پريت پِرايا سُور
”راڻي“ هڪ خوبصورت ڇوڪري هئي. هوءَ مئٽرڪ ڪلاس جي شاگردياڻي هئي. هن جو سڀاءُ تمام سنجيده هو. نرگس جي گل جهڙي موهڻي، صورت، وات ننڍڙو، چپ سنها ۽ ڳاڙهيرڙا، نڪ ڊگهو، اکيون شرارتي ۽ ڀرون وريل، پاسي تي سينڌ، ٻه چوٽيون ڊگهيون ، جيڪي سندس چيلهه کان به هيٺ لڙڪي رهيون هيون. ڇاتي نڪتل.، قد پورو پنو، پاڻ هميشه حيا ۾ ٻڏل، ڪنهن کي نظر کڻي ڪونه ڏٺو هئائين. ڪلاس ۾ هميشه پهريون نمبر ايندي هئي، ڪنهن به شاگرد کي سندس سهيلي بنجڻ جو فخر حاصل ڪونه هو.
”راڻي“ جو پيءُ هڪ ڪوٺيءَ وارو هو ۽ وڏو مُکي هو. سندس والد جي تمنا هئي ته هو، هن کي ڊاڪٽرياڻي بڻائي، راڻي کيس تمام عزيز هئي ۽ کيس بيحد چاهيندو هو.”راڻي“ جي چوڻ تي ٽيوشن لاءِ هڪ ٽيچر والد مقرر ڪيو، جيڪو روزانو کيس پاڙهڻ ايندو هو.
”سليم“ هڪ هاءِ اسڪول ۾ سائنس ٽيچر هو، جيڪو شهر ۾ تمام مقبول هو، 25 سالن جي ان نوجوان ۾ اهي سڀئي خوبيون موجود هيون، جيڪي هڪ خوبصورت نوجوان مرد ۾ هونديون آهن. طبيعت جو سادو محبت جي نالي کان بيخبر هو.
اڄ پهريون ڏينهن هو جو ”راڻي“ پنهنجي اوطاق ۾ ڪتاب رکي ويٺي هئي ۽ کيس ٽيچر جو انتظار هو.....دروازو کڙڪيو.
راڻي دروازي جي اوريان بيهي پڇيو،
”ڪير آهيو؟“
ٻاهران ڪنهن چيو ”آءٌ سليم آهيان.“
”Oh Sir هليا اچو.“ راڻي آهستي چيو.
سليم ميز جي ڀرسان هڪ ڪرسيءَ تي اچي ويٺو. راڻي به ڪتاب کڻي اچي سندس ڀرسان ويٺي.
راڻي جي چهري کي به اکيون گُهورڻ لڳيون، اهڙي زنده مورت ۽ من موهيندڙ موهڻي صورت، هن پوري جيون ۾ نه ڏٺي هئي. راڻي پنهنجي چهري کي ميز تان کڻي، انهن گُهوريندڙ اکين کي ڏسڻ لڳي.
پهريون ڏينهن تعارف ۽ رسمي ڳالهين ۾ گذري ويو. وقت گذرندو ويو....ٻنهي جي دلين۾ جيڪو محبت جو سلو پيدا ٿيو هو سو وڌي وڻ بڻجي ويو. هنن اهو محسوس ڪيو ته سندن وجود هڪ ٻئي کان سواءِ بيڪار آهي. هنن ڪيترائي ڀيرا ڪوشش ڪئي ته هڪ ٻئي کي پنهنجي دل جو راز ٻڌائين پر راڻي فطري شرم حيا ۽ سليم پنهنجي شرافت ۽ سادگي سببان ، هڪ ٻئي کي اندر جو حال اوري نه سگهيا. آخر هڪ ڏينهن سليم دل جهلي هڪ خط لکيو ۽ انهي کي راڻي جي ڪتاب ۾ وجهي ڇڏيو.
ٻئي ڏينهن راڻي سليم جي انتظار ۾ ڪتاب جا پنا اٿلائڻ پٿلائڻ لڳي، پنا اٿلائيندي هڪ خط ڪري پيو راڻي هڪدم خط کڻي پڙهڻ لڳي.
”راڻي.......!“
”ائين ٿو محسوس ٿئي ته اسان جنم جنم جا ساٿي آهيون....اسان جي ڄاڻ سڃاڻ ازل کان....مان توسان محبت ڪريان ٿو.....محبت جيڪا اسانجي دلين جي سرهاڻ آهي....راڻي....چئه زندگي جي ڪٺن، مشڪل ۽ پرپيچ راهن ۾ منهنجو ساٿ ڏيندينءَ.
سدائين تنهنجو....!!
سليم.“
سليم، راڻي جي دانهن نڪري ويئي، ”ها سليم.....مان تنهنجو ساٿ ڏينديس زندگي جي آخري ڪنارن تائين تنهنجو ساٿ ڏينديس پر....پر....“
سندس اکين اڳيان اوندهه ڇانئجڻ لڳي. سندس مٿو چڪرائڻ لڳو....
ٿوري وقت کان پوءِ سندس منهن مٿي ٿيو ۽ اکين مان ٻه لڙڪ وهي نروار ٿيا....مهراڻ جون زوردار لهرون ....لهرن جا لوڏا هڪ زوردار آواز ....اهو ڇا آهي؟ هڪ پيتي.....هرطرف شر...شر جو آواز....!
يڪدم خاموشي....! هڪڙي کٽيءَ جو ڌيان! درياه ۾ پري کان هڪ پيتي ترندي پئي آئي....!
اڳتي وڌي ان کي ٻاهر ڪڍيو هڪ نئون ڄاول ٻار.....
ڌوٻي اهو ٻار کڻي جهوپڙيءَ ڏانهن آيو! هڪ زوردار جهوٽو؟....جهوپڙي غائب، هوا جو بند ٿيڻ! جهوپڙيءَ جي جاءِ تي هڪ عاليشان محلات!
اوه...!منهنجا خدا...محلات جي اڳيان خوبصورت باغ! پکي عجيب و غريب ٻولي ٻولي رهيا آهن. خاموشي ڇانئجي وئي.
محلات جو دروازو...کليو....اوه سونهن جي ديوي....چنڊ جي روشني....اوه! ڪيتري نه خوبصورت ديوي آه! ساهيڙي سان گڏ محلات کان پئي اچي.....هو باغ ۾ ٽهلڻ لڳيون.
اتان قافلي ڏانهن وڃڻ....تصويرن جي نمائش....!هڪ خوبصورت ديوي جي تصوير جو پسند ڪرڻ....اُن جو گهرڻ، ليڪن انڪار! آخر گهرائڻ جي تمنا، وعدو ڪيو!
آخر اها خوبصورت زنده مورت، انهي شهزادي جي تصوير ۾ سمائجي ويئي.
هڪ شعلو ظاهر ٿيو....تصوير ٽڪرا ٽڪرا ٿي پئي، روشني ختم ٿي....هڪ ستارو نمودار ٿيو. ستاري مان هڪ خوبصورت جوڙو نڪتو، جنهن جي ڳچيءَ ۾ هارَ!
انهي خوبصورت باغ ڏانهن وڃڻ ، سج جو لهڻ....!
هڪ قافلو...محل ۾ محفل....!راڳ رنگ ....شراب نوشي.....قافلي ڏانهن کڻي ويا.....قافلو روانو....!
صبح جي روشني.... نظر نه اچڻ.... دانهون ڪرڻ. قافلي ڏانهن روانو ٿيڻ....ڦاٽل ڪپڙا! کليل وار.....ديواني....مستاني، ڪڏهن ڪڏهن پيرن مان ڪنڊا ڪڍڻ. ويران بيابان....جهنگل.....ٽڪر.....جبل لتاڙڻ، اُڃ لڳڻ...ٻڪرار جو کير... بري مُري نيت ڪرڻ.....لعل ڪنوار....لعل ڪنوار چوڻ.....آسمان ڏانهن منهن ڪري ٻئي هٿ مٿي کڻڻ.
دعا جو منظور ٿيڻ....!زوردار طوفان....! خاموشي....! قبر ۽ ڀرسان ويٺل ماڻهو جو روئڻ....!
هڪ شهزادي جو لانگهائو ٿيڻ....پڇڻ...!دعا گهرڻ......دعا جو قبول ٿيڻ.....طوفان برپا....زمين ڦاٽي پوڻ.
هر طرف خاموشي ڪنهن جو موجود نه هجڻ.
پري کان خوبصورت عورت جو ڊوڙي اچڻ ۽ انهيءَ قبر جي مٿان ڪري پوڻ، سوال ڪرڻ....قدرتي ڪرشمو! ڊڄي وڃڻ.....انڪار ڪرڻ ...نه...نه....نه، ائين نه ٿيندو...ائين مونکان نه ٿيندو. اها ڪير هئي، ويجهو وڃڻ....اوه. راڻي، سونهن جي ديوي، جيڪا پنهنجو داستان ٻڌائي ڊڄي ويئي....آواز جو اچڻ....نه....نه، آءٌ پيار ڪونه ڪنديس....نه....سندس، ايترا ڪشالا ڪير ڪندو...!!
دروازو کڙڪيو، راڻيءَ جي خيالن جو محل مسمار ٿي ويو، ٿاٻڙندي اُٿي.
”ڪير آهي....؟“ راڻي سوال ڪيو.
”مان سليم آهيان،....راڻي.“
راڻي ڪجهه دير خاموش رهي. هن جي اکين مان ڳوڙها ڳڙي پيا....هن جهيڻي آواز ۾ چيو:
”سليم مان تنهنجو ساٿ ڏيئي نه ٿي سگهان...، مان....،مان سسئي بنجي روهه ۾ رلي نه ٿي سگهان....،اسانجون راهون جدا آهن، تنهنجو مذهب ٻيو...، منهنجو ٻيو. اسان ڪڏهن به گڏ رهي نٿا سگهون....، منهنجا...سليم....“
”راڻي...!“ سليم دانهن ڪئي پر سندس آواز گهر جي دروازي سان ٽڪرائجي واپس ٿيو.
***