سڏڪن جي سيج
”سي“ ڪري هن آڱرين مان ڇرڪي سگريٽ ڪڍي، ان مختصر وقت ۾ ٿيل خشڪ چپن تي آندو، پر نظرون هڪ وار وري به ڪوشليا جي جسم تي ڪري پيون.
”اُف مونکي ڇا پيو ٿيندو وڃي، نه نه- مونکي ائين سوچڻ ۽ ڏسڻ ڪو نه کپي، ڪيڏو نه پست ۽ ڪريل آهيان.“ سوچي هن قدمن کي حرڪت ڏيندي پاڻ کي ڪمري جي ٻاهر پهچايو.
”اف مون جيڏو تڇ به شايد ئي سنسار ۾ هجي، مونکي غليظ ۽ ايتري ڪريل نظرن سان ڪوشليا ڏانهن ڏسڻ نه کپي، اڃان پرڪاش کي سور گباش ٿئي ڏهاڪو ئي ڏينهن مس ٿيا آهن ۽ مان پرڪاش سان ڪيل واعدي کي لوڏن ۾ آڻي رهيو آهيان، آخر دوست سمجهي ڪوشليا پنهنجي ڀيڻ جو هٿ منهنجي هٿ ۾ ڏيئي ويو آهي، ان ناتي ته ڪوشي به منهنجي ڀيڻ....نه، نه، ڪجهه به ناهي نظرن کي مٽائي ڇڏڻ کپي.“ سوچيندي هو ورانڊي ۾ رهيو.
”هڪ مفت خورن جيئن پرڪاش وٽ اچي ڪريو، پر پرڪاش ۽ ڪوشليا منهنجي ڪيتري نه سهائتا ۽ آڌر ڀائي ڪئي، آخر ته هو دوست سمجهي ڪوشليا جي ٻانهن هٿ ۾ ڏيئي ويو، مونکي اهڙا ڪنا خيال دل ۾ ڌارڻ ئي ڪو نه کپن، ڪيئن نه پوئين وقت پرڪاش دل کي آٿت ڏيندي سور گباش ٿيڻ کان اڳ نماڻي وينتي ۽ آهن سان ڀريل وينتي ڪري ويو هو.
”ارجن ڏسجائين، ڪوشليا ڀيڻ جي پارت اٿئي، مون پڄاڻان تون ئي سندس آسرو آهين، هن کي ڏولي چاڙهي منهنجي آتما کي شانتيڪو ڪجانءِ، مونکي اميد آهي ته سنسار جي شوشن ۽ اجاين سجاين تي ڪن نه ڏيندين ڇو ته سنسار جا پڙاڏا ايٽم بم آهن پر اٽل انسانن جيئن ڪوشليا جي پر گهور ڪري آسرو، دم دلاسو ڏيئي ڇايا ڪجانءِ، جيئن هو منهنجي درد کي ستت ئي وساري ڇڏي.!!“
پرڪاش جا لفظ بڙڇي جيان گهري هن کي ايذاءَ ڏيڻ لڳا، ڪيڏي نه آس جي جهلڪ هئي، ڪيڏو نه درد ۽ ڪيڏي نه تڙپ هئي پرڪاش جي لفظن ۾، پر هن پرعزم نموني سان چيو هو.
”ساٿي، ڪوشليا تنهنجي ناهي، ڪوشليا دوست تنهنجو ڏک وساري نه ويهي ته منهنجو نالو ارجن ناهي، “ ڪاش اهي لفط نه چوين ها، چئبو انهن کي آهي جيڪي غير هوندا آهن، تنهنجي منهنجي دوستي ته آڪاش کان به بلند آهي پرڪاش، پر تون اجايو اهڙيون ردي ڳالهيون ڇو ٿو ڪرين، توکي اڃان زندهه رهڻو آهي، دل مضبوط ڪر، مونکي ته افسوس آهي ته تون اٽل ۽ مضبوط انسان هوندين به ايڏو هيڻو ڇو ٿو پاڻ ڀانئين.“
پر گفتگو ٻڌڻ کان اڳ ئي پرڪاش ڀروسي جهڙي مٺي ننڊ ۾ پئجي ويو هو. برسات ٽمي چڪي هئي، هن ٻيو سگريٽ دکايو ۽ ويچارن ۾ پئجي ويو.
”پر مونکي هاڻ ڇا ٿو ٿيندو وڃي، منهنجا پير ٿڙي ٿاٻڙجي ڇو رهيا آهن، مونکي ايترو جلد ڇا ٿو ٿيندو وڃي، ڪوشليا اها ئي ڪوشي آهي پر منهنجي سوچن جي اڏام ڪيتري نه نوڙيل ۽ هيٺاهين ٿي چڪي آهي، مونکي قول ياد ڪري پنهنجي پيرن کي مضبوط ڪرڻ کپي . مونکي ڪوشليا کي ڏولي چاڙهڻ کپي، پرڪاش جي آتما کي چين بخشڻ کپي، مان واعدو پاڙيندس، مون کي سوڳنڌ پورو ڪرڻ کپي.“ ايترو سوچي هن سگريٽ جو اونهو ڪش هنيو، ٿڌڙي ٿڌڙي هوا خيالن کي ٺاري چڪي هئي، اندر ۾ ڪو وقت اڳ اڀريل جذبو سرد ٿي چڪو هو، هن جا تمام خيال کڄي هن جي اندر کي صاف ڪري چڪا هئا، لڳاتار ٻه چار ڪش هڻي هن ذهن کي توانو ڪيو ۽ دور اڱڻ جي اوندهه ۾ ڏسڻ لڳو، ڪارنهن راتڙي جو راڄ ۽ ماٺ، اکيون ڏسنديون رهيون، واجهائيندو رهيو، اوچتو اونده ۾ اکين آڏو ڪوشليا جو بت ست وري هن آڏو تري آيو، پورا پورا لڱ، گورو چم، پيٽ ۽ ڇاتين جو اڀار، ساهه جو سيج، مرڪن جو مچ....
”اوهه- مونکي چند ڏينهن کان ڇا پيو ٿيندو وڃي، مان ڇا ڪيان ڪيئن ڇوٽڪارو پايان اف“ هن ٻنهي هٿن سان مٿي کي ويٺي جهڪائيندي سوچيو.
هڪ ٿڌڙي هوا هن جي پوري جسم کي ڏڪائي ڇڏيو، نَنهن کان چوٽي تائين ڪنبي ويو، ”مان ڪيڏانهن وڃان ڪٿي وڃان!“
قول- ڪوشليا- پرڪاش- پوءِ بدن ۽ هڪ تيز رفتار فلم جيئن عڪس هن آڏو ڦرندا رهيا، هڪ عجيب بي ڊپي لهر بدن ۾ ڪهي پيس هڪوار وري ڏڪي ويو ۽ جلدي جلدي سگريٽ جا اجايا سجايا ڦوڪا هڻي، سگريٽ اڇلائي ڪوشليا جي ڪمري ۾ آيو.
بي ترتيبي ۽ اڀار ويتر پيٽ اگهاڙو ڪري ڇڏيو هو. آٽوميٽڪ مشن جيئن دل جي ڌڪ ڌڪ وڏا ڌڪ هڻي ٺاٺاڪو ڪم ڪيو، ٽنگون ڏڪڻ لڳس، سٽ ڏيئي پلنگ جي ڀرمان ٻانهن وٽ اوڪڙو ٿي ويٺو. لاتعداد لهرن لپيٽ ڏيئي هن جي هٿن کي جنبش ڏيئي ڪنول جي ڪومل مک تي پهچايو. ڪونئرا نرم ڳل، خشڪ چپن تي ننڍڙا ننڍڙا سڪل چاپوڙا هن جي جسم کي باهه جهڙو سيڪ ڏيڻ لڳا، ڄڻ بٺي ءَ ويجهو ويٺي هئي. هٿ ڦيرائي ڦيرائي پشم جهڙي نرم ۽ ٿڌي پيٽ تي ڦيرائڻ لڳو. عجيب سرور هن کي ڏڪڻي ڏيئي ڇڏي. هٿ سان هلڪا هلڪا ٿڌڙا ڪڍڻ لڳو، هٿ وڌائي چولو آهستي سان مٿي ڪري ڪوشليا جو پيٽ ويتر ننگو ڪري ڇڏيائين. هاڻ هٿ ارهن مٿان هلي رهيا هئا، ڪولي جي رفتار جيئن لچڪ ڇڪاءُ سان ڇڪيل لسڙو لسڙو ماس گرم هٿن جي گرمائش وٺڻ لڳو. ليٽيل لڱن ۾ چرپر ٿي ۽ ڪوشليا ڇرڪ ڀري اٿي ويٺي.
”ڀائو“ هن تڪڙو تڪڙو ساهه کڻندي ڊنل هرڻي جيئن ارهن ڏانهن ڏسندي چيو.
ڪوشليا جي اکڙيل ساهه مٿان ارجن جو ساهه اکڙجي ويو ۽ ارجن جو سايو وڌي ويڪرو ٿي ويو، البته ڪوشليا جي رڙ ضرور اڀري رهي هئي.
ڀائو هوش ڪر، ڀائو هوش ڪر، مان ڪوشليا آهيان ڪوشليا.“
”ڪوشي، مان ارجن ناهيان مان پروس شڪتي آهيان، مان چريو ٿي ويو آهيان، پاڳل ٿي ويو آهيان، ڇڏي ڏي پاڳل کي ڪوشي ڇڏي ڏي“ ارجن هوش کان بي هوش ٿيندي چيو.
۽ آهستي آهستي ڪوشي جو آواز ”ڀائو ڀائو“ ڪندو ڍرو ٿيندي ٿيندي سڏڪن ۾ وٺجي ويو. ڪوشيءَ جا سڏڪا ارجن جو پيڇو ڪرڻ لڳا ۽ زوردار مينهن سڏڪن کي دفن ڪري ڇڏيو.
ٺاپريل لڱن ان وقت ڪر کنيو جڏهن سج جي ڪرڻن ڪمري ۾ قدم رکيو. هڪ ڊگهي اوٻاسي ڏيئي ارجن اٿيو. ”روز جيئن نڪا چانهه نه اڄ ناشتو، سڃو سڃو ماحول، شرم ۽ نيچ پڻي جي راتوڪي حرڪت هن جي ڪنڌ کي زمين ۾ هڻي ڇڏيو. ضمير جي آواز ملامت جي ڪارنهن هن جي منهن تي مکي ڇڏي. ملامتي ڪارو منهن پشيمانيءَ ۾ جهڪايو ڪوشليا جي ڪمري ۾ آيو. ڪوشليا ساڳي ريت ڦٽل کير جيئن، ڦاٽل اکين سان پئي هئي ، اکين ۾ گج ۽ هيٺان نيرن جي لار ميرانجهڙن سنهڙن چاپوڙن ۾ مٽجي ويئي هئي، کڙڪي تي ڪوشليا ڇرڪ ۽ ٿڌو ساهه ڀري اٿي، ارجن کي ائين محسوس ٿيو ڄڻ درد ۽ پيڙا جون هزارين چڻنگون ان ۾ سمايل آهن، شڪوه آهي، شڪايتون آهن.
”ڪوشي مان شرمندو آهيان، هن دور جو ذليل ترين انسان آهيان، راتوڪي حرڪت تي پشيماني جا ور وڪڙ کنيون آيو آهيان، مونکي الائجي ڇا ٿي ويو هو، مونکي معاف ڪر ڪوشي...“ ارجن هن جي پيرن تي ڪرندي چيو.
”تون، انسان نه وحشي آهين، ذليل تر آهين، حيوان ڪتو، ڪمينو، نيچ ۽ لچ آهين. شيطان ۽ معافي“ ”نه!“ سان ڪوشليا جو هٿ ارجن جي ڳل کي ڳاڙهو ڪندو وري آيو.
”نڪري وڃ. مئل ضمير جا جيترا مالڪ، تون، انساني مورت ۾ بگهڙ آهين، پشيمانيءَ جا ڳوڙها ڳاڙڻ آيو آهين يا منهنجي حال تي رحم تي ڇنڊا اڇلڻ، نڪري وڃ- نڪري وڃ-“ ڪوشليا هڪ لمبي رڙ ڪئي ۽ هن جو ڳلو بند ٿي ويو ۽ سڏڪن جو سيلاب جاري ٿي ويو.
”مان وڃان ٿو ڪوشي، وري منحوس صورت منهنجي ڪو نه ڏسندينءَ.“ ايترو چئي ارجن زمين ۾ گهرندو، جهڪندو سڏڪن کي پوئتي تمام پوئتي ڇڏي گهر کان نڪري ويو.
بي مقصد ڀنواٽيون، چرين جيئن چڪر، روڊ اڪاري پنڌ جا پيچرا اجايا سجايا شهر ۾ لتاڙيندو رهيو، جهڪيل سر، منهن اڻ ڌوتو، اکيون گجين سان ڀريل، منهن تي ڦٽاڻ جي ڍير، اجايو سجايو گهمندو رهيو ۽ صبح منجهند موڪلائي رات ٿي، اڻ تڻ رولو پنڌ کٽائي نه سگهيو، سوچن جا، ويچارن جا اوٿر ۽ ڇوها هن جي دل ۾ گهلي رهيا هئا.
”ڪيڏانهن وڃان، ڪٿي وڃان، ڪنهن وٽ وڃان سوچيندي رات جي اڌ راڄ ۾ اڻ کٽ رستو پنڌ جو پيچرو.“ لتاڙي کٽائي گهر جي در تي پهتو. ڊڄندي ڊڄندي اندر داخل ٿيو، پير پير ۾ پائي پنهنجي ڪمري ۾ هليو ويو ۽ کٽ تي ڦهڪو ڏيئي ڪري ويو. گج ڀريل اکين سان ڇت ۾ گرڊر تي نظرون کپايائين، سوچن ۾ محو ٿي ويو.
کڙڪي تي سوچن جا سلسلا ٽٽي پيا.
ڪوشيءَ جي هٿن مان ماني جي ٽري هئي ۽ ڪنڌ هيٺ ڪيو اچي ٽيبل تي رکيائين.
هڪ اوڇنگار ڏيئي اچي روئڻ ۾ لڳي ويو، وڏيون وڏيون هچڪيون ۽ سڏڪا ڪمري ۾ ڪاهي پيا متو ٻنهي هٿن ۾ جهلي ڳوڙها سڏڪن سان ڪڍڻ پيو.
سنتوشي پاڻ اڇلائي سندس ڀر ۾ ڪري سڏڪا ڀرڻ لڳي.
”مان-مان سڄو ڏينهن وحشت ۾ گذاريو، اوهانجي انتظار ۾ گذاريو، مونکي ڊپ ٿو لڳي، واعدو ڪر ڇڏي ته ڪو نه ويندين، مونکي ماري ڇڏ، ڀل سزا ڏئي، جيڪو وڻئي ڪر مان- مان معافي ٿي چاهيان.“
سڏڪن ۽ ڳوڙهن جي ساٿ سان ارجن ڪوشيءَ ڏانهن نهاريو. ڀنل ڀنل اکين سان ڏکوئجي هوءَ سندس گوڏن ۾ منهن لڪائي روئي رهي هئي. پشيماني ۽ ذلالت جي ويرن ۾ وڪوڙجي، هن پاڻ کي پلنگ تان کنيو ۽ ڇڪي ڪوشيءَ کي سيني سان لڳايائين.
”ڪوشي مان خطاوار آهيان. تنهنجو ڏوهي، تنهنجو مجرم آهيان، سمجهه ته اڄ کان تون ڏولي چڙهي منهنجي مقدر ۾ آئي آهين، اسانجو وهانءُ ٿي ويو آهي ڪوشي ڇا ٿي چوين، منهنجو ساٿ ڏينديءَ نه.“
باوجود سڏڪن هوندي به مرڪن جو مچ ڪوشليا جي لبن تي تري آيو ۽ ڪوشي سندس سيني ۾ منهن لڪائيندي ٻنهي ٻانهن سان ارجن جي ڳلي کي ڪڻي پائيندي چيو.
”ها پر مونکي معاف ڪر.“
”ڪوشي – مجرم تون نه مان آهيان نيچ، نيچ مان آهيان، تون مرڪندڙ ڪومل ڪنول آهين، مان ڀنورو هئس، پاڳل مونکي معاف ڪر، بخشي ڇڏ ڪوتاهين کي ته زندگي کي نئين سر سنواري سنسار ۾ قدم قدم سان ملائي، وک وک سان ملائي، هٿ هٿ ۾ ڏيئي، ماٺيڻي ساگر جي هن پار هلون، جتي لاءِ پرڪاش وچن وٺي ويو هيو، چئه معاف ڪيئي يا ڪو نه.“ارجن رات جهڙن وارن جي سڳنڌ کي سنگهندي چيو.
”غصو ۽ ڪاوڙ ته پاپ آهي ارجن، ساک ڏئي هينئر ڇڏي ته ڪو نه ويندين، نه ته مان رلي وينديس، مري وينديس، جيون جهوٽو ته سٺو گذري، واعدو ڪر هينئر ڪو نه ويندين.“ ڪوشي هن جي سيني جي وارن جي سڳنڌ کي سنگهندي چيو.
”چوان، ناراض ته نه ٿيندينءَ ڪوشي.“ ارجن چيو.
”نه“ ڪوشليا وراڻيو.
۽ ارجن پريم ۽ پاٻوهه منجهان پنهنجا خشڪ چپ ڪوشيءَ جي ڦرڪندڙ چپن سان لڳائي ”نه“ جو جواب ڏيئي اونهي لذت ۽ سرور ۽ مٺاس چٽڻ ۾ ڪاهي پيو.
***