پوترتا- پڇتاءُ
”يار اها ڪيسٽ ته هيءَ ادي پئي خريد ڪري ۽ اسان وٽ ته اها هڪ ئي ڪيسٽ بچي هئي.“ سورج کي دڪاندار جواب ڏنو. تڏهن سورج سلميٰ ڏي ڏٺو، هڪ ئي نظر ۾ دهلجي ويو، هن جي معصوميت ۽ اکين جي گهرائي ۾ ٻڏي ويو، نه ڄاڻ ان وقت سلميٰ به الائي ڇو ان ڪيسٽ مان هٿ ڪڍڻ چاهيا ،پر پاڻ سنڀالي ورتائين ۽ ڪيسٽ کڻي دوڪان تان هلي آئي.
وري جڏهن هوءَ ٻئي دفعي ساڳئي دوڪان تان ڪا ٻي ڪيسٽ خريدڻ لاءِ وئي ته ڇرڪجي وئي، ڄڻ سورج اڳ ۾ ئي ان جو انتظار ڪري رهيو هجي، هوءَ ڪيسٽ جو البم نمبر ڏئي انتظار ڪري رهي هئي ته سورج چيو ”ايڪسڪيوزمي پليز ڇا توهان اها ڪيسٽ ٻڌي؟“
”جي ها ٻڌي.“ سلميٰ جواب ۾ چيو.
”ڪيئن هئي؟“
”ظاهر آ سٺي هئي.“
”دراصل مون کي اهو البم ملي نه ٿو، اگر توهان مون کي اها ڪيسٽ ڏيو ته توهان کي ڪاپي ڪرائي واپس ڏيندس.“
سلميٰ سورج جي التجا کي ٻڌي بي اختيار مرڪي ويٺي ”پر توهان مون کي ڪيسٽ واپس ڪيئن ڏيندئو؟“
”ان جو اوهان فڪر نه ڪيو، آئون اوهان کي پاڻهي ڳولي لهندس.“
”اڇا! اوهان يقين سان ڪيئن ٿا چئو؟“
”نه ڄاڻ الائي ڪيئن پر پهچائيندس ضرور، پليز!“
سلميٰ هن جي التجا ڏسي سوچڻ لڳي ته هڪ ڪيسٽ ئي ته آهي خوامخواهه ويچاري کي پريشان پئي ڪيان، سو پرس مان ڪڍي ڪيسٽ سورج کي ڏنائين ۽ آخر ۾ پريشان ڪرڻ لاءِ چيائينس ”ڏسنداسين اوهان ڪيسٽ واپس ڪيو ٿا يا نه؟“
هوءَ نئين ڪيسٽ کڻي هلي وئي! سورج ڪيسٽ ته ورتي مگر اندر ئي اندر ۾ سوچيندو رهيو، سوچن من ۾ مانڌاڻ وجهي ڇڏيس ته آخر هُو هُن کي ڳولهي ڪيئن لهندو؟ ۽ ڪٿي ڪيسٽ واپس ڪندو؟ ”مون ته سندس نالو به نه پڇيو؟“ انهن سوچن مان جلدي جان ڇڏائيندي، ڊوڙندو سلميٰ جي ڪڍ لڳو ته جيئن سندس نالو پتو پڇي سگهي، پر سلميٰ ته دوڪان تان لهندي ئي گاڏيءَ تي ويهي ڏُور نڪري چڪي هئي.
هاڻي هُو هر روز شام جو سمنڊ ڪناري ويهي هيڊفون ڪنن تي چاڙهي هلندي يا ويهندي اهي غزل ٻڌندو هو ۽ سلميٰ جو چهرو اکين جي سامهون رکي سوچيندو هو ته هوءَ ڪٿي ملندي؟ ڪير هوندي؟ هن جا چيل لفظ ۽ هن جو چهرو اندر ۾ گهاءَ ڪري رهيا هئس. جيئن جيئن سمنڊ جون ڇوليون چڙهيون پئي، تيئن تيئن هن جي دل ۾ سلميٰ جي ياد ڪرنٽ جيان ڊوڙ پائيندي هئي، هُو آهستي آهستي سلميٰ جو قيدي ٿي ويو، باوجود ان جي ته هنجي مڱيندي سلميٰ کان ڏهوڻ تي سهڻي هئي ۽ ان جي پنهنجي پسند هئي.
هُو روز لهندڙ سج کان سلميٰ جو پڇڻ لڳو، هُو سوچي به نه پئي سگهيو ته هن جي هيءَ ننڍڙي حماقت هن جو ائين جيئڻ جنجال ڪندي.
آچر جي شام هئي جو هُو سمنڊ ڪناري ماڻهن جي هجوم ۾ اچي پهتو ۽ هن سلميٰ جو اڌ چهرو ڏٺو، هن جو اڌ چهرو سندس جيون ساٿيءَ جي اوٽ ۾ لڪل هو ۽ هوءَ پنهنجي ٻنهي ٻارن سان گڏ گهر وڃي رهي هئي ته سورج هن جي پٺيان ڊوڙڻ لڳو پر هوءَ نڪري وئي، سومر جي صبح ستين بجي سلميٰ اٿي ڪمري جا پردا کوليا، ٻارن کي اٿاري ناشتو تيار ڪري سڀني کي کارائي تيار ڪري موڪليو ۽ پاڻ آفيس جي تياريءَ ۾ مصروف ٿي وئي، تيار ٿي جڏهن دروازي کان ٻاهر نڪتي ته سورج کي گيٽ تي بيهوشيءَ واري حالت ۾ ڏسي دهلجي وئي، جنهن کي سندس جيون ساٿي ۽ ٻار نشئي سمجهي ڏٺو اڻ ڏٺو ڪري هليا ويا هئا، سلميٰ پريشان ٿي وئي ته هي هتي ڪيئن پهتو؟ ۽ اهڙي حالت ۾ ڪيئن؟
هن نوڪر کي سڏي سورج کي اندر کڻايو، فون ڪري آفيس مان هڪ ڏينهن جي موڪل ڪئي، ڊاڪٽر کي گهرايو، ڊاڪٽر علاج ڏئي چيو ته ”جلد ئي هن کي هوش اچي ويندو“
هوش اچڻ تي بي اختيار هن چيو ”ڏس! تنهنجي تلاش منهنجا ڪهڙا حال ڪيا آهن؟“ هن فورن کيسي مان اها ڪيسٽ ڪڍندي چيو ”هي وٺ اها ڪيسٽ!“
هوءَ پريشان ٿي وئي ”ڇا هي حال توهان جا ڪيسٽ جي ڪري ٿيا آهن؟، توهان ته بلڪل حساس آهيو، ايترا حساس او ماءِ گاڊ!“
سورج ۾ ڄڻ ته ساهه پئجي ويو.
”مان هتي ڪيئن آيس؟“
”ٻڌايان ٿي پر پهريون پنهنجو نالو ته ٻڌايو؟“
”مون کي سورج چوندا آهن.“
”اوهان کي سورج چوندا آهن، ڇا مطلب؟“ سلميٰ کلندي چيو، سورج کي سلميٰ کلندي ايتري ته وڻي جو دل چيس جيڪر سيني ۾ لڪائي ڇڏيس ، پر پاڻ تي ڪنٽرول ڪري خاموش ٿي ڏسندو رهيو.
سلميٰ به سندس اکين جي چمڪ کان پاڻ بچائڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ ڳالهه کي نٽائيندي چيو:
”بهرحال نالو سٺو رکيو آ اوهان جو اوهان جي مائٽن! اُٿو فريش ٿيو، پنهنجي حالت سڌاريو ته مان اوهان جي لاءِ ناشتو ٿي رکان“
”پر اوهان مون کي اهو ته ٻڌايو ته آئون هتي ڪيئن پهتس؟“
”ان جي ته مون کي به خبر ناهي ته توهان هتي ڪيئن پهتا؟ اُٿو توهان فريش ٿيو جيڪو ٿيو سو ٿيو هاڻي ان مان ڇا ته ڪيئن ٿيو، ڇا ٿيو ۽ ڇو ٿيو؟“ ائين چئي هوءَ ناشتي لاءِ بورچيخاني ڏانهن هلي وئي ۽ هُو فريش ٿي ڪمري کان ٻاهر آيو، ديوار تي سلميٰ جي پنهنجي جيون ساٿيءَ سان ڳاڙهي وڳي ۾ تصوير ڏسي ٿاٻڙجي پيو.
”ڇا ٿيو؟“ سلميٰ چيو
”هيءَ تصوير توهان جي شادي جي آ؟“
”ها هيءَ تصوير منهنجي ۽ منهنجي سائينءَ جي آ.“
هُو حسرت ڀريل نظرن سان ڏسندو رهيو ۽ نه سمجهه ۾ ايندڙ سوچ جي ور چڙهي ويو.
”ڪاٿي آهيو؟ ناشتو ڪيو. بهرحال توهان منهنجو وڏو نقصان ڪيو آهي، يعني هفتي جو پهريون ڏينهن موڪل ....“
”سورج ته نه ڄاڻ ڪهڙي دنيا ۾ هليو ويو هو ڄڻ سڄو جسم ڌٻڻ ۾ ڦاٿل هجيس يا ڄڻ ته ڪنهن پوپٽ جيان ڪنهن ڪوريئڙي جي ڄار ۾ ڦاٿل هجي. هُو خاموشيءَ سان ڏسندو رهيو، ڪڏهن ناشتي کي ته وري ڪڏهن سلميٰ جي پيرن کي.
”اوهان ائين هوندا آهيو؟، اوهان ڪائي تڪليف ته نٿا محسوس ڪيو؟ نه ته ڊاڪٽر کي گهرايان“
”نه مون کي ڪا به تڪليف نه آهي مان صرف اهو ٿو سوچيان ته مون اوهان کي واقعي وڏي تڪليف ۾ وڌو آهي، شايد بيوقوف آهيان ان لاءِ ....!“
”لڳي نه پيو پر اوهان جا ڪم بيوقوفن جهڙا آهن.“
”مون کي هاڻي هلڻ گهرجي.“
”ويهو في الحال اوهان کي ڪمزوري آهي، ڪٿي چڪر وغيره نه اچي وڃي توهان کي، اسان جا ٻار ۽ سائين به اچي انهن سان ملي پوءِ وڃجو، هونءَ به ته منهنجو وقت جيڪو ضايع ٿيو سو ته ٿيو. مذاق ٿي ڪيان ائين نه ته وري دل تي رکي ڇڏيو.“
”نه مون کي افسوس رهندو آئون اوهان جي ٻارن ۽ گهر واري سان ملڻ بغير وڃان ٿو، هُو واقعي به خوبصورت ۽ سٺا هوندا، اوهان وانگر، پٺتي گهر وارا پريشان هوندا، مون کي هلڻ گهرجي، قسمت چاهيو ته وري ضرور ايندس، هونئن به اوهان جو گهر ته ڏسي ڇڏيو آ.“
”ٺيڪ، اوهان جي مرضي! اسان هر وقت خوش آمديد چونداسين.“
”الله نگهبان.“ هو ائين چئي گهر کان ٻاهر نڪري ويو پر ڄڻ ته دل، زمين ۽ آسمان جي وچ تي اڏامندڙ پکي هجي، هي سڀ ڪجهه مون سان ڇو ٿي رهيو آهي، مان ائين هئس ته نه پوءِ هي ڇا آهي؟ ڇا لاءِ آهي؟ مان ائين ڇو ٿي ويو آهيان ڇا هي ڪمزوري آهي يا ننڊ؟ گهر وڃان يا ڊاڪٽر ڏانهن؟ اهي سڀئي سوال هن جو پيڇو ڪندا پيا اچن ۽ آخر هُو فيصلو ڪري چڪو ته مون کي في الحال گهر وڃڻ گهرجي ۽ آرام ڪرڻ گهرجي.
هُو گهر آيو، سندس مڱيندي سيمي ۽ ڀيڻس سورٺ بورچيخاني ۾ چانهه تيار ڪري رهيون هيون، سندس ماءُ پيءُ ۽ سيميءَ جا ماءُ پيءُ به ڊرائنگ روم ۾ پريشان حال ويٺا هئا.
”ڪٿي هئين سڄي رات؟ ايڏي ڇڙواڳي!! اسان ڪيترا پريشان ٿيا آهيون؟ توکي ڪو قدر، ڪو احساس آهي؟ مون کي ته سمجهه ۾ نٿو اچي ته توکي ڇا ٿي ويو آ؟“ سورج جيئن ئي گهر ۾ داخل ٿيو، سندس پيءُ کان دانهن نڪري وئي.
”هي ڇا انڪل جو آواز آ؟ ڪنهن سان ٿو وڙهي؟“ سيمي ڳالهايو
”شايد ڀائو آيو آهي.“
”آئون ڏسي ٿي اچان.“
”هاڻ سر جي لڳي اٿئي ته متان هن کي دڙڪو به ملي، ايڏي سڪ!“
”چڱو بڪواس نه ڪر“ ائين چئي سيمي ڊرائنگ روم ڏانهن هلي آئي.
”بابا منهنجي طبيعت خراب ٿي پئي هئي، نه ڄاڻ الائي ڇا ٿيو هو.“ سورج وراڻيو
هاءِ گهوڙا !! ڇا ٿيو منهنجا لال کي؟! ماڻهس پريشان ٿي وئي.
”اڙي بابا! ڇڏيو ڇوڪر کي وڙهو پوءِ پهريون کيس ويهاريو ته سهي“ سيميءَ جي پيءُ چيو
”پٽ سورج ويهه هيڏانهن ويهه“ سيميءَ جي ماءُ همدرديءَ سان چيو
”تون بلڪل به پنهنجو خيال نٿو رکين“ سيميءَ حيران ڪن حالت ۾ چيو
اهي سموريون ڳالهيون ٻڌي سورٺ به چانهه ڇڏي ڀڄندي آئي، ”خير ته آهي نه؟“
”ها پٽ! خير آهي توهان وڃو چانهن کڻي اچو ته ڀاءُ پي آرام ڪري، آئون تيسين ڊاڪٽر کي فون ٿو ڪريان.“
”نه بابا! ان جي ڪا به گهرج نه آهي، آئون آرام ڪرڻ ٿو چاهيان، ٿي سگهي ٿو آرام سان طبيعت ٺيڪ ٿي وڃي“
”پر توهان کاڌو کاڌو آهي يا بک تي آهيو ڊيئر برادر؟
نه مون ڪجهه نه کاڌو آ ۽ ڪجهه وڻي به نٿو“
”صدقي منهنجا لال ڪجهه ته کاءُ نه“ ماڻهس سورج سان ڳالهائيندي سورٺ کي حڪم ڏيندي چيو ته ”وڃ ڀاءُ جي لاءِ ماني آڻ“
هوءَ وڃي ماني کڻي آئي، سورج ٻه گرهه ماني کائي جوس پي پنهنجي ڪمري ڏانهن ويندي سيميءَ جي ماءُ ۽ پيءُ کان معذرت ڪندي چيو ”انڪل آنٽي پليز مائينڊ نه ڪجو“
”نه پٽ! ڇا جو مائينڊ توهان آرام ڪريو“
”اوهان کي آرام جي ضرورت آهي.“ سيميءَ جي پيءُ کلندي چيو
”ها پٽ! واقعي اوهان کي اوهان جو انڪل بلڪل صحيح ٿو چوي، اسين به هاڻ هلون ٿا وري صبح اينداسين.“ سيمي جي ماءُ چيو.
پوءِ سورج پنهنجي ڪمري ڏانهن ويو. هُو پنهنجي ڪمري ۾ خاموشيءَ سان ليٽيو رهيو، بيڊ تي ڳاڙهي زيرو بلب جي روشنيءَ ۾ دنيا کان بي خبر هن هر ڳالهه وسارڻ چاهي پر هن جي اکين جي اڳيان سلميٰ جو چهرو ڊوڙون پائي رهيو هو، سورج ڇرڪ ڀري اکيون کوليون، هي سڀ ڪجهه ڇاهي؟، هن جو چهرو منهنجي اکين جي اڳيان ڇو پيو اچي؟ اتي فون جي رنگ به وڳي، هن فون کنيو ”هيلو ڪير؟“
”جاڳو پيا مون مناسب ته نه سمجهيو پر آئون دل هٿان مجبور هئس بيهي نه سگهيس، اوهان منهنجي ڳالهه ٻڌي اڻ ٻڌي ڪري ڇڏي ڪو جواب ئي نه ڏنو، هاڻي طبيعت ڪيئن آهي؟ ڇا ٿيو آ اوهان کي سورج؟“
”سيمي آئون معافي ٿو گهران جو اوهان کي اڳ ڪو جواب نه ڏنو، طبيعت جي ته مون کي به خبر نه آهي ته ڇا ٿيو آ، بس الله ڀلي ڪندو تون پريشان نه ٿيءُ.“
”ڪيئن نه پريشان ٿيان تون منهنجي دل کان پڇ، مان ڏسان پئي ته تون مهيني کان وٺي ڪجهه بگڙيل بگڙيل رهين ٿو ڪا ناراضگي آهي ڪا مون کان غلطي ٿي آهي؟“
”او چري! تون ڪهڙي غلطي ڪئي آهي، مون چيو ته آئون بلڪل صحيح ٿي ويندس ۽ آئينده توکي اهڙي شڪايت جو موقعو نه ڏيندس.“
”سچ ٿو چوين سورج؟!.“
سورج سوچڻ لڳو، سچ ۽ ڪوڙ کان آئون اڻ واقف ٿي ويو آهيان، الائي ڇو، ڇا سچ آ؟ ڇا ڪوڙ آ؟مون کي ته ڪا خبر ئي نه آهي.
”هيلو سورج! ڇا پيو سوچين؟“
”ڪجهه نه سيمي! شام يا صبح ملنداسين، هن قت دماغ جاءِ تي نه آهي، غلط جوابيءَ کان ڪم نه وٺي ڇڏيان پوءِ ڳالهائينداسين.“
”جيئن تنهنجي مرضي! شايد ڳالهائڻ به نٿو چاهين!“
”سيمي ڏس پريشان نه ڪر پليز!.“
”چڱو ڀلا ٺيڪ آ، نه ٿي پريشان ڪيانءِ ڇا ياد ڪندين ته ڪنهن سان پالو پيو اٿئي، پوءِ موڪلاڻي ناهي“
”ها موڪلاڻي ناهي، خدا حافظ.“
”خدا حافظ“ سيمي فون بند ڪيو ۽ سورج هلڪو مرڪيو، پر ان جي مرڪ ڄڻ سينواريل هئي، هن وري آرام ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي پر آرام هن کان رُسي ويو هو ۽ سلميٰ جو چهرو سندس روح ۾ لهي چڪو هو.
هُو ائين شام تائين پنهنجي ڪمري ۾ سلميٰ کي ياد ڪندو رهيو، ڇهين بجي دروازو کڙڪيو. ”ماءِ ڊيئر برادر! اچو ٻاهر نڪرو تمام گهڻو آرام ڪَيَوَ.“
”ها سورٺ! اچان پيو تون هل چري!“ ۽ هيءُ اٿي تڙ ڪري ڪپڙا تبديل ڪري ڪمري کان نڪري ٻاهر آيو.
”ڪيئن آ طبيعت پٽ!“ سندس پيءُ پڇيو
”ٺيڪ آ بابا“
”پٽ جي ٺيڪ نه هجي ته ڊاڪٽر کي گهرايون.“
”نه امان !مان واقعي ٺيڪ آهيان.“
”هاڻ ڇڏيو به انهن ڳالهين کي ماني کائو پاڻ ئي ٺيڪ ٿي ويندو، جي نه ٿيو ته ڊاڪٽر سيمي پاڻ ئي ٺيڪ ڪندس.“ پڻهس چيو.
”ها واقعي!“ ماءُ پيءُ کلڻ لڳا.
سورج ماني کائي ٻاهر نڪري ويو، ساڳيو ٽيپ رڪارڊر، سمنڊ ڪناري، ساڳي هلچل، ساڳي ڪيفيت، هُو تنگ ٿي چڪو، آخر هي سڀ ڪجهه مون سان ڇو ٿي رهيو آ؟ هن کي ياد آيو ته فون تي سيميءَ کي چيو هئائين ته شام ملنداسين، هن خيال ڪيو ته هن ڪيفيت مان نڪرڻ لاءِ سيميءَ ڏانهن وڃان شايد ڪجهه خيال بدل ٿئي پر کيس چين ڪاٿي ٿو اچي؟! سندس قدم ڪاٿي سندس ساٿ ٿا ڏين؟، هي گاڏيءَ ۾ ويهي ٿو ۽ سيميءَ جي بجاءِ سلميٰ جي گهر اڳيان اچي بيهي ٿو، مان وري هتي ڪيئن؟ هي ته سيميءَ جو گهر ناهي، هي ته سلميٰ جو گهر آهي! يا خدا هي سڀ ڪجهه ڇا آهي؟ هي سڀ ڪجهه مون سان ڇا پيو ٿئي؟ سلميٰ، سيمي، سورج!!!!. سورج ته وڃائجي ٿو، مون کي سورج نه وڃائڻ گهرجي.
سلميٰ جي روح ۾ به عجيب خاموشي ۽ ٺهراءُ اچي ويو هو، جيڪا سلميٰ ڪنهن غير سان ڳالهائڻ پسند نه ڪندي هئي، ان جي دل غيرن سان ڳالهائڻ ۾ به خوشي حاصل ڪرڻ لاءِ راضي هئي.
سورج سيميءَ کان روز بروز پري ۽ سلميٰ جي روز بروز ويجهو ٿيندو پئي ويو، گهر وارا هن جي خاموشيءَ کان حيران ۽ پريشان ٿي پئي ويا، سيميءَ جا والدين ۽ سيمي سورج جو رويو ڏسي غمگين ۽ هنن کان پري رهڻ لڳا.
هوڏانهن سلميٰ جو مڙس ۽ ٻار سلميٰ ۾ آيل تبديليءَ کي ڏسي حيران ۽ پريشان هئا. هڪ ڏينهن سورج کي سلميٰ ڏسي ورتو ۽ بيخوديءَ ۾ سندس ڀرسان بيهي چيو ته ”توهان اتي بيٺا آهيو؟.“
سورج جيڪو بنا اک ڇنڀ پري کان سلميٰ کي ڏسندو رهيو تنهن وراڻيو. ”ها مان هتان گذريس ته نه ڄاڻ ڇو ٿوري دير لاءِ ساهه پٽڻ ويهي رهيس.“
”اچو نه اڄ اسان جي گهر هلو، پهريون دفعو سلميٰ ڪنهن غير مرد کي ائين چيو، هوءَ پنهنجي ڳالهائڻ تي بي پناهه پشيمان ۽ حيران هئي، سورج به پاڻ نه جهلي سگهيو ۽ گاڏيءَ ۾ ويهي، سلميٰ جي گهر هليو ويو.
سلميٰ گهر ۾ قدم رکيو، ٻار ماءُ کي چنبڙي ويا، ”مما اچي وئي، مما منهنجي لاءِ ٽافيون ۽ چاڪليٽ آندا آهن؟“ ڌيءُ خديجه چيو.
”ممي منهنجي لاءِ ڪيڪ؟“ ننڍي اسامه پڇيو
”هاها سڀني لاءِ آندا اٿم پر پهريون مهمان سان ته ملو“
”هاءِ انڪل، هاءِ انڪل“ ٻنهي ٻارن واري واري سان معصوم ٿي چيو.
”انڪل اچو اچي ويهو“ ۽ خديجه سورج جي آڱر کي پڪڙي صوفي تي ويهاريو.
”مما توهان به ويهو.“
”ها جاني! اوهان پنهنجون شيون وٺو.“ ٻنهي ٻارن پنهنجون پنهنجون شيون ورتيون.
”مما مهمان جي ڪهڙي خاطر توازع ڪيون؟“
”توهان جو پپا ڪٿي آهي؟“
”اهو مٿي آهي، اچي پيو، ممي ٻڌايو ته ڪهڙي خدمت ڪريون انڪل جي؟“
”ڀائي! اوهان جو انڪل آ، اسان ته پنهنجي لحاظ سان خدمت ڪنداسين ۽ اوهان پنهنجي پنهنجي لحاظ کان خدمت ڪندئو!“ سلميٰ مرڪندي چيو.
”ها ته پوءِ اسان وٽ اهي ٽافيون، چاڪليٽ ۽ ڪيڪ آهن، اسين انڪل جي انهن سان خاطر توازع ٿا ڪريون.“
”انڪل ! کائو نه....“
”ها جاني!“ سورج معصوم ٿي چيو. ”سلميٰ اوهان جا ٻار اوهان وانگر بهترين آهن.“
سلميٰ کلندي چيو. ”مهرباني“
”سلميٰ کي کلندي ڏسي سندس مڙس جمال تمام گهڻو خوش ٿيو، ڏاڪڻ تان لهندي ”واهه ڀائي! واهه! اڄ ڪي نوان مهمان آيا آهن جن اسان جي ملڪه جي چپن تي مرڪ آندي آ، اها به هڪ بهترين مرڪ“
سلميٰ پنهنجي ٻانهن جمال جي چيلهه ۾ وجهي چيو ”جمال هي سورج آهي، جنهن جو آئون اوهان سان ذڪر ڪيو هو ۽ سورج هي جمال آهي منهنجو جيون ساٿي.“
”اڇا ته هي آهي سورج واقعي اوهان اهڙا ئي آهيو جهڙو اسان سلميٰ جي واتان ٻڌو هو.
آئون ته ڪجهه به نه آهيان سائين خاڪ آهيان، ڌوڙ آهيان.“ سورج عاجزي ڏيکاريندي چيو.
توهان واقعي بهترين انسان پيا لڳو! سلميٰ چانهن ٿڌو پڇو آ مهمان کان؟.“
”نه“
”نه ته پوءِ پڇ نه چري؟.“
”ڇا پيئڻ پسند ڪندئو سورج؟“
”ڪجهه به نه بس آئون هاڻي هلندس“
”ائين وري ڪيئن ٿيندو سورج صاحب اڃان ته ڪچهريون ٿينديون، ماني ٿيندي اسان اوهان کي ائين ڪاٿي ڇڏينداسين.“
”نه وري ڪنهن ٻئي دفعي!.“ سورج التجا ڪندي چيو.
”نه اڳ ۾ توهان ائين ويا هئا ،هاڻي اسان اوهان کي ائين نه ڇڏينداسين.“ سلميٰ نوڪرياڻي کي سڏ ڪندي چيو ”ماسي! ماني تيار ٿي آ ته ٽيبل تي رکو اسان اچون ٿا.“
”ها ڌيءَ! ماني تيار آهي بس حڪم جي دير هئي سو اجهو ٿي ماني لڳايان.“
”خديجه ، اسامه هٿ ڌوئي اچو، اوهان به هٿ ڌوئي اچو“ سلميٰ هر هڪ کي چيو ۽ سڀني هٿ ڌوتا ۽ ٽيبل تي آيا، ماني کاڌي، ٻارن جي لاءِ ماسيءَ کير آندو ۽ وڏن جي لاءِ چانهن ڪچهريون هليون.
سلميٰ ڀرپور کلي ۽ جمال سلميٰ کي کلندو ڏسي تمام گهڻو خوش ٿيو ۽ سورج کي به ڄڻ سڪون گهيري ڇڏيو هو، ٻارن کي ته ڄڻ انمول خزانو هٿ اچي ويو، لطيفا، ڪهاڻيون، قول، هدايتون، محاورا سڀ ڪجهه انهن جي ڪچهري جي زينت ٿيا، جمال ۽ ٻارن سورج کي ٻيهر اچڻ جي لاءِ چيو.
چئن مهينن کانپوءِ هڪ ڏينهن سورج سلميٰ جي گهر ۾ ويهي فلم پئي ڏٺي، فلم ڏسندي سورج سلميٰ جي هٿ ۾ هٿ وڌو، سلميٰ ڇرڪجي وئي، سورج سلميٰ جي هٿ کي چميو ڄڻ ته سلميٰ شراب جي نشي ۾ ڌت ٿي وئي، هوش وڃائيندي وئي ۽ سورج ڄڻ ته مقناطيسي طاقت ۾ جڪڙجي ويو، هو پيار جي هر حد ٽپندا ويا خبر تڏهن پئي جڏهن سورج سندس جسم کي چهٽي ويو، سلميٰ کان رڙ نڪري وئي ۽ هن سورج جي منهن تي چماٽ هنئي.
سورج کي چماٽ لڳڻ کانپوءِ ائين محسوس ٿيو ڄڻ ڪنهن ڪرنٽ هڻي کيس ننڊ مان اٿاريو هجي.
سلميٰ ڊوڙي ٻاهر نڪري وئي، سلميٰ جيڪا پنهنجي مڙس سان وفادار هئي ۽ سورج کي هڪ نيڪ ۽ بهترين انسان سمجهندي هئي، هن جي اڳيان هن جي مڙس جي وفاداري ۽ اعتماد ڊوڙون پائي رهيو هو، هوءَ جيڪا ٽٽي ڀورا ڀورا ٿي وئي هئي، هي مان ڇا ڪيو؟ هي مان ڇاڪيو؟ مان ڇا سِلو ڏنو پنهنجي وفادار جيون ساٿيءَ جي اعتماد جو، مان ڪهڙو منهن کڻي هن ڏي وينديس، هو جيڪو مون کي سورج سان کلندي ڏسي ٺرندو هو، مان هن کي ڇا چونديس ته ان ئي سورج کان مون پاڪ روح جو خون ڪرائي ڇڏيو، تنهنجي اعتماد جو تنهنجي ڀرم جو جنازو کڻائي ڇڏيو، پنهنجي معصوم ٻارن کي ڪهڙو منهن ڏيکارينديس ته توهان جي ماءُ هڪ بهترين دوست سان ڪهڙو ڇرڪائيندڙ گناهه ڪيو آ.
سلميٰ جي ذهن ۾ هزارين وسوسا ڊوڙي رهيا هئا، يا خدا ڌرتي ڦاڙ مون کي پناهه ڏي، منهنجا مالڪ منهنجي رهنمائي ڪر مان ائين ته نه هئس ته پوءِ هي ڇا ٿي ويو، مان پنهنجو گرهڻ ورتل وجود کڻي وڃان ته ڪاڏي وڃان يا خدا مون کي معاف ڪر هي ته سراسر دوکو آهي، مون کي ڪهڙو نشو چڙهي ويو، هاڻي ڇا ٿو ٿي سگهي؟، هاڻي ڪجهه به نٿو ٿي سگهي، ڪجهه به نه، مرڻ کانپوءِ زنده ٿيڻ، ٽٽڻ کانپوءِ جڙڻ مشڪل آ، سلميٰ تون بيوقوف آن، تون هاڻ گرهڻ ورتل وجود آن.
سلميٰ رڙيون ڪندي رهي ”نه مان پويتر آهيان مون سان دوکو ٿيو آ، مان پاڪ آهيان مون سان دوکو ٿيو آ، مان سچي آهيان مان اڄ به سچي آهيان، هي سڀ ڪجهه بيخبريءَ ۾ ٿيو آهي“ هوءَ ڳلين ۾ ڊوڙندي رهي، هن جون رڙيون ٻڌي هڪ گهر مان پوڙهي عورت نڪري آئي“
”ڌيءَ! ڪير آهين، ڇو ٿي روئين؟“
”هي سڀ ڪجهه غلط فهمي ۾ ٿيو آ، بي خبريءَ ۾ ٿيو آ.“
”پٽ! ڇا ٿيو آ، تون اچ ته سهي اندر هلي آ ماڻهو ڏسندا ته ڇا چوندا، تون چپ ته ڪر، ڪنڌيءَ کي به ڪن آهن، آ هلي آ نياڻي هلي آ، اندر اچ ۽ مون کي آرام سان سڄي ڳالهه ٻڌاءِ.“ پوڙهي سلميٰ کي اندر وٺي وڃي ٿي ۽ هوءَ ان کان سموري ڳالهه ٻڌي ٿي.
پوڙهيءَ جو مڙس جيڪو معلم هو، ان سلميٰ کي سمجهايو ته هُن هڪ غلطي ڪئي آ ته ٻيهر ٻي وڏي غلطي نه ڪري، هن سلميٰ کي چيو ته هوءَ رات ٿيڻ کان اڳ پنهنجي گهر هلي وڃي ۽ ان ڳالهه کي ائين ختم ڪري ڇڏي ڄڻ هن سان ڪجهه ٿيو ئي نه آ، ان ۾ ئي سندس ڀلائي آهي نه ته ٻي صورت ۾ هي معاشرو سندس جيئڻ جو حق کسي وٺندو ۽ ٻار به گناهن جي دلدل ۾ ڦاسي ويندا، هن کيس سمجهايو ته گناهن جي ٿيڻ عيوض گناهن جو ڪفارو ادا ڪرڻو هوندو آ ۽ تنهنجي لاءِ اهو مناسب آ ته تون پنهنجي اولاد کي گنهگار ٿيڻ کان بچائيندي ۽ پنهنجي مڙس سان وڌيڪ وفاداريءَ سان پيش اچجئين.
پر سلميٰ جي ذهن ۾ ته هڪ ئي ڳالهه هئي، هوءَ سورج کان دنيا کان ۽ دنيا ۾ رهندڙ ماڻهن کان نفرت ڪرڻ لڳي هئي، هوءَ ان معلم کان به ڊڄي رهي هئي جيڪو پنهنجو ڪنڌ لوڏي رهيو هو ۽ ڌيءَ ڪري کيس آٿت ڏيڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو.
”ڏس ڌيءَ منهنجي ڳالهه مڃ روئڻ کي ڇڏ، روئڻ مان ڪجهه نه ورندو، پنهنجي رب کي پرچاءِ ته جيئن هُو توکي معافي ڏئي پر سلميٰ هن جي هڪ نه مڃي معلم هاڻي ٿڪجي پيو ۽ هن کي ڇاتيءَ سان لائي الله سائين جو ذڪر ڪرڻ لڳو، سلميٰ سڪون ۾ اچي وئي، هن کي ننڊ اچي وئي.
هوڏانهن سورج کي چماٽ لڳڻ سان آهستي آهستي هوش آيو ۽ سلميٰ کي ڀڄندو ڏسي ڇرڪجي ويو ۽ هن جي ڪڍ ڀڳو پر سلميٰ وري به نڪري چڪي هئي، ڄڻ ته سلميٰ سندس ڪمزوري ٿي چڪي هئي، هن جي زبان تي هاڻي ٻيو ڪو به نانءُ نه هو، سلميٰ1 سلميٰ! ۽ صرف سلميٰ ڪندو ڊوڙندو ويو، ”سلميٰ !مون کان رسي وئي آن؟، مون کان نفرت ٿي ڪرين؟، مان تنهنجو گنهگار آهيان، مون کي پنهنجي هٿن سان سزا ڏي ائين نه ڪر، مون کان نه ڀڄ، اچ اچ منهنجي روح ۾ لهي وڃ. سلميٰ! مان ائين نه هئس مان ائين نه ڪرڻ پئي چاهيو، نه ڄاڻ مون کي الائي ڇا ٿي ويو، سلميٰ! هاڻي مان توکان بغير رهي نه سگهندس، سلميٰ! هلي آ هلي آ، ڏس منهنجو وجود مون کان رُسندو ٿو وڃي، سلميٰ! تنهنجي نفرت مون کي ماري ڇڏيندي، مان مري ويندس، اهڙو موت مون کي نه ڏي، سلميٰ! هلي آ، سورج پنهنجي پاڻ کي ڏوهي گنهگار سمجهي خود کي اذيتون ڏيندو رهيو.
مان گنهگار آهيان تنهنجو!، ڏس سلميٰ! مان پنهنجون رڳون ٿو ڪٽيان، مان هنن رڳن مان رباب ٺاهيندس ۽ ڪيڏاري جا گيت جوڙيندس، مان هي هٿ ٿو ڪٽيان جن تنهنجي سندر جسم کي ڇهيو، مان هي زبان ٿو ڪٽيان جنهن تو گل جهڙي عورت جو رس پيتو، سلميٰ! پوءِ تون مون سان پرچي ويندينءَ، ته پوءِ مون کان ناراض نه ٿيندينءَ، ته پوءِ هڪ بار چوندينءَ ته ها مان توکي معاف ڪيو، مان توسان نفرت نه ٿي ڪيان، هي ڏس، ڏس مان ائين ئي ڪيان ٿو جيئن جيئن مان چيو، تون پنهنجو فرض نڀائجانءِ، هن پنهنجا هٿ ڪٽيا، زبان ۽ پنهنجون رڳون ڪٽيون ۽ پوري جسم کي وڍ ڏنا.
سورج تتل اس ۾ بک ۽ اڃ وگهي زخمن کان چور تتل ڌرتيءَ تي ائين پيو هو ڄڻ ڪنهن جانور جو لاش هجي.
هوڏانهن سلميٰ به سڪون ۾ اچي چڪي هئي، هاڻي ان به سفيد ڪپڙا اوڙهيا هئا ۽ اڳ کان بلڪل منفرد نظر اچڻ لڳي هئي.