مان ڪافر ناهيان!
”برقعو سامهون ڪليءَ ۾ ٽنگي ڇڏ“ مون ڪلي ڏانهن اشارو ڪندي هن کي چيو. هن منهنجي چوڻ تي عمل ڪيو ۽ برقعو ٽنگي ڀر واري کٽ تي ويهي رهي. مان هن جي سامهون پيل کٽ تي ويهي رهيم. بغير چون چراند جي يا پڇڻ ڳاڇڻ جي هن سٻاڻا لاٿا ۽ ڄنگهون پٿاري کٽ تي اچي ويهي رهي ڄڻ گهر جي اڪيلي سر مالڪڻ آهي. مون کي ائين محسوس ٿيو ڄڻ آءٌ هن گهر ۾ هڪ ڌارئي جي حيثيت ۾ ويٺل آهيان.
”توهان هتي اڪيلا رهندا آهيو؟“ هن پڇيو.
”ڇو گهر وڏو آهي ڇا؟“ مون کيس جواب وهائيندي چيو.
”نه نه- مطلب هو ته گهر هڪ ڪوٺي ۽ ورانڊي تي مشتمل آهي ان ڪري.“ هن چيو. هن جي ڳالهائڻ جو اندازو پنجابين وارو هو. ڇاڪاڻ ته ڪٿي ڪٿي هوءَ ڳالهائڻ ۾ اثر ضرور ڇڏي پيئي.
” جي ها. مان ڇڙو ڇاٽ، پٽيو وات ۽ اڪيلو ئي گهر جو هڪ ڪرائي دار جي حيثيت سان مالڪ آهيان.“ مون سنجيدگي مان چيو.
”۽ اوهانجو نالو.“
”پانڌي چوندا آهن.“ مون چيو.
”ايترو مهذب نالو ڪو نه آهي ڄٽڪو ضرور آهي.“ هن چيو.
”اسانجا وڏا به مهذب ڪو نه هئا ڄٽ هئا، تنهن کانسواءِ سفر ۾ ئي مان ڄايو هئس، تنهن ڪري نالو به پانڌي رکي ڇڏيائون، رکي رکي مونکي به جَڪ ان نالي تي ايندا آهن.“ مون چيو.
”تون تمام مزيدار آهين.“ هن کلي چيو.
”نه مان عيبدار آهيان.“ مون چيو.
”ڏاڍو سٺو.“ چئي هوءَ اڃان به کلي ويٺي.
”ڀلا هاڻ پنهنجو نالو ٻڌاءِ.“ مون کانئس نالو پڇندي چيو.
”ملڪ نسيم بانو زيب“ هن نالي کي اچاري ٻڌائيندي چيو.
”سٺو ۽ سئنيما اسڪوپ نالو آهي.“ مون چيو.
هن کان هڪ ٽهڪ نڪري ويو.
”ڀلا تون شاعري ڪندي آهين ڇا؟“ مون کيس چيو.
”ڇو؟“
ان ڪري جو نالي پٺيان ”زيب“ ڳنڍيل آهي.“ مون چيو.
”نه مان شاعري ڪو نه ڪندي آهيان پر دلچسپي ڏاڍي اٿم.“ هن چيو.
”تون تمام سٺو ۽ دلچسپ آهين تنهنجي تعليم ڪيستائين ورتل آهي.“ ملڪ نسيم بانو زيب کنڊريل وارن کي هٿن سان ڄمائيندي پڇيو.
”مان بي اي بعد تعليم بند ڪئي آهي.“ مون چيو.
”ڇو؟“
”ان ڪري جو خدا ناراض آهي منهنجي پڙهائي ۾ ۽ وسيلا بند ڪري ويٺو آهي؟“ مون چيو.
” نه نه- ائين نه چئو- خدا رازق آهي، روزي رسان رحمان آهي ، هو سڀن کي روٽي ۽ گهرج پيو ڏئي.“ هن چيو.
”جهڙي طرح روزي توکي ٿو ڏئي.“ مان به کٽ تي سولائي سان ويهندي چيو.
هوءَ ڪجهه نه ڪڇي ڪنڌ هيٺ ڪري خاموش ٿي ويئي پر پوءِ جيسين ڪجهه آءٌ وڌيڪ سوچيان هن جي چپ جدا ٿيا ۽ هن چيو.
”ڀلا ٽيهن روپين جو معاوضو به وٺندين يا ائين ڳالهين ۾ ڳوهجي ويل گذاريندين.“
”تنهنجي محنت توکي ڏنم جا تنهنجي کيسي ۾آهي جي وڌيڪ گهرجي ته اها به ڏيئي ڇڏيندس مان کائڻ وارن مان نه آهيان.“ مون چيو.
”پر گهر ۾ روٽي جو بندوبست به ته ڪرڻو اٿم هو به آيو هوندو.“ هن چيو.
”روٽي جو بندوبست رازق پاڻ ئي ڪندو، توکي فڪر ڇا جو آهي.“ مون کٽ تي سمهندي چيو.
”تون تمام ناشڪرو آهين، مزيدار هئڻ سان تو ۾ ڪيتريون ئي خاميون آهن. هاڻ ڊيگهه ڇڏ ڪپڙا لاهه.“ ايترو چئي هن ڪپڙا لاهڻ شروع ڪيا. مون ڏٺو ته هو ڪجهه ڪپڙا لاهي به چڪي هئي. مان خاموشي سان هن جي چر پر کي ڏسندو رهيس گڏوگڏ هن جي ننگي بت ڏانهن پڻ پئي نهاريم.
مون کي تيز نظرن سان ڏسندي چيائين ”مون ڏانهن ڇا ٿو ڏسين اٿي پنهنجو ڪم ڪر.“
”مان تنهنجي بت ۾ خدا جو روپ ڏسي رهيو آهيان.“ مون چيو.
”توبهه نعوذ با الله، تون ته ڪنو ماڻهو آهين، خدا منهنجي هن ننگي ۽ گناهگار بت ۾.“ هن ننگي هئڻ باوجود به ٻيئي هٿ نڪ ۽ ڪنن تائين آڻيندي. چيو.
”ها چوندا آهن ته خدا هر شرير ۾ آهي.“ مون چيو.
”توکي الاءِ جي ڇا پيو ٿيندو وڃي، اڳ ڪجهه گهڙيون ڪهڙي نه سٺي موڊ ۾ هئين.“ هن ننگين ٽنگن کي وڪوڙي چيو.
”اڳ ۾ تون به ڪپڙن ۾ هئينءَ ۽ هاڻ تون به ته ننگي آهين، ڀلا ٻڌ توکي ننگي ڪرڻ وارو ڪير آهي.“ مون ڄنگهه ڄنگهه تان لاهي، هن جي طرف منهن ڪندي چيو.
”مونکي ننگو ڪرڻ وارو منهنجو پيٽ آهي ٻيو ته ڪو به ڪو نه آهي.“ هن چيو.
”ڀلا توکي پيٽ ڏنو ڪنهن؟“ مون پڇيو.
”اهو گنهگار پيٽ خدا ڏنو.“ هن چيو.
”ته پوءِ توکي ننگو ڪرڻ ۾ به ان جو هٿ آهي سمجهين.“ ٿي نه؟
”توبهه توبهه تون صفا ڪافر آهين.“
”مان ۽ ڪافر“ مون چيو.
”ها تون ۽ صرف تون، - ڪٽو ڪافر.“
”ڀلا تنهنجو مذهب ڪهڙو آهي؟“هن پڇيو.
”منهنجو مذهب ڪجهه به نه آهي، هر مذهب ۾ حيوان آهن، مان اهو ناهيان.“ مون چيو.
”تون حيوان ناهين ته پوءِ مونکي هت ڪيئن آندئي، جي اڃان به حيوان ڪو نه آهين ته پوءِ تون جلد ئي حيوان ٿي، منهنجيون ٻوٽيون پٽيندين.“ هن چيو.
”نه مان حيوان ڪو نه آهيان، مان تنهنجي بک ختم ڪرڻ لاءِ توکي هت آندو. ڇو ته خدا توکي بکيو ماري رهيو آهي ان ڪري مان حيوان ڪو نه ٿيندس، مان بس توکي....“
”تون مونکي ملحد ۽ دهريو لڳين ٿو، مون تو جهڙو ڪافر اڳي ڪو نه ڏٺو آهي، تون صفا ڪافر آهين، اسلام جو پڪو دشمن آهين، مان توسان گڏ ڪو نه سمهنديس. اچي هي وٺ پئسا پنهنجا، مان تنهنجي شڪل کي به ڪو نه ڀانيان.“
”مگر مان ته تنهنجي جسم ۾ لڪل شخصيت کي ڏسڻ چاهيان ٿو، جهٽ ويهه.“
”نه نه مان ڪو نه ويهنديس.“ چئي هوءَ کٽ تان اٿي ۽ ڪپڙن کي کنيائين.
”پر جهٽ ته ويهه.“
”مان تو جهڙي ڪافر ۽ بي دين وٽ ويهڻ به ڪو نه ٿي چاهيان-“ چئي هن سٿڻ پهرڻ شروع ڪئي.
”مان ڪافر ناهيان ملڪ نسيم بانو زيب، مان پانڌي آهيان.“
”تون ذليل ۽ ڪافر آهين.“ چئي هن پاڊي پائڻ شروع ڪئي.
”پر مان تنهنجو گراهڪ به نه آهيان.“ مون چيو.
”مننهجو گراهڪ ڪافر ۽ ذليل نه هئڻ کپي.“ چئي هن قميص پاتي.
پر تنهنجا ٻار بکيا هوندا هي پئسا ته وٺ نه.“
” نه نه مان ڪافرن جي پئسن کي ٿڪ هڻندي آهيان.“ چئي هن نوٽن ڏانهن ٿڪ اڇلائي ۽ برقعو کڻي رواني ٿي ويئي.