انقلابي انسان وهاب ڀيو
محفل آ تصور ۾ آيل ’اياز‘
آهي ’گل‘ جي ڀر ۾ ’ادل‘ ۽ ’نياز‘
حقيقت کي شاعر هي کولي پيو،
ترانو سنڌوءَ جو ڪو ٻولي پيو،
اندر ۾ انسان ڳولي پيو،
دنيا جو مهمان ڳولي پيو.
ادا انقلابي اُٿي اي وهاب،
آزادي جو هاڻي سُڻائج خواب.
اسيءَ جي ڏهاڪي جو وارو وريو،
نعرن سان پنڊال جوانن ڀريو،
هر ڪو پڇي پيو ڪٿي آ وهاب،
دعوت ڏئي ٿو ڪرڻ لاءِ خطاب،
اجهو هو آريسر مٿي ٿو اچي،
تاڙين سان ٻيهر ٿي محفل مچي.
ٻيجل جي وائي سرندو رباب،
ڀرپور تاڙين سان مليو جواب.
تقرير پوري آريسر ڪئي،
وري يار ملبو هليو هي چئي،
گڏ يار وهاب نثار هڪڙو،
هليو شهادت لاءِ قيوم تڪڙو،
وري مون ڏٺو جوان بشير خان،
محفل مان هڪ هڪ ٿي هليا مهان.
ڏٺو مون اکين آڏو هي انقلاب،
ناهي بند ٿيڻو، بيشڪ هيءُ باب.
اڃان پنهنجي پوري ڪهاڻي نه ٿي،
خوابن جي ساڀيا وراڻي نه ٿي،
هر رات محفل مچي پئي هتي،
گلشن مان خوشبوءِ اچي پئي هتي،
چئي ويا سان کي هو ايندا وري،
’ارڏا‘ سنڌي کول دل جي دري.
اڃان آهي ڌرتي اڃان آفتاب،
ڦٽندا سنڌوءَ جي ڪناري گلاب،
ادا انقلابي اٿي اي وهاب،
آزادي جو هاڻي سُڻائج خواب.