ليکڪ ۽ ناول بابت ويچار
رکيل مورائي
”منور سراج جڏهن مرده لفظ ڇهندو آهي ته اهي زنده ٿي ويندا آهن. لفظن مان تصويرون جوڙيندو آهي ته اهي ڌڙڪڻ شروع ٿي وينديون آهن. منور سراج مون کي ڪنهن قديم تهذيب جو اڏامندڙ اداس روح لڳندو آهي، جنهن کي انهن اکين ۾ وسرام ڪرڻ جي پراچين خواهش آهي، جيڪي اکيون لڙڪن کان آزاد هجن. منور سراج هن ناول ۾ خوابن جا سونهري پر ڦهلائي مسلسل اڏامي رهيو آهي. سندس آسپاس جيڪي به ڪردار آهن سي سڀ اوجاڳيل آهن جن کان سُک جي ننڊ ائين گم ٿي وئي آهي جيئن هوا کان سواءِ پاڻيءَ ۾ لهرون گم ٿي وينديون آهن ۽ بادبانن لاءِ هڪڙو انتظار ڇڏي وينديون آهن.“
وسيم سومرو