ننڍڙا مجاهد
اهو ٻنپهرن جو ٽاڻو هو. اوچتو ٿوري دير کان پوءِ آمريڪي سپاهين وري ڳوٺ تي حملو ڪيو. ڳوٺ جي چوڌاري کاهين ۾ ڳوٺ جا مرد ۽ زالون اڳ ۾ ئي دشمن جو مقابلو ڪرڻ لاءِ تيار ويٺا هئا. وڏي زبردست لڙائي شروع ٿي ويئي. ٻنهي پاسن کان گولين جو وسڪارو شروع ٿي ويو. لوشي ۽ مرشي به ڍڍر ۾ لڪي بندوق هٿ ۾ جهلي چوڪس ٿي ويهي رهيا. هنن جي ٻنهي پاسن کان گوليون سوساٽ ڪنديون لنگهنديون رهيون، اوچتو هڪڙي پاسي کان ٻه آمريڪي سپاهي ٿورو ئي اڳيان کين جهنگ ۾ ڏسڻ ۾ آيا. ٻئي سپاهي کَڏ ۾ ليٽي ڳوٺ ڏانهن بندوق هلائي رهيا هئا. مرشي ۽ لوشي زمين کان ڏهاڪو کن فوٽ مٿي هئا، تنهنڪري هنن کي اهي ٻئي سپاهي چڱي طرح ڏسڻ ۾ پئي آيا ۽ پوري ڌڪ ۾ هئا، بندوق ”مون کي ڏي آئون ٿي هلايان.“ مرشيءَ لوشيءَ کي چيو، ”نه تون ڇوڪري آهين، توکان بندوق ڪو نه ڇُٽندي، پاڻهي آئون ٿو هلايان.“ لوشي بندوق هٿ ۾ کنئي پر اها ڳري هئي ۽هن جا هٿ ڏڪڻ لڳا. نيٺ هڪڙي ترڪيب هنن کي سمجهه ۾ آئي. مرشي بندوق جي ناليءَ هيٺان ٿي ويٺي ۽ ناليءَ کي ڪلهي تي رکيائين ۽ لوشي هن جي پويان انهن سپاهين تي چست ٻڌي، جلدي هن بندوق مان اَٺ رائونڊ هلايا. جتي سپاهي ليٽيل هئا، اُتي ڌوڙ اڏاڻي، پوءِ خبر نه پئي ته انهن جو ڇا ٿيو؟
شام تائين لڙائي هلندي رهي. ان کان پوءِ آمريڪي سپاهي پنهنجون گاڏيون ڪاهي هليا ويا. ڳوٺ ۾ جنگ بند ٿيڻ جو توتاڙو وڳو ۽ سڀ ڳوٺاڻا کاهين مان نڪري آيا. هي به ٻئي ننڍڙا سپاهي وڻ جي ڍڍر مان لهي هيٺ آيا ۽ بندوبق کڻي ڊوڙي اُن پاسي وڃڻ لڳا، جتي هنن سپاهين تي گوليون هلايون هيون. اُتي رت جا ٻه وڏا دٻا ٿيل هئا. انهن ٻئي ٻُڪ انهيءَ مٽيءَ سان ڀريا ۽ ڊوڙندا ڳوٺ وارن ڏانهن آيا، ”ويٽنام سدا جيئي“ جا نعرا به جوش مان هڻندا پي آيا ۽ سڀني کي اچي ٻڏايائون ته اسان هڪ اڇو ۽ هڪ ڪارو آمريڪي ڪتو ماريو. ڳوٺاڻا هنن کي ڪلهن تي چاڙهي نچائڻ ٽپائڻ لڳا.