اجايو وهم
”امان! آئون هتي ٻاهر ناند (راند) ڪرڻ پيو وڃان، ٻاهر آتر (آچر) بيٺو آهي نه!“ سارنگ پنهنجي ٻاتڙي زبان ۾ ٻاتائيندي چيو.
”ڇورا هيڏي مهل ٻاهر نه ويندو ڪر نه ته گيب گدڙي کڻي ويندي “ ڦاپل سارنگ کي ڀئو ڏياريندي چيو.
گيب گدڙيءَ جو نالو ٻڌي سارنگ سڄو ڪنبي ويو ۽ ڀئو کان وٺي کٽ ڏانهن لوءُ پاتائين ۽ جلدي جلدي رلي ڪري ائين سسڪي ويو ڄڻ ته ڪنهن ويهاڻي مٿان رلي پيئي هجي ٿوري دير کانپوءِ ماڻس به اچي ڀر ۾ ليٽيس، ”امان او امان...“ سارنگ آهستي چيو، ”جي پُٽ...“، ”امان هتڙي (هڪڙي) ڳالهه پڇان“، ”ها پٽ پڇ“، ”امان اها ديب دڌڙي (گيب گدڙي) ڇا آهي.“، ”ڇورا ديجان! ماٺ نٿو ڪرينءَ، ڏاڍي زور آور اٿئي ڪو ننڍڙو ٻار رات جو گهر کان ٻاهر نڪرندو آهي ته ان جو ڳاٽو مروڙي ماري ڇڏيندي آهي.“ ماڻس هٿن جي اشارن سان سمجهائيندي چيس. ”چڱو هاڻ سمهي پئو نه ته بڇياني ٿي گيب گدڙي“، سارنگ اهو ٻڌي ماڻس جي ڪڇ ۾ سسڪي پيو ۽ سمهڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳو، ڀئو کان سڄو پگهر ۾ شم ٿي چڪو هو. اوچتو وٺي ڪتي ڀونڪاٽ ڪيو ته سارنگ رڙ ڪري اُٿيو ۽ ماڻس کيس ٺپري سمهارڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي. سوچيندي سوچيندي الائجي ڪيڏي مهل ننڊ کڻي ويس صبح جو ماڻس کيس اٿاريو ۽ راتوڪو پاروٿو بچيل ڀت آڻي اڳيان رکيائينس. سارنگ ڀت کائي ٿيلهو کڻي اسڪول روانو ٿي ويو. اتي آچر کيس مهڻو ڏيندي چيو ”واهه يار واهه! آئون بيهي بيهي ٿڪجي پيس ۽ تون رات آئين ئي ڪونه.“
”آتر (آچر) مان چوي ٿي ته جيڪو به نماشام مهل گهر کان ٻاهر نڪرندو ان کي ديب دڌڙي (گيب گدڙي) کڻي ويندي ۽ ان جو ڳاٽو مروڙي ڇڏيندي.“ اها ڳالهه سارنگ تمام آهستي چئي، پر استاد ٻڌي ورتي ۽ سارنگ کي سڏي چيائين، ”سارنگ پٽ! تو ڪڏهن گيب گدڙي ڏٺي آهي.“ ته سارنگ وراڻيو ”نه سائين!“ اُستاد چيس، ”پُٽ اهي سڀ ماڻهن جا وهم ۽ ڏند ڪٿائون آهن، انهن ڳالهين جو حقيقت سان ڪو واسطو ڪونهي، اهو فقط ٻارن کي ڊيڄارڻ لاءِ مائٽ چوندا آهن.“ اتي سارنگ پڇيو، ”سائين ڇا گيب گدڙي ڪنڌ ڪونه مروڙيندي آهي؟“ ته استاد وراڻيو، ”نه پُٽ! جيڪي ٻار ڊڄڻا هوندا آهن سي گيب گدڙي جو نالو ٻڌي ڊڄي ويندا آهن ۽ پوءِ گيب گدڙيءَ جي ڀو کان هنن جو هينئون ڦاٽي پوندو آهي ۽ هو مري ويندا آهن.“
”سائين جيڪڏهن آئون ڊڄندس ته آئون به مري ويندس.“
”پٽ! ٻار کي ڪڏهن به ڪنهن کان ڊڄڻ نه کپي، جيڪڏهن تون به ڊڄندين ته تون به مري ويندين.“ اهو ٻڌي سارنگ چيو، ”سائين! هاڻ آئون گيب گدڙيءَ کان ڪو نه ڊڄندس، هاڻ آئون روز آچر جي گهر بجلي تي پڙهڻ ويندس ۽ انهن وٽ ٽي وي به آهي نه... ۽ آئون ٽي وي تان ٻارن جا پروگرام به ڏسندس.“
اهو ٻڌي استاد چيو، ”شاباس پٽ! سٺا ۽ بهادر ڇوڪرا ڪڏهن به اجاين ڳالهين ۽ وهمن تي اعتبار ڪو نه ڪندا آهن.“ اهو ٻڌي سارنگ دل ۾ پڪو پهه ڪيو ته آئيندي ڪڏهن به گيب گدڙي کان ڪو نه ڊڄندس.