نثري نظم
ماڻهو انڌا آهن
آسمان ۾
چنڊ ٿو سوچي!
*
ڀت ۾ لڳل فوٽو
خودڪشي ڇو نٿا ڪن
ڪوڪن ڳالهايو
*
مان سُتل
۽ ڀر ۾ کليل
ڪتاب
ڪمري جو بلب ٿو پڙهي
*
شاعر
جون
اکيون
سڄي عمر
اڻپورو نظم
*
شاعر
عورت جي اک
جيئن ٻڪري جي وات ۾
سڪل پاپڙا
*
سنڌ اسيمبلي
واهه ۾
ڪٻرين جا گهر
جهرڪين جي اوطاق تي
*
ڊائريءَ ۾
شاعري
وڇڙي ويل دوست جي
تازي چمي آهي!
*
سِتارا
نيري اُڀ هيٺان
چانڊوڪيءَ جا
گيت ٿا ڳائن
چنڊ
”اياز“ جي قبر مٿان
سنڌ جي دردن جا نوحا ٿو لکي!
*
وقت جي ڊوڙ ۾
زندگي
مئل گهوڙي جو خواب!
*
وڇوڙو
اکين جي آئيني ۾ درد
سينگار ٿا ڪن!
*
آسمان ۾
ستارا مري ويل ماڻهن جا
جيئرا روح آهن!
*
آسمان ۾
ستارا پينو فقير جون
اکيون!
*
خاموشي
خودڪشي جو
ٻيو جنم
*
نثري نظم
مون ننڊ وڪڻي،
نظم ورتا،
تون نظم کڻي وڃ،
مون کي ڀاڪر ڏئي وڃ!
*
نثري نظم
مٺا ماڻهو
تکيون ڳالهيون
اندر سڙي ٿو وڃي!
ماڻهو مري ٿو وڃي!
ٿي گل ڇڻي ٿو وڃي!
رب کي وڻي ٿو وڃي!
*