ٻُڌو هي ڪهاڻي
ٻُڌو هي ڪهاڻي ڊگهي وقت جي،
موهن دڙي واري آ تخت جي.
خدا جي خدائي پئي هلندي رهي،
نصيحت دنيا کي پئي ملندي رهي.
واپار ان سان مصر پئي ڪيو،
درياءَ تي شهر موهن دڙو.
سرسبز شاداب هي ملڪ هو،
دنيا ۾ نالو هي مشهور ٿيو.
هتان جي ماڻهن ۾ امن پيار هو،
نه جهيڙو نه جهڳڙو نه تڪرار هو.
مگر پوک ۾ هيءُ مشهور هئا،
سکيا ستابا هي مسرور هئا.
رکي مير من ۾ ڪي ايندا رهيا،
قبضي جي خاطر اچي خون ڪيا.
هر وقت سنڌي بهادر وڙهيا،
مشرق ۽ مغرب جا ماڻهو تڙيا.
ورائي ڏٺم ورق تاريخ جا،
ننگن ۽ دنگن تي قربان ٿيا.
سدا سامراجن جي سازش رهي،
گهاڻا ۽ ٿاڻا ۽ ڦاهي ٺهي.
اچي هتڙي انگريز حڪومت ڪئي،
گڏي سنڌ ۽ هند رياست ٺهي.
وڏيرن کي وڏا لقب ٿي مليا،
وٺي ڪرسي جاگير خوش ٿي کليا.
هنن ملڪ مذهب تي ورتو جڏهن،
يهودين، فلسطيني تڙيا تڏهن.
قصو مختصر هو وڙهائي ويا،
وڏا هند ۽ سنڌ ۾ خون ٿيا.
ڪڏهن چوڌري ۽ وڏيرن جو وارو،
ڪڏهن فوج ڪرسي مٿان ڏي لامارو.
اليڪشن ۾ آيا ڀٽو ۽ مجيب ،
وري خون ٿيا قوم ٿي بدنصيب.
بنگالين تي گولين جا ڪڙڪا هئا،
ليڊر کي ڦاهي جا دڙڪا هئا.
حقن لاءِ اُٿيا ڪي سنڌي بلوچ،
دٻائي ۽ ڪُچلي وئي ساري سوچ.
جناح کان پوءِ آيو سنڌي ڀٽو،
جيئي ڀٽو نعرو ۽ جوڙو ڇٽو.
ڀُٽي سوچيو ملڪ خاطر گهڻو،
وڏيرا ڀڄي ويا رهيو هڪ ڄڻو.
وري سامراجن نوان چال ڪيا،
ڀُٽي جي مارڻ ۾ هو هم خيال ٿيا.
وري ضياءُ آيو شروع ٿيو زوال،
ساڳيا وڏيرا ۽ ڪرسي بحال.
انهيءَ ڳالهه کي ڪجهه کٽائيندا هيا،
وڏا چوڌري ۽ وڏيرا مليا.
لياقت باغ ۾ بيبي تقرير ڪئي،
ماريائون لياقت تيئن هي مُئي.
کڻي لاش زردار سڀ پوريا،
وڪرو ٿي ڀُٽن جا سڀ لاش ويا.
هليو ڪو نه هلندو وري ڪيس تن جو،
انهن اقتداري شهيدن ڀُٽن جو.
سنڌين ڪو نه سمجهيو اڃان معاملو،
ڪري حوصلو ۽ ڪندا ڪو بلو.
ڪرسي ته اچڻي ۽ وڃڻي آ يارو،
سدا ياد هوشو ۽ هيمون جو نعرو.
ڪيون بند هاڻي اهو باب ٿا،
پڙهون سنڌ ساڃاهه جو ڪتاب ٿا.
ڀٽائي کي ليکڪ ملائي لکي ٿو،
سنڌوءَ جي ڪپ تي هي پيغام ڏي ٿو.
امن پيار واري آ ڌرتي اسان جي،
جا آزاد ڌرتي آ سرتي اسان جي.
رسالو ڀٽائي جو الهام آهي،
اهو ئي امن پيار پيغام آهي.
اها ڳالهه جيئنم ڪئي سنڌ ۾،
انهيءَ جي ڪري هو رهيو بند ۾.
سڃاتو اديبن سنڌي شاعرن،
اها ڳالهه سڀني مڃي ماهرن.
بنا ويس سياست ۾ صوفي هُيو،
سچل ۽ سامي جو قائل رهيو.
مگر ڪونه سمجهيا وزير ۽ امير،
ڪرسي جا طالب ملان مير پير.
ڪن سمجهيو صوفي وڏو انقلابي،
ڪن پنهنجي خطري ۾ سمجهي نوابي.
سقراط، منصور، جي. ايم هيو،
هو هڪ ڏينهن هي روز ماريو ويو.
مرڪز جي مڇريو ڀُٽو ڪاوڙيو،
انهن جي اشاري جي. ايم بند ٿيو.
رکيا قيد ۾ ويا مدبر مقرر،
رڳو سنڌ ۾ ٻه جي. ايم، آريسر.
حيدر جتوئي ’گدائي‘ ’نياز‘،
لکيا شعر سنڌ تي هئا ’شيخ اياز‘
سڀئي سن آيا سڻي انقلاب،
’راشد مورائي‘، آريسر، وهاب.
الهه بخش شهيد ٿيو سنڌ تي،
فڪر آهي ڪرڻو عقلمند کي.
وري ٿي شهادت قيوم جي،
شڪارپور پنهنجو پاڻ ويو بند ٿي.
فاضل بشير خان ماريا ويا،
وڏا لاش سنڌ کي ڏياريا ويا.
احسان ميمڻ ۽ محمد نواز ،
ٽوڙي جي ڦاٽڪ مئا بي جواز.
هي قربان ۽ روپلو، نورالله،
ساٿين سان گڏ ساڙيا سي ويا.
ڪراچي- ريليءَ ۾ ٿي غزالا شهيد،
هر بار ٿيا ڪيئي زخمي شديد.
شهادت ڪرناڻي لاءِ شاهد سماج،
نوشهري ۾ ماريائون ڪندڙ احتجاج.
پريل شاهه، ضامن، ٿيا شهيد ٻئي،
اميد علي چاچڙ بڊاڻي جا ٽيئي.
وڙهن جيڪي مظلوم محڪوم خاطر،
شهادت دنيا ۾ اها ڪارگر.
هليو ڪيس ماريل شهيدن جو ڇو نه،
پڇيو هيءُ سرڪار کان ڪنهن به ڪونه.
عاصمه جهانگير ظاهر نه ٿي،
سنڌين جي لاشن جي واهر نه ٿي.
سدا سنڌي ماڻهو پُڇن ٿا پيا،
حقن لاءِ ’ارڏا‘ اُٿن ڇو نه ٿا.