پَوَنِ ۽ ڪرشمه
”جي بابا!“ سيٺ پِرِڀُوءَ پنهنجي لاڏلي ڌيءَ کي جواب ڏنو.
”بابا، ڀاءُ ستيشَ جي ننڍڙي ڪرشمه ڄائي آهي. اُن کي ڪپڙا ۽ خرچي ڏيڻي آهي. هو به پاڻ کي اهڙن موقعن تي گهڻو ڪجهه ڏيئي ويندا آهن.“
”ها پٽ، پوءِ اِن لاءِ تون پريشان ڇو پئي ٿئين. شهر وڃڻ ٿئي ته ٻه ٽي جوڙا وٺي اچجانءِ. ٻه ٽي سئو ته خرچ ٿيندا!....“
”هان....!؟ ٻه ٽي سئو...!؟ بابا، هينئر ننڍڙن ٻارڙن جا ڪپڙا ته مرڳو وڏن کان به مهانگا آهن. پنج پنج، ست ست سئو رپين ۾ رڳو هڪڙو جوڙو ٿو ملي!....“
”ها ته پوءِ ڇا ٿي پيو پٽ! جيتري ۾ به ملن، وٺڻا ته آهن. ٺيڪ آهي نه پٽ!“
”بابا، هنن طرفان خرچي به هڪ هزار رپيه ڏنل آهي.“
”اڙي بابا، هروڀرو پيئي پريشان ٿئين. تون کڻي ٻه هزار رپيه ڏيئي اچجانِ. بس ڳالهه به ايتري....!“.
”چڱو بابا.“ سُنِيتا چانورن جو گرهه وات ۾ وجهي، سنڌڙي انب جي وڏي ڦارِ کي چڪ هڻڻ لاءِ پنهنجي وات ڏانهن وڌايو. هُوءَ کانو کائيندي ڪيڏي نه ملوڪڙي لڳي رهي هئي.
***
سائيڪلون ڪرائي تي هلائيندڙ ۽ سائيڪلن جي مرمت ڪندڙ مستري لَڇُو مل جي گهر پهريون پٽڙو پَوَنِ ڄائو هو. غربت ۽ اڻ هوندي جي ڪري، بک ۽ بدحاليءَ جي ڪري سندس گهرواري انيتا کي گهربل غذا ۽ دوا درمل بروقت نه ملڻ ڪري بيحد ڪمزوري ۽ رت جي ڪميءَ سبب سندس وِيَم فطري عمل ذِريعي نه پر ميجر آپريشن ذريعي ٿيو هو. اسپتال جي ضرورتن کي پورو ڪندي ڪندي مستري لڇومل پنهنجو الهو تلهو داءَ تي لڳائي ڇڏيو هو ۽ هاڻ وٽس ايترو به ڪجهه ڪو نه بچيو هو، جو هُو رڳو پنهنجي پهرئين پُٽڙي کي ڪو نئون وڳو وٺي پهرائي سگهي. تنهن ڪري هُن کي پاڙي جي ئي ڪنهن گهر مان مليل، لاٿلَ پراڻا ڪپڙا پنهنجي پوڻيٺڙيءَ جي پٽ کي پائڻا پيا هئا.
5- جولاءِ 2012