عظيم سوکڙي
پڻس ننڍي هوندي زاهده کي ترڻ سيکاري ڇڏيو هو. هڪ دفعي شازيه سڀني ساهيڙين سان تلاءَ جو سير ڪري رهي هئي ته اوچتو شازيه جو پير ٿڙي ويو ۽ ڌو وڃي تلاءُ ۾ ڪري. شازيه ٻڏڻ لڳي، پر زاهده جيڪا ترڻ ڄاڻندي هئي، تنهن شازيه کي ٻڏڻ کان بچائي ورتو، ان واقعي کان پوءِ شازيه جي دل ۾ زاهده ڏانهن وڌيڪ محبت پيدا ٿي.
سالگره جي ڏينهن شازيه جي نگاهه دروازي ۾ کتل هئي، اوچتو زاهده وڏي دروازي مان گهر ۾ داخل ٿي. زاهده جي هٿ ۾ هڪ خوبصورت پيڪٽ هو، شايد شازيه لاءِ ڪا سوکڙي آندي هئائين. زاهده جي ايندي ئي شازيه جو چهرو خوشيءَ مان ٻهڪڻ لڳو، پر هن زاهده سان شڪايت ڪئي ۽ چوڻ لڳي، ”وڃ مون سان نه ڳالهاءِ! خبر اٿئي ته ڪيڪ ٽين بجي ڪٽجي چڪو آهي ۽ تون چئين بجي آئي آهين، يعني پورو هڪ ڪلاڪ دير سان.“
شازيه ڳالهه پوري ڪئي ته زاهده چيو، ”جيڪڏهن ٻُڌڻو اٿئي ته ٻُڌ، آئون دير سان ڇو آئي آهيان. مان توهان جي گهر اچي رهي هيس، ته خبر ناهي ڇا سوچي رهي هيس، اوچتو مون سان اچي ڪير ٽڪرايو ۽ تنهنجي لاءِ خريد ڪيل تحفو يعني سنگ مرمر جو تاج محل هٿ مان ڪري پرزا پرزا ٿي ويو، جڏهن مون مٿي نهاريو ته منهنجي سڄي ڪاوڙ ختم ٿي ويئي، اها هڪ انڌي عورت هئي، منهنجي پڇڻ تي ٻڌايائين: ”ڌي! آئون هڪ غريب ۽ انڌي عورت آهيان، منهنجي هڪ ڌيءَ آهي ۽ منهنجو گهر هتان گهڻو پري ڪونهي، آئون پنهنجي گهر وڃي رهي هيس، مون کي معاف ڪر، لڳيم ٿو ته منهنجي ٽڪرائجڻ سان تنهنجي ڪا شيءِ ڀڄي پئي آهي. مون ان پوڙهيءَ کي سڄي ڳالهه ڪري ٻڌائي ۽ چيم امان ڪا ڳالهه ڪانهي جيڪو ٿيڻو هو سو ٿي ويو. هاڻي هل ته توکي تنهنجي گهر ڇڏي اچان. اها عورت مون کي دعائون ڪرڻ لڳي ۽ آئون ان کي سندس گهر پهچائي واپس گهر آيس.
منهنجي سمجهه ۾ ڪجهه به نه پي آيو ته تنهنجي لاءِ ڪهڙو تحفو وٺي وڃان. اوچتو منهنجي نظر گهر جي الماريءَ تي پئي جنهن ۾ ”شاهه جو رسالو“ رکيو هو، جيڪو اڃا ڪالهه منهنجي پيءُ منهنجي لاءِ آندو هو، اهو ئي سوچي شاعرن جي سرتاج جي ڪلام جو ڪتاب ”شاهه جو رسالو“ سوکڙي ۾ ڏيڻ لاءِ کڻي آئي آهيان.
اهو سُڻي شازيه، زاهده سان چمبڙي ويئي ۽ چوڻ لڳي ”زاهده تون واقعي عظيم آهين.“ ان ڏينهن شازيه کي سڀ کان وڌيڪ اهو تحفو پسند آيو ۽ ڇو نه اچي! هي سوکڙي سندس عظيم ساهيڙيءَ جي هئي.