راز جي ڳالهه
(نثري نظم ڪهاڻي)
نئين صنف[/b]
بس هلي پئي،
وڻ ۽ روڊ،
پوئتي ڊڪندا پئي ويا.
مان خيالن ۾ گم
بس ۾ دکندڙ ڪنهن
سگريٽ جي دونهي جيان
اڏريس پئي
دکيس پئي.
بند دريءَ جي شيشي جيان
ڪو راز گهٽيل
سيني ۾ ڦاٿل
مان منجهيل
گريبان کان جهليل
ڪئي سوال
ڪئي مونجهارا
يادن جا ڪوريئڙا
ڄار جهڙا ڄارا
۽ هلندڙ بس هيٺان
ڌرتي رهڙندي پئي وئي
سرڪندي پئي وئي
ڪو آيو اوچتو
ڀر ۾ پيل خالي سيٽ تي
ويٺو ڪنهن اڪابر جيان
پيغمبر جيان
ان جي اکين ۾ نور هيو
ان جي چانديءَ جهڙي
امن جي جهنڊي جهڙي
اڇي ڏاڙهيءَ ۾
سون جهڙي سچائيءَ جو
ڦٽندڙ ٻور هيو.
مون ڪنڌ ورائي
ان کي چيو “اي عالم
توکان پڇڻي آهي
ڪاراز جي ڳالهه
ڪنهن ٽٽل ساز جي ڳالهه
مان مائوف، مان منجهيل
مان ٿڪيل مان ڪنجهيل
وقت وڌو آ الجهائي
ڇا تون سگهندين سلجهائي؟
ان راز کي
غيبي آواز کي؟”
چيو ان “ها مونکي جلد ٻڌاءِ
۽ مونجهارن مان ڇوٽڪارو پاءِ”
پوءِ مون پڇي ان کان
اها راز جي ڳالهه
ان وڏي غور سان ٻڌو
۽ پوءِ بس جي ڇت کي گهوريو
“ها مان سڀ ڄاڻان ٿو
مان سڀ سڃاڻان ٿو
۽ توکي ٻڌائڻ چاهيان ٿو!”
ان چيو
“پر اي دوست دير ٿي وئي
منهنجي منزل اچي وئي
مان وڃڻ چاهيان ٿو
بس مان لهڻ چاهيان ٿو.”
پوءِ اهو اٿيو
۽ بس بيهاري هيٺ لهي ويو.
مان منجهيل مان مايوس
ڏسندو رهجي ويس
ان شخص کي
جيڪو نه سگهيو ٻڌائي
اهو راز مون بدبخت کي
پر بس هلندي رهي
۽ ڀرسان پيل خالي سيٽ
ڪنهن ڀوت جيان
مونڏي ڏسندي رهي.
ڪنهن سمي ڪو چڙهيو
۽ وائڙن جيان ڏسندو
ان سيٽ ڀر ۾ آيو
هو ويٺو.
۽ مون ان کي ڏٺو
ان جي نرڙ ۾ هيا هزارين گهنج
سوچون اڏريون پئي
ان جي آس پاس
رستي جي ڌوڙ جيان
ان جون اکيون لال
ڄڻ جاڳندي ٿيا سال
مون ڪئي همت هڪ دفعو وري
۽ پئي اٿلي دل چري
مون پڇي ان کان راز جي ڳالهه
۽ وئي رڪجي ان جي آڱرين ۾ اٽڪيل
مڻين جي مالهه
ان ڏٺو اجنبين جيان مون ڏي
۽ پوءِ هيڏي هوڏي.
مان ڪيو هڪ دفعو وري
ايلاز ان عقلمند کي
“کول ان راز کي رمز کي”
ان ڪيون بند ڪيون ۽
سوچن ۾ ٻڏي ويو
تجسس ۽ اميد مان
منهنجو من لڏي ويو
پوءِ کوليون ان اکيون
۽ شانت ٿي چيو
“مان ڄاڻان ٿو ان راز کي
ان ٽٽل ساز جي آواز کي
توکي ٻڌائڻ چاهيان ٿو
ڪري ظاهر.
جيڪو آهي اندر ۾
ڪڍي ٻاهر”
ان کان اڳ جو هو چپ چوري
ڳالهه کي سوري
بس بيٺي هڪ جهٽڪي سان
۽ ان چيو
“پر اي دوست منهنجي منزل
اچي وئي”
۽ ڳالهه
اڌ ۾ رهجي وئي
هو اٿيو پنهنجي سيٽ تان
۽ ڏٺو مون ڏانهن ڏک مان
“افسوس مان توکي نه ٻڌائي سگهيس
تنهنجي من جي اڻ تڻ نه گهٽائي سگهيس
منهنجو سفر پورو ٿيو.”
پوءِ هو هليو ويو
مان ڏسندو رهجي ويس
هٿ مليندو رهجي ويس
بس وري هلڻ لڳي
۽ منزل ڏانهن وڌڻ لڳي
مان مايوس
مان منجهيل
دريءَ کان ٻاهر ڏسندو رهيس
پوئتي ڊڪندڙ نظارا
پسندو رهيس.
ڪا گهڙي گذري
ته وري ڪو ويٺل هو
مون ڀرسان
۽ مان ڏسڻ لڳس
ان کي عجب مان
نوراني چهري وارو شخص
هو اهو شانت خاموش
عقلمند باهوش
مان ڏسندو رهيس ان کي
۽ ان ڏٺو رحم جي
نگاهن سان مون ڏي
مون کنگهيو ۽ ڳالهايو
“اي دانشمند جيڪر تون
ٻڌائين کولي هڪ راز
جيڪو آهي
ڄڻ الهامي آواز”
پوءِ مون ان کي ٻڌايو
۽ ڄڻ ان کي سمجهه ۾ آيو
ان لوڏيو ڪنڌ کي
۽ ڪئي هلڪي “ها”
۽ چيو مون “ڇا”
“مان ڄاڻان ٿو
مان سڃاڻان ٿو
مون اها ڳوٽ ڀڳي
ڳالهه دل سان لڳي
هاڻي ٻڌ
هر لفظ کي هئين سان هنڊاءِ
۽ مونجهارن مان ڇوٽڪارو پاءِ”
ان اڃا چپ چوريا پئي
ته بس کي جهٽڪو لڳو
پوئتي ڊوڙندڙ وقت رڪجي ويو
بس بيٺي ۽ ان چيو
“معاف ڪجانءِ دوست
منهنجي منزل اچي وئي
توسان گهاريل ويل
لنگهي وئي.
منهنجو وقت ٿيو پورو
مان نه ٿو ويهي سگهان ٿورو
مان هلان ٿو
بس مان هيٺ لهان ٿو
پوءِ اهو تڪڙ مان
لهي ويو بس مان
مان ڏسندو رهجي ويس
ڄڻ پٿر بڻجي ويس.
مان منجهيل مان حيران
پيڙا ۾ ڦاٿل پريشان
سوچيندو رهيس
پور پليندو رهيس
ڪو ته ڳولهي ڳجهه کي
ڪو ته پروڙي راز کي
پوءِ بس هلندي رهي
۽ بيهندي رهي
ڪئي لٿا
ڪئي چڙهيا
قلم وارا ڪتابن وارا
شرابن وارا ڪبابن وارا
تيز نظرن وارا
دماغن وارا
عقلمند، هوشمند
منصف، مصنف
لکاري، پڄاري
وڏيرا، هاري
سرمائيدار، مزدور
حافظ، بي نور
ملان، موالي
حالي، احوالي
ڪنهن نه ٻڌايو
ان ڳالهه کي ڳجهه کي
سڀني جي منزل اچي وئي
وقت جي واري سڀ جي مٺ مان
وهي وئي.
پر مان اڪيلو گذاريندو رهيس وقت ۽ ويلو
پڪاريندو رهيس
منزل طرف وڌندو رهيس
بس هلندي رهي
روڊ کي پوئتي ڌڪيندي رهي
مان مايوس
ڪنڌ هيٺ ڪري
۽ ڪڏهن مٿي ڪري
ڏسندو رهيس پري
هيڏي هوڏي
اڳتي پوئتي
من ڪو سلجهائي
مون الجهليل کي
منجهيل کي
۽ بس ڀڄندي رهي
خاموشي سيٽين جيان
ڪنن ۾ وڄندي رهي
ايتري ۾ ظاهر ٿيو ڪوئي
ڀرسان پيل سيٽ تي
ويٺو سوئي.
وار ان جا وکريل
گهنج منهن ۾ پيل
ميرا ڦاٽل ڪپڙا
ليڙون ليڙون لٽا
اکيون ڳاڙهيون
جن کي ڏسي مون ڏانهن
ان هر هر ٿي ڦاڙيون
صفا ڀوت
مٽيءَ ۾ ڀڀوت
ڏسڻ لڳو مون مايوس کي
عجب مان
۽ لوڏڻ لڳو ڪنڌ
ڪنهن سبب مان
مان هيس چپ
پر اکين ۾ اٽڪيل سوال
مون نه ڳالهايو ان سان
سوچيم ڇا فائدو
ڳجهه جي ڳالهه سلڻ ڪنهن سان
پر ان چيو مون کي
“مان ڄاڻان ان ڳجهه کي
۽ ٻڌائڻ چاهيان ٿو توکي
راز جيڪو توکي ڪنهن نه ٻڌايو
ڪنهن نه سڻايو”
مون ڏٺو ان ڏي تجسس مان
“ها تون کول ان ڳجهه کي
ان راز کي، ان رمز کي
جيڪا آهي سبب مون لاءِ
مايوسيءَ جو مونجهاري جو”
ان چيو “ها... ته پوءِ ٻڌ”
ان کان اڳ جو اهو چپ چوري
ڳالهه کي سوري
بس کي بريڪ لڳو
گاڏي رڪجي وئي
مون ڏٺو منهنجي منزل اچي وئي
“افسوس... صد افسوس”
مون چيو “منهنجو وقت ٿيو پورو
مون کي آهي وڃڻو
هيٺ ڌرتيءَ تي آهي لهڻو
پوءِ مان اٿيس
۽ هيٺ لهي ويس
اهو وکريل وارن وارو
ميرن ڪپڙن وارو
ڏسندو رهجي ويو حسرت مان
ڦاٽل اکين سان
حيرت مان.
•