عبدالڪريم گدائي
هن سنڌ امڙ جا سڀئي پيارا،
هي ڀينر ڀائر سڀئي سارا.
هي قول وري اڄ ورجايون،
اڄ گيت گدائي جا ڳايون،
هي گفتا بيت غزل وايون،
اڄ انهن تي سڀ ڳالهائيون.
اڄ پڳڙن ۽ پنهوارن تي،
۽ ماروئڙن ٿر وارن تي،
هن پيٽ بُکايل ٻارن تي،
۽ ٻئي پاسي غدارن تي.
¬¬¬¬¬
چورن جي ساٿارين تي،
ان ڌاڙيلن پاٿارين تي،
مسڪينن جي مارين تي،
هارين جي لاچارين تي.
سي ووٽن لاءِ وري جاڳيا،
جيپ به ساڳي جهنڊا ٻيا،
هڪ جيپ ۾ آهن سڀ ساڳيا،
هي چور سڃاڻج اي ڀاڳيا.
اڳ نعرا خوب ٻڌا آهن،
ڀل پارٽين منجهه جدا آهن،
هو فنڊن لاءِ فدا آهن،
پر پاڻ سان ڪونه سڌا آهن.
هي آيا ووٽ ڦرڻ وارا،
۽ هاڻي نت نوان نعرا...
اسين قائل نفرت جا ناهيون،
۽ صوفي صاف سچا آهيون،
اسين پيار جا گل سدا ورهايون،
پوءِ ڇا لاءِ بم هتي باهيون.
آءٌ ذڪر ڪيان مظلومن جو،
محڪومن جو معصومن جو،
هت رت وهي پيو قومن جو،
هر مسجد ۾ هر مومن جو.
هت روئي ڀيڻ پياري ٿي،
ڪا بيواه بي گهر واري ٿي،
ڪا ماري وئي آ ڪاري ٿي،
ائين هر ڪا دل آزاري ٿي.
هت وڙهن قبيلا جهيڙا ڇو،
هت بم ڪلاشن کوڙا ڇو،
هت لڪل هٿ هٿوڙا ڇو،
۽ حاڪم گونگا ٻوڙا ڇو.
هت عام اهو چؤٻول آهي،
هت سامراجي سڀ کيل آهي،
هن قوم سان وڏو ويل آهي،
هت سچ چوڻ تي جيل آهي.
سنڌي ’ارڏا‘ سمجهه اشارا،
اهي آهن وارا ڍارا...