ۾ مس ڀريل هئي. مان هاڻي به فونٽين پين استعمال ڪندو آهيان. لکڻ کان اڳ مس ڀريندو آهيان، پر ائين لڳو پين ۾ مس پهريون ئي ڀريل آهي.
مان ڪجهه ٻيو لِکڻ پئي چاهيو، پر الائي ڪيئن لکجي ويو.
“رومانا کي ذهن مان ڪيئن ڪڍي سگهان ٿو؟”
•