سُر سنڌ، سيد
بُڇڙيون بيماريون سندن لڳيون بي حساب،
ٽرن سڀ عذاب، صدقي سيد سائين جي.
سنڌ وطن جيئن، سڄڻ سڀ غريب،
مير-وزير-ڪامورا، اچن ڪو نه قريب،
مِهر مٺيءَ ماءُ کان، بيشڪ بدنصيب،
ڪي ڪي مرد مجيب، جي. ايم جوڙي سنڌ ۾.
سنڌ امڙ کي اڄڪلهه، چڱن جي آ لوڙ،
غدار ڪافي گرهه جا، کائڻ اچن کوڙ،
ماءُ مِٺي کي وڪڻي، کائن ٻڪرا ٻوڙ،
تون تنين کان ٽوڙ، ’ارڏا‘ ناتو نينهن جو.
’ارڏا‘ ناتو نينهن جو، جوانن سان تون جوڙ،
جيڪي دم دم ديس سان، نينهن نڀائن توڙ،
سڄي سنڌ وطن ۾، وڃي پيارا ووڙ،
خيما اُتي کوڙ، جي جيئارن سنڌ کي.
سنڌ جي سياست ۾ ڪي کرا ڪي کوٽا،
ڪي جي. ايم سان جوڙ رهيا، باقي ٿيا لوٽا،
ڪي سياست ڇڏي سنڌ جي، ٽڪر ٿيا ٽوٽا،
ڪي چوٽيون ڪي چوٽا، مُئا ڪرسيءَ ڪاڻ.
’ارڏن‘ اوشاقن ڪيو سيد کي سلام،
گيتا- گرنٿ کان وٺي ڪل الهامي ڪلام،
مذهبي مهندار آيا، اُتي خاص ۽ عام،
جي. ايم. پيتو جام، منصوري هن ملڪ ۾.