وائي
هوءَ نم جي ڇانوءَ ۾
ڀرت ڀري پئي، ڄڻ درد ڀري پئي!
سوچن جي سمنڊ ۾
ياد تري پئي. ڄڻ درد ڀري پئي!
هُن ساريو هوندو
اک ڦري پئي، ڄن درد ڀري پئي!
سڀئي سمهي پيا
بتي ٻري پئي، ڄڻ درد ڀري پئي!
شاعر جي ميز تي
چانهه ٺري پئي، ڄڻ درد ڀري پئي!
چنڊ پاڇو پويون
رات لڙي پئي، ڄڻ درد ڀري پئي!
ڄن درد ڀري پئي!
*