صبح جو پهريون نظارو ـ درشن ڌاروڌار
جيئن خوابن جي دنيا ۾ ٿيندو آهي... منظر يڪدم تبديل ٿي ويندا آهن. سفر سيڪنڊن ۾ طئي ٿي ويندو آهي. ماڻهو ڪٿان کان ڪٿي پهچي ويندو آهي... اک ڇنڀ ۾.
بلڪل ايئن...
صبح ٿي ويو.
رات جي آخري پهر ۾ جن اسان کي رليون کڻي گاريون پئي ڏنيون... صبح ٿيڻ سان گورک کي گھٽ وڌ ڳالهائڻ لڳا... انتظاميه، آفيسرن ۽ سياستدانن کي گاريون ڏيڻ لڳا.
ويهڻ جي ڪا واهه نه هئي... ميدان کليل هو... ماڻهن جا هجوم هئا... اڪيلائي هجي ته بي اونو ٿجي.
اسان بي اونا هئاسين... ڪجھه ته تجربي وارا هئاسين ۽ جيڪي الهڙ هئا، انهن کي سمجھائي ڇڏيو هئوسين ته رات جو ڪڙهائي کائڻ جو ضد ڪبو ته صبح واري ضد کي منهن ڏيئي ڪونه سگھبو...
سو جن ضد نه ڪيو اهي آزاد هئا... جن ضد ڪيو... پريشان به اُهي ئي ٿيا.
جائیں تو جائیں کہاں۔۔۔۔
۽ هڪڙي همراهه جاءِ ڳولهي ورتي.
لائيٽ جي پول وٽ ئي ٺهيل هڪ سيمينٽ جي حوضي... شايد تعميراتي ڪم دوران سرن کي پسائڻ لاءِ ٺاهي وئي هوندي. جيڪا همراهه جي ڪم اچي وئي.
همراهه... بُل ڏيئي ان ۾ لهي ويو.
۽ پٺيان بيٺل سڀئي سياح ٽهڪ ڏيئي کلڻ لڳا.
کلڻ جو مقام هو يا روئڻ جو...؟؟
ڇهن (6) سالن ۾ گورک کي اخبارن ۽ ميڊيا وسيلي شهرت ملي وئي هئي... هزارين ماڻهو اچڻ لڳا هئا... جن ۾ فيمليز به هيون.
۽ سهولتون ميسر اهي هيون... ڪُل اَٺ ڪمرا... چار باٿروم ۽ ويهڻ لاءِ ڪئنوپيون ڪي اٺ... ڏهه.
ها... ٽيرس تي لوهي گرل چوڌاري لڳل هئي.. جيئن ٽوئرسٽ پسار ڪندي ڪندي هيٺ کاهيءَ ۾ ڪري نه پون ۽ گرل تي بيهي آرام سان هيٺ جو نظارو ڪري سگھن.
ٽيرس جي فوٽ پاٿ ٺهي وئي هئي... جنهن تي آسانيءَ سان واڪ ٿي پئي سگھي... لائيٽ آئي هئي. (جيڪا به معجزاتي طور اچي وئي هئي سا به صرف 90 ڏينهن ۾. ٿيو ايئن هو جو پاڻي ۽ بجليءَ جي وفاقي وزير لياقت علي جتوئيءَ فرمان جاري ڪيو هو ته گورک تي 90 ڏينهن ۾ لائيٽ پهچي وڃڻ گھرجي ۽ 90 ڏينهن جي آخري ڏينهن تي مان خود معائنو ڪرڻ لاءِ گورک تي موجود هوندس ۽ ايئن 90 ڏينهن ۾ ئي گورک تي بجلي پهچي وئي.) هوٽل جي پائيپ ۾ پاڻي هو... جيڪو هينگڻ چشمي کان 5 کوهن وسيلي ڇڪجي، ڪل 18 ڪلوميٽر فاصلو طئي ڪري هتي پهچي ٿو. رستو ڪجھه قدر/ گھڻي قدر ٺهيل هو.
سياحن جي سهولت لاءِ ٻه ننڌڻڪا باٿروم ٺهيل هئا... جن ۾ پاڻي نه هو پر ضد ڪندڙن جون ۽ زور جھلي نه سگھندڙن جون نشانيون پيل هيون.
نوَن (9) مهينن ۾... ڪجھه نه مان سڀ ڪجھه ٿي پوندو آهي... اگر زال ۽ مڙس سچا هجن.
گورک تي... ڇهن (6) سالن ۾ بس اهو ڪجھه ٿي سگھيو هو.
کلڻ جو مقام هو يا روئڻ جو مقام هو.
ڪير گورک تي ڇا لاءِ اچي...؟
ان لاءِ ته موسم ٿڌي آهي... گورک سنڌ جي ڪوهه مري آهي... سياري ۾ هتي برف باري ٿيندي آهي...!!!
موسم ٿڌي آهي ته بار بار باٿ روم جي ضرورت پوندي. برف باري ٿيندي ته سر لڪائڻ لاءِ اجھي جي ضرورت پوندي. جي ڪوهه مريءَ سان تشبيهه ڏيڻي آهي ته پوءِ گورک کي ڪوهه مريءَ جهڙو بنائڻو پوندو.
ڪوهه مريءَ ۾ تقريبن اٺ سؤ هوٽلون آهن. هوٽل جي هر ڪمري ۾ اٽيج باٿ روم آهي... سڀني ريسٽورنٽس ۾ باٿ روم آهن... مال روڊ تي ويهڻ لاءِ ڪينوپيون آهن... اسٽاپ آهن... مسافر باٿ روم آهن... ڇا...ڇا... آهي.
پنجاب سامراج آهي... اسان جا حق ٿو کائي... ننڍي هوندي کان ٻڌندا آيا آهيون. ڇا گورک ڊيولپمينٽ اٿارٽيءَ وارا پنجابي آهن...؟؟ يا کين پنجاب روڪي ٿو ته گورک تي باٿ روم نه ٺهرايو...؟؟ سياحن کي ڪا سهولت نه ڏيو...؟؟ جوهيءَ کان واهي پانڌيءَ وارو سنگل، مردار رستو نه ٺهرايو...؟؟ ان کي ڊبل نه ڪريو...؟؟؟
اهو سڀ ڪجھه ڪرڻ کان سنڌ کي پنجاب روڪي ٿو...!!
مون کي يقين آهي ته گورک پنجاب ۾ هجي ها ته ڇهن (6) سالن ۾ ان جو نقشو ئي ٻيو هجي ها.
نيشنل هاءِ وي تي موري وٽ... جتان دادوءَ ڏي وڃڻ وارو موڙ آهي. ان تي گورک جي پروموشن لاءِ گورک جو ماڊل ٺهيل هجي ها ته جيئن نيشنل هاءِ وي تي سفر ڪندڙ هر ڪنهن ماڻهوءَ کي گورک جي خبر پئجي سگھي ها.
گورک جي هن (View Point) کان هينگڻ چشمي تائين يا ٽيرس کان پوءِ شروع ٿيندڙ پرڪشش کاهين جي مٿان چيئر لفٽون لڳي وڃن ها. هوٽلون ۽ شاپنگ سينٽر ٺهي وڃن ها.
روڊ رستا ويڪرا ۽ زبردست هجن ها... جن تي وڏيون گول آرسيون لڳل هجن ها... رستي تي شاندار اسٽاپ هجن ها... جتان کان ٿڌيون هوائون شروع ٿين ٿيون... اتي گرم گرم پڪوڙن جا دڪان هجن ها.
گورک پنجاب ۾ هجي ها ته ايئن هجي ها.
پر گورک سنڌ ۾ آهي... ۽ سنڌ ۾ اهو سڀ ڪجھه ٿيڻ پنجاب ڏي ئي نه ٿو.
ڪيتري بي حسي آهي... ڪيتري نڪ نرڄائي آهي اسان جي ماڻهن ۾...
کلڻ جو مقام آهي يا روئڻ جو مقام!!
اهو فيصلو اوهان پاڻ ئي ڪري سگھو ٿا.