شرط
ارنسٽ هيري!
خوش هوندين
تون ڀلي سڄي اسرائيلي فوج کي پنهنجي حفاظت لاءِ گهرائي وٺ پر سڀاڻيءَ جو سج نه ڏسي سگهندين“ هيٺ فلسطين تنظيم آزاديءَ جي مهر لڳل هئي جنهن کي ارنسٽ هزارين مهرن مان سڃاڻي سگهيو ٿي. هن کي اهڙي ڪا ڳالهه ياد نه پي آئي جنهن مان تنظيم آزادي فلسطين کي ناراض ٿيڻ جو موقعو مليو هجي، بهرحال ڇا به هو، هو ڏاڍو خوفزده هو، کيس اها خبر هئي ته فلسطيني فدائي جيڪي چون ٿا سو ڪري ڏيکارين ٿا. هڪ پوليس انسپيڪٽر جوزف سندس پراڻو واقفڪار هو، پاڻ ان کي مدد جي درخواست ڪيائين. جوزف کي جڏهن سڄي ڳالهه جي خبر پئي ته فوراً سوالن جي بوڇاڙ شروع ڪري ڏنائين.
”خط ڪنهن آندو.“ جوزف پڇيو.
”منهنجي نوڪر وليم...“ آرنسٽ وراڻيو.
”کيس گهراءِ“ جوزف چيو.
ٿوري دير کان پوءِ وليم، جوزف جي سامهون اچي بيٺو.
“خط توهان آندو آهي؟“ جوزف وليم کان پڇيو.
“جي هائو ...“ وليم وراڻيو.
”تون خط ڏيندڙ جو مهانڊو ٻڌائي سگهين ٿو؟“
”مون کي افسوس آهي آئون نه ٿو ٻڌائي سگهان...!“
”ڇو؟“...
”ڇاڪاڻ ته خط ڏيندڙ پنهنجو ٽوپلو چهري تي ائين جهڪائي ڇڏيو هو جو آئون ان کي ڏسي نه سگهيس. مون اها ڪوشش به نه ڪئي، مون کي ڪهڙي خبر ته هي خط اسان جي لاءِ مصيبت بنجندو.“
”ڇا خيال آهي... تنهنجي ڪنهن دوست جي شرارت ته ڪونهي.“ جوزف پڇيو.
”ناممڪن... منهنجو ڪو به دوست اهڙي شرارت نه ٿو ڪري سگهي.“
”هون...“ جوزف سوچ ۾ ٻُڏي ويو، ٿوري دير کان پوءِ پوليس جي هڪ جٿي ارنسٽ جي بنگلي کي گهيري ۾ آڻي ڇڏيو، جيئن جيئن وقت گذرندو ويو، تيئن ارنسٽ جو رنگ خوف کان پيلو ٿيندو ويو.
جوزف کيس تسلي ڏيئي چوڻ لڳو، ”تون ڪو به فڪر نه ڪر... فلسطيني فدائين جا ملائڪ به هتي نه ٿا اچي سگهن.“
”مم... مگر“ ارنسٽ ڏڪڻ لڳو.
”فڪر جي ڪا به ضرورت ڪانهي!“ جوزف تسلي ڏيندي چيو.
”هي فڪر ڪرڻ ۾ حق بجانب آهي.“ اوچتو هڪ آواز ٻنهي کي حيران ڪري ڇڏيو. ٻئي وڏي ڦڙتيءَ سان مُڙيا، ڏٺائون ته سامهون هڪ دراز قد نوجوان بيٺو هو، جيڪو ڏسڻ سان فلسطيني پي لڳو. سندس هٿ ۾ پستول هو جنهن جو منهن هنن ڏانهن هو. ”تون... تون... ڪير آهين؟“ جوزف همت ڪري پڇيو.
”اهو ئي جنهن جو اوهان کي انتظار هو.“ فلسطيني مجاهد جواب ڏنو.
”ين... يعني ته...“ هن حيرانيءَ مان پڇيو. ”تنهنجو خيال صحيح آهي. آئون فلسطيني مجاهد آهيان.“ ٻنهي مان ڪير به ڪو نه ڪڇيو، فلسطيني مجاهد چيو، ”منهنجو نالو آصف بن وجيهه آهي، غالباً اوهان مان هڪ انسپيڪٽر جوزف ۽ ٻيو ارنسٽ آهي.“
”پر اهڙي سخت پهري جي باوجود به تون اندر ڪيئن داخل ٿيو آهين...؟“ جوزف پڇيو.
”منهنجو خيال آهي ته ڪي اهڙيون به ڳالهيون هونديون آهن، جيڪي هر ڪنهن کي ڪونه ٻڌائبيون آهن.“ آصف بن وجيهه ٽهڪ ڏيندي چيو.
”آخر تون چاهين ڇا ٿو...؟“ جوزف پڇيو.
”اهو هرگز نه جيڪو ڌمڪيءَ ۾ لکيو اٿم.“
”ڇا... ڇا مطلب!!؟“ ٻنهي هڪ ئي وقت پڇيو.
”دراصل آئون تنظيم آزادي فلسطين ۾ شامل ٿيڻ چاهيان ٿو، ان لاءِ مون ٽريننگ به حاصل ڪئي آهي، گوريلا ٽرينگ ۾ هڪ اهو به شرط هو ته سخت پهري جي باوجود به دشمن کي زير ڪرڻ، هاڻي اوهين خود ڏسو آئون ڪيترو نه ڪامياب ويو آهيان.“
”پر منهنجو ڏوهه؟“ ارنسٽ هٻڪندي پڇيو.
آصف بن وجيهه، ارنسٽ جو خوفزده آواز ٻڌي بي اختيار کلڻ لڳو.
”ته... ته... پوءِ؟“ ارنسٽ ڏڪندي چيو.
”ته پوءِ هن اقرارنامي تي صحيح ڪر، جنهن ۾ لکيل آهي ته سخت پهري جي باوجود به آئون تو وٽ پهچڻ ۾ ڪامياب ٿي ويو آهيان، انهيءَ صورت ۾ آئون تنظيم ۾ شامل ٿي سگهان ٿو.“ ارنسٽ هڪ ڊگهو ساهه کنيو ۽ بنا ڪنهن چون چوان جي اقرارنامي تي صحيح ڪري موٽائي ڏنو.
”هاڻي اوهين ديوار ڏانهن منهن ڪري بيهو، حڪم ته مڃڻ جي صورت ۾ پنهنجي انجام جا پاڻ ذميوار آهيو، مون وٽ پستول آهي، رانديڪو ناهي.
حڪم تي عمل ڪرڻ کان سواءِ ٻيو ڪو چارو به ڪو نه هو، ٿوري دير کان پوءِ ارنسٽ مڙي ڏٺو ته آصف بن وجيهه پنهنجي جاءِ تان غائب هو. هن جوزف ڏانهن ڏٺو جيڪو ائين سهڪي رهيو هو ڄڻ ڪنهن ڊگهي سفر تان موٽيو هجي. (ترجمو)