پانڪريڪ جي گيسٽاپو جيل ۾ 1943ع جي بَھار ۾ لکيو ويو
اٽينشن جي حالت ۾ ويھڻ لاءِ خيال کي ڪير آماده ڪري ٿو سگھي؟
ڪنھن شخص ھڪ ڀيري چيو ھو تہ “پيتسچڪ محل ۾ “گھرو جيل” سينيما آھي” ڪير ھو، ڪٿي اھا ڳالھ ڪيائين، تنھن بابت اسان کي شايد ڪڏھين بہ خبر نہ پئجي سگھي. پر اھا سياڻپ جي ھڪ جھلڪ ھئي. ھڪ وڏو ڪمرو جنھن ۾ ڇھ ڊگھا بينچ ھڪ ٻئي جي پٺيان پيا آھن جن تي پڇا ڳاڇا لاءِ سخت بدن وارا قيدي ويٺل آھن ۽ سندن اڳيان ھڪ سينيما جي پردي وانگيان خالي ڀت آھي. سڄي دنيا جي فلم ٺاھيندڙن ايتريون فلمون نہ تيار ڪيون آھن جيتريون آڏي پڇا جي انتظار ۾ عذاب ۽ موت لاءِ ويٺل قيدين جي اکين انھي ڀِت تي وڌيون آھن. اھي فلمون سڄين زندگين يا ھڪ زندگي جي تفصيلي نظارن بابت آھن. مائرن، زالن، ٻارن، ھڪ تباھ گھر يا ڪٽنب لاءِ ڳڀي ڪمائيندڙ جي موت بابت فلمون، ھڪ سورھيه ساٿي، ڪنھن جي غداري يا ان ماڻھو بابت فلمون، جنھن کي مون اھو ڇپيل پنو ڏنو ھو، ھڪ دفعو وري رت وھڻ بابت يا مون سان مضبوط نموني ھٿ ملائي مون کا وعدي وٺڻ بابت فلمون، خوف ۽ پختي ارادي، نفرت ۽ محبت، انتظار ۽ اميد سان پر فلمون زندگي ۾ ھر ڪو ماڻھو ڏھاڙي پنھنجي اکين اڳيان مري ٿو، پر انھن مان ھر ڪو وري نٿو ڄمي.
ھت مون پنھنجي فلم بہ سوين ڀيرا ڏٺي آھي ۽ ھزارين دفعا ان جا تفصيل جاچيا اٿم. پر ھاڻي آئون ھڪ ڀيرو ان جي آکاڻي ٻڌائڻ جي ڪوشش ڪندس. جيڪڏھين ان کي پوري ڪرڻ کان اڳ منھنجي ڳچيءَ ۾ پيل ڦاھي جو نوڙ ڇڪيو ويو، تڏھن بہ آئون لکين انسان پنھنجي پويان ڇڏي ٿو وڃان جيڪي ان جي ”خوشيءَ واري پڇاڙي“ لکندا.