سائين جي. ايم. سيد ۽ ڪيرت ٻاٻاڻي
هڪ کي ديس ڇڏايو ويو ۽ ٻيو ٿيو قيدي سنڌ سائين،
رُوح ته ٻئي آزاد رهيا، پر ظاهر بوتا بند سائين.
هڪ قومي ٻوليءَ جي خاطر، ٻيو قومي ٽوليءَ جي خاطر،
هو ٻئي تڙپيا آزاديءَ لاءِ، ڪيرت، جيئم جند سائين...
مهڪ، هوا ۽ عظمت اعليٰ، قيد ڪري ڪو ڇا سگهندو! !
اکيون، اکين منجهه ويهارن، پيار ۾ ڪهڙو پنڌ سائين...
مِٽي، مِٽيءَ ساڻ مليا ۽ روح مليا وڃي روحن سان،
هو يار ٻئي اوطاقي ٿيا، هڪ سنڌ سائين ٻيو هند سائين...
ڌرتي ساري ماتر ڀومي، ڪو هت آيو، ڪو هُت آيو،
آهن عملن جون ڳالهيون، ڪي راز پروڙن رند سائين...
جن جو عشق آفاقي هو، سي ويس مٽائي ويٺا هُئا،
’ارڏا‘ آيا سير ڪرڻ، ڪي گهڙيون گهارڻ چند سائين.