گورک تي پهريون قدم
جمنيءَ ۾ باقي آئون بچيو هئس.
۽ مون پنهنجو پير بغير سينڊل پائڻ جي گورک تي رکي... ان جو لمس محسوس ڪرڻ ٿي چاهيو.
ڪجھه شين کي هٿ جي بدران پير سان ڇهي... ان جو اندازو ڪري سگھبو آهي. جسم جي نرمي هٿ لڳائڻ سان محسوس ٿيندي آهي ته Lawn جي نرميءَ لاءِ وري ان تي پير رکڻو پوندو آهي.
سو... مون سينڊل هٿ ۾ کڻي پنهنجو پير گورک جي سيني تي رکي ڇڏيو... ۽ عين ان ئي لمحي سوال جو هڪ پکي اڏامي منهنجي ڪلهي تي اچي ويٺو ۽ چون چون ڪري چوڻ لڳو...
اي... نيل آرم اسٽرانگ! ڇا توکي به چنڊ تي پير رکڻ سان اهو ساڳيو ئي احساس ٿيو هو جيڪو گورک جي ڌرتيءَ تي پير رکڻ سان مون کي محسوس ٿيو آهي...؟؟
جواب آيو... قطعاً نه.
ڇاڪاڻ جو... تو جڏهن چنڊ جي ڌرتيءَ تي پهريون قدم رکيو هو ته تنهنجي پيرن ۾ هڪ وزني بوٽ هو ۽ تون پنهنجي وجود کان هلڪو ٿي چنڊ تي بل کائي رهيو هئين... مگر گورک جي ڌرتيءَ کي ڇهڻ لاءِ منهنجا پير بلڪل خالي هئا ۽ گورک جو سڄو وجود مون ۾ سمائجي ويو هو ۽ آئون گورک سميت فضائن ۾ اڏامي رهيو هئس هڪ باز وانگر... ٻئي پر کولي آئون هوائن ۾ اڏامي رهيو هئس.
او... نيل آرم اسٽرانگ!! تو ايئن ڪٿي محسوس ڪيو هوندو... جيئن آئون محسوس ڪري رهيو هئس.
ٻارهن سالن جي تشنگي، پياس، اڪير، آس، تڙپ ۽ تانگھ وارو پير جڏهن گورک جي پٿريلي ڌرتيءَ تي پيو ته ان جي ڇهاءَ... اندر جا سڀ ڏک ڏولاوا ڇڪي ٻاهر ڪڍي ڇڏيا هئا ۽ آئون نئون نڪور بڻجي پيو هئس.
Sprit جهڙي ٿڌي ڇهاءَ... پير مان داخل ٿي سڄي جسم کي اندران ئي اندران تازه دم ڪري ڇڏيو.
خانه بدوش جي کيس ۾ گورک جو گلاب ٽانڪجي ويو هو... پر هن گلاب جا رنگ اڃان ظاهر نه ٿيا هئا... پردي ۾ هئا... پر اهي ضرور ظاهر ٿيڻا هئا.
يا... مظاهر العجائب!!
صبح جو هن بندي سان ڇا ٿيڻو هو...؟؟
سا ته رڳو توکي ئي خبر هئي.