سلڇڻي نينگري ۽ شرارتي ڪئو
سندس باغ جي هڪ ڪنڊ ۾ هڪ ڪُئو ۽ ڪئيءَ جو ٻر هوندو هو، هنن جا ننڍڙا ٻار به هئا، ننڍڙا ننڍڙا، چمڪدار اکين ۽ لسين کلن وارا اهي ٻار سڄو ڏينهن پيا پنهنجي ٻر اندر کيڏندا هئا، هو ڪڏهن ڪڏهن پنهنجي ابي امڙ سان گڏ ٻَر کان ٻاهر به نڪرندا هئا، پر اڪيلا ڪڏهن به نه ويندا هئا ڇو ته ماڻس کين ٻڌايو هو ته ٻاهر ڏينهن جو ٻلي ۽ رات جو چٻرو کين کائي سگهيو ٿي.
انهن ٻارن مان هڪڙو ڏاڍو شرارتي هو، گهر ڀاتين کان نظر بچائي هو ٻر کان ٻاهر نڪري ويندو هو ۽ پوءِ ابي امڙ جا دڙڪا ٻڌي وري موٽي ايندو هو. هڪ شام جو موسم ڏاڍي وڻندڙ هئي، هي ٻار به پنهنجي ابي امڙ سان گڏ باغ ۾ گهڻي دير تائين نچندا ٽپندا رهيا ۽ جڏهن اوندهه ٿيڻ لڳي ته موٽي ٻَر ۾ آيا. ماڻس سڀني کي کاڌو کارايو ۽ کين آکاڻي ٻڌائڻ لڳي. ننڍڙو شرارتي ڪئو اڃا ٻاهر گهمڻ جو سوچي رهيو هو، آخر موقعو ملندي ئي هو ٻاهر نڪري آيو، ان وقت رات ٿي چڪي هئي، آسمان تي چنڊ چمڪي رهيو هو، ٿڌڙي هير گهلي رهي هئي ۽ ڪئو ٺينگ ٽپا ڏيندو ڊوڙي رهيو هو، ايتري ۾ جميله جي گهر مان گيتن ۽ موسيقي جو آواز ٻُڌائين، گيت جي ڌن تي ڪئو مست ٿي ويو ۽ گهر ڏانهن رخ رکيائين. جميله پنهنجي گهر جي ڀاتين سان ويٺي ٽي وي تان گيت ٻڌي رهي هئي. ڪئي هن کان اڳ ۾ ڪڏهن به اهڙو خوبصورت سينگاريل گهرنه ڏٺو هو، سو هو هر ڪمري جو جائزو وٺڻ لڳو، گهمندي گهمندي هو جيمله جي ڪمري ۾ گهڙي ويو. ڪٻٽن ۾ رکيل ڪتاب ۽ رانديڪا ڏسي حيران ٿي ويو، ايتري ۾ هن جي نظر فرش تي پيل هڪ ڪئي تي پئي هو ٽپ ڏيئي اچي ان جي ڀر ۾ ويٺو ۽ ساڻس کيڏڻ لڳو، اصل ۾ اهو چاٻيءَ وارو هٿرادو ڪئو هو، ان اٿل پٿل سان هن جا ڦيٿا ڦرڻ لڳا. آواز ٻڌي ڪئو ڊڄي ويو. گهڙو... گهڙو جا آواز ٻڌي جميله ڪمري م آئي ته هن شرارتي ڪئي کي هڪ ڪنڊ ۾ ويٺل ڏٺو، اهو ڏسي هن کي ڏاڍو رحم آيو، هن هڪدم کڻي ڪئي کي جهليو، ڪئو ڊپ وچان صفا مت کان نڪتل هو. جميله کيس هڪ پڃري ۾ بند ڪري ڇڏيو.
هاڻي ته روزانو هوءَ کيس مزي مزي جون شيون کائڻ لاءِ ڏيندي هئي، پر هو ڪجهه به نه کائيندو هو. هو ته سڄو ڏينهن پنهنجي گهر، ابي امڙ ۽ ڀائرن کي ياد ڪري پيو روئندو هو. ٻن ٽن ڏينهن اندر هن جي حالت خراب ٿي ويئي. پريشان ٿي جميله کيس جانورن جي ڊاڪٽر ڏانهن کڻي ويئي. جيڪو سندس پيءُ جو دوست هو. هن ڪئي کي ڏسي چيو، ”ڌي! هي جهنگلي ڪئو آهي سو پڃري ۾ رهي نه ٿو سگهي وري ٻچو به آهي، هن کي پنهنجو گهر ياد ايندو هوندو تون هن کي ڇڏي ڏي.“
جميله ڏاڍي ڏک سان ڪئو باغ ۾ آزاد ڪري ڇڏيو، ڪئي وٺي ڊوڙ پاتي ۽ پنهنجي ٻر ۾ گهڙي ويو. هن جا ماءُ پيءُ هن جي ياد ۾ روئي ڌوئي ويٺا هئا، هن کي ڏسي سڀئي ڏاڍا خوش ٿيا، هو سمجهي رهيا هئا ته ٻليءَ يا چٻري کيس ڳڙڪائي ڇڏيو هوندو. شرارتي ڪئو پنهنجي ماءُ سان ڀاڪر پائي ڏاڍو رنو ۽ پڪو انجام ڪيائين ته آئنده هو سدائين وڏن جو چيو مڃيندو.