ماٺ رهان ته مشرڪ ٿيان
ها ادي کڻي ٿي اچان
(اوچتو آواز)
اديون اسلام عليڪم خوش ته آهيو؟
ادي ماما رحمت آيو آهي
ڪائنات اچ ڀاڄي اچي لاهه مان وڃانءِ ٿي.
ڇو ادي تون ڪاڏي ٿي وڃين؟
بس اتي ئي، اچ جلدي ڪر
ٺيڪ آ ادي
سورٺ هلي وئي، رحمت الله سورٺ جو وڏو مامو، امان الله پيءُ ۽ رحيمان ماءُ آهن، جيڪي اڄ سورٺ جي ڀاءُ حفيظ جي شادي جي تاريخ (تٿ) پڪي ڪرڻ خاطر صلاح مشوري لاءِ گڏ ٿيا آهن. ڪائنات کي سورٺ جي هليو وڃڻ وارو سبب سمجهه ۾ نه آيو، نوڪر ڪاٺيون آڻي گهر جي اندر رکي رهيو هو سورٺ سوچيو ته جي مان اتي بيهندس ته هو الائي ڇا سوچيندو ۽ متان وري امان ۽ بابا کي به ڪاوڙ لڳي، سو هوءَ موٽي وڃي مامي سان ملي، سورٺ جي ماءُ پنهنجي ڀاءُ سان شادي متعلق مشورا پئي ڪيا، جڏهن صلاح مشورو ختم ٿي ويو ته سورٺ جو ننڍو ڀاءُ عمر به اچي پهتو، جيڪو کيس ڏسي گهر ئي ڇڏي هليو ويندو هو ۽ ساڻس ڳالهائڻ به پسند نه ڪندو هو، صرف ان لاءِ ته هوءَ شادي شده هئي ۽ سس جي بيرحمي ۽ الزامن جو شڪار هئي، ان جو سبب به شايد اهو هئو ته هوءَ نوڪري ڪري روشن مستقبل جا خواب ڏسندي هئي ۽ سندس اهي خواب سندس پوري خاندان وارن جي دلين ۾ ٻير جي ڪنڊن جيان پيا چڀندا هئا.
سورٺ ڪپڙا کڻي ڌوئڻ لاءِ هلي وئي پر وري جلدي موٽي آئي هن ماءُ کي اچي چيو ته امان صابڻ ڪونهي بازار مان گهرائي ڏي.
ها صابڻ گهرايان ٿي پر تون اهو ٻڌاءِ مامهين سان ملينءَ؟
ها امان، پر تون ڇو ٿي پڇين؟
ان لاءِ ٿي پڇان جو مون توکي ملندي نه ڏٺو هو.
امان مان ماما سان مليم ته سهي پر خبر اٿئي هٿ ڪيئن ڏنئين ڏٻو- ۽ ها امان خبر اٿئي جڏهن ڪالهه مان هالار سان آيم پئي ته هن ڪيئن پئي گهوري ڏٺو ڄڻ مان مڙس سان نه پر ڪنهن غير مرد سان ويندي هجان، اهو چئي سورٺ هلي وئي ۽ ڪپڙا پاڻيءَ ۾ پسائي سوچڻ لڳي ته اسان جي ماءُ هميشه اولاد کي اذيتون ڇو ڏيندي آئي آهي، خيالن ئي خيالن ۾ پنهنجو پاڻ سان ڳالهائڻ لڳي، سورٺ تون هنن کي اڄ تائين ڪجهه به نه چيو آهي، خاموشي سان هر ظلم ۽ ستم سهندي آئي آهين، پر تو کي خبر آهي ته ماٺ ڪرڻ به مشرڪ ٿيڻ آهي، ان لاءِ هاڻي تون ڳالهاءِ ۽ هنن کي اهو سڀ ڪجهه چئي ڏي جيڪو ڪجهه تنهنجي دل ۾ آهي، ڪڍ اها اندر جي باهه نه ته ساڙي ڇڏيندي اها باهه توکي. سورٺ پڪو پهه ڪيو ته هاڻي هوءَ مشرڪ نه ٿيندي ۽ موقعو ڏسي ضرور پنهنجي زبان کي لڳل تالا ڀڃي اڇلائي ڇڏيندي.
شام جو جڏهن سڀئي خاندان وارا سورٺ جي ڀاءُ جي شادي جي تاريخ پڪي ڪرڻ لاءِ گڏ ٿيا ته سورٺ جي نانيءَ سورٺ کي ڏسندي چيو ته اڄ ته خوشي جو ڏينهن آهي پر تون ڇا لاءِ چُپ آهين، ڪهڙي تنهنجي دانگي ڀڄي پئي آهي؟
سورٺ کي موقعو ملي ويو پنهنجي اندر جي باهه کي ٻاهر ڪڍي اڇلائڻ جو هن چيو ”اڄ توهان سڀ گڏ ٿيا آهيو ڪنهن جي شادي ڪرائي، ڪنهن جو گهر جوڙڻ لاءِ ڇوته گهر جوڙيندا به وڏي شان ۽ مرتبي سان آهيو ته گهرن کي ڊاهي به وڏي شان ۽ مرتبي سان ڇڏيندا آهيو، اڄ جي ڏينهن هڪڙي دعا به گهري ڇڏيو ته جيئن توهان هميشه اڳ جيان آئينده به گهر جوڙي ۽ وري ڊاهيو. ها مان به دعا ٿي گهران ته يا خدا منهنجي اها دعا قبول فرماءِ ته هنن جون ڌيئر به پنهنجي گهر وڃي وري مون وانگر ئي بيدخل ٿين، مان دعا ٿي گهران ته جيئن منهنجو گهر اجاڙيو اٿوَ تيئن توهان جي ڌيئرن جا به گهر اُجڙن تڏهن توهان کي منهنجي برباديءَ ۽ منهنجي من جي اجاڙ جي خبر پوندي،.
اسان تنهنجو گهر ڇو اجاڙيو آ؟ تنهنجي پنهنجي افعالن تنهنجو گهر اجاڙيو آهي، سندس نانيءَ جواب ڏنو ۽ هن جي ماءُ به ڪاوڙ مان رڙ ڪئي ته ماٺ ڪر مُئي خوشيءَ جي ڏينهن به ماتم ٿي ڪرين.
توهان پنهنجي خوشي کي ته ڏسي سگهو ٿا پر منهنجو گونگو ماتم نٿا ڏسي سگهيو، اڄ مان ماتم ان لاءِ ٿي ڪيان ته سڀاڻي وري ٻي ڪا ماتم ڪندي، امان ڪڏهن ته مون کي ڳالهائڻ ڏي جنهن هميشه اسان سان نفرت ڪئي تون انهن جو ساٿ پئي ڏئين، سوچ جن تنهنجي ڌيءَ جو گهر برباد ڪيو آهي سي سڀاڻي تنهنجي پٽ جو به گهر برباد ڪري ڇڏيندا، امان هنن منهنجي دل، منهنجي دماغ ۽ منهنجن جذبن سان گڏ منهنجي سموري گهر کي ڪرچيون ڪرچيون ڪري اجاڙي وکيري ڇڏيو آهي، اڄ مون کي هنن جي ڪنن لاءِ پڙاڏو بڻجڻ ڏي اڄ مون کي نه جهل اڄ مان ڪونه مڙندس، اڄ ته مون کي هنن مٿان باهه جا گولا لفظ اڇلائڻ ڏي، مان مڃيان ٿي هاڻ منهنجو قصور آهي پر ان وقت منهنجو ڪهڙو قصور هيو جنهن وقت مان اڃا ٻنڌڻن ۾ ٻڌل هيم، جڏهن هنن توکي وٺي بابا کان رُسائي وڃي ويهاريو هيو ۽ مون کي رستي تي اڇلائي ڇڏيو هو، ته مان پيءُ جي آهيان، اهو ئي مون کي سنڀاليندو. امان ان وقت به مون اڀ ڏاريندڙ رڙيون ڪري احتجاج ڪيو هو پر ان وقت به تون منهنجي ماتم ڏي نه ڏٺو هو ۽ هنن جو ساٿ ڏنو هو، ان ڏينهن کان وٺي اڄ ڏينهن تائين مون کي سزائون مليون آهن، هنن جي ڏنل اذيتن ۾ ڏس ته مان ڇا ٿي وئي آهيان. امان مان هميشه ذهني اذيت ۾ رهي آهيان ،ان کان بهتر هو توهان مون کي جسماني اذيتون ڏئي ماري دفنائي ڇڏيو ها، هيئن نفسياتي مريض ٿي هڪ هڪ پل، هڪ هڪ سيڪنڊ منهنجو عذاب ۾ ٿو گذري سڄي عمر لاءِ نه کٽندڙ عذاب ۾ مبتلا ٿي وئي آهيان، جڏهن مان پنهنجي گهر واري پئي ٿيس ته تڏهن اوهان وڏي مان ۽ مرتبي سان مون کي منهنجي مڙس جي حوالي ڪيو هو، پر هنن منهنجو گهر اجاڙي ڇڏيو، هنن توهان ۽ منهنجي گهر وارن جي دلين ۾ نفرتون پيدا ڪيون اجايون سجايون ڳالهيون ٽپالين جيان هتي ۽ هُتي پهچائي هنن منهنجي گهر ۾ هل ۽ هنگاما ڪرايا ۽ جنهن وقت منهنجي گهر جون حالتون بگڙنديون ويون ان وقت توهان به هنن سان گڏ بگڙيل حالتن کي سلجهائڻ بجاءِ مٽي جي تيل وارو ڪم ڪيو، اهو سڀ ڇا هئو امان؟ مان ته سالن کان اجڙيل ان ويراني کي اجاريو هو، اوندهه ۾ روشني جو ڏيئو ٻاريو هو، پر توهان سڀني هڪڙي لهذي ۾ منهنجي ان ننڍڙي خوشين گهروندڙي کي قبرستان بڻائي ڇڏيو، امان الا هي پيءُ ماءُ ڌيءَ کي پوڙهو، منڊو، جڏو ۽ رنڙ ور ڏيندا آهن ته به ڌيءَ کي رخصت ڪرڻ مهل اها نصيحت ڪندا آهن ته ڌيءَ لڄ رکجانءِ هاڻي تنهنجو گهر اهو آهي ڏک يا سک ۾ فاقاڪشي ڪري به تون اتي سونهندينءَ ،پر امان مون سان ائين نه ٿيو منهنجو ور ته نه جڏو آ، نه انڌو منڊو آ ۽ نه ئي ڪو جاهل ڄٽ آ هو ته منهنجو هڏ ڏوکي ۽ منهنجو الاهي گهڻو خيال رکڻ وارو آهي، امان جي منهنجي سس ٿورڙي جاهل ۽ بي سمجهه آهي ته ان ۾ ڀلا اسان جو ڪهڙو ڏوهه ؟ هوءَ تنهنجي پنهنجي آهي تون به ان کي سمجهائي سگهين ٿي، پر تون ٻين جي چوڻ تي هر ڪم ابتڙ ڪيو آهي جنهن جي نتيجي ۾ مان هميشه اذيتن ۾ رهي آهيان ۽ هن وقت به اڻ کٽ اذيت مان گذران پئي، توکي خبر نه آهي امان ته اڄ منهنجو مڙس دربدر آهي هر وقت اداس ٿو رهي اهو مڙس جنهن کي ڪيئي خوشيون ڏيڻ جو واعدو ڪيو هيم ، جنهن مون کي اڻ ڳڻيون خوشيون ڏيڻ جا وچن ڪيا هئا ۽ اهي وچن پاڙي رهيو هو پر اڄ ان جي کيسي ۾ ڪنهن ٻي عورت جون تصويرون آهن، ان جي ذميوار به تون ۽ تنهنجي خاندان وارا آهن، توهان ڪڏهن اسان جي بربادي کي نه ڏٺو آهي، امان منهنجي مڙس جي ڪا به ڳالهه اوهان نه ٻڌي ،توهان هن کي ڪا به اهميت نه ڏني هو توهان جي هٿن ۾ پليل هو، توهان هن کي مليل ڏکن ۽ اذيتن کان واقف هيئو، پر پوءِ به توهان هن سان اوپرائپ وارو رويو هليئو، هو پنهنجائپ ۽ پيار کان وانجهيل رهي ڄڻ ته ذهني مريض ٿي ويو آ، امان توهان سٺو نه ڪيو آ، توهان مون سان ڪجهه به سٺو نه ڪيو آ، منهنجي بربادي جا ذميوار توهان سڀ آهيو، هاڻي مان ٻئي ڪنهن کي برباد ٿيڻ نه ڏينديس ،هاڻي مان خوش نه رهنديس، مان توهان کي رڙيون ڪري ياد ٿي ڏياريان ته توهان مون کي ڏاج ته گهڻو ڏنو پر مون کي خوشي نه ڏني توهان منهنجو اهو گهر تباهه ڪيو جنهن ۾ خوشي جهڙو قيمتي سامان سجائي رکيو هيم. امان مان پئسي جي بکايل نه آهيان مان ٻنڌڻن کان وٺي هيل تائين پيار، شفقت، عزت ۽ تحفظ جي اڃايل رهي آهيان، پر توهان منهنجي اڃ اجهائڻ بجاءِ مون کي اهڙي رڻ ۾ بيهاري ڇڏيو آهي جتي پري پري تائين ڪا به وسندي نه آهي، مان رڻ ۾ رلندي ۽ ڀٽڪندي رهان ٿي، توهان ئي مون کي رڻ ۾ رولڻ وارا آهيو، هاڻي مان ڪڇنديس ڪافر ٿينديس پر توهان کي نه بخشينديس.