رنگين يادون
ا نهن سڀني جي باوجود ان دور جا حسين لمحا وسرن ڪون ٿا. جيستائين حياتي آهي ايسيتائين پيا ياد ڪندا سون. مون کي اها هاسٽل ڇڏي اڄ 33 سال گذري چڪا آهن. پر روزمره جي زندگي جي بيشمار مصروفيتن جي باوجود ماضي ڏانهن منهن ڪري ان دور ۽ ان دور جي ساٿين کي ياد ڪرڻ بنا رهجي نٿو سگهجي. سو ڇو نه ان وقت جي ڳالهين کي هتي بيان ڪريان.
اڄ آءُ ڪافي وقت کانپوءِ پنهنجي حال ۽ ماضي جي تلخ ۽ خوشگوار يادن تي لکڻ جو سوچي رهيو آهيان. اڄ هن مضمون ذريعي 33 سال پوئتي گذريل وقت ۾ ويندس. اهي يادون نه صرف منهنجي زندگي جو حصو آهن بلڪ انهن يادن جي پويان وڏا وڏا احساس ۽ راز آهن. جيڪي بيان ڪرڻ کان ٻاهر آهن. هن سڀ ڪجهه جو مقصد مونکي ان بابت لکڻو آهي، جيڪو وقت مون بي، ايڊ ڪاليج ۾ پڙهڻ دوران گذاريو. ڪاليج ۾ داخلا، پڙهائي، ماحول هاسٽل،معلومات ۽ ڪورس بابت ذڪر ڪندس.
ان وقت بي، ايڊ ڪاليج ۾ داخلا وٺڻ ايڏي ته ڏکئي هئي جيتري هاڻي 17 گريڊ جي نوڪري وٺڻ ڏکي آهي. ڇو جو درخواست حيدرآباد ۾ ڊائريڪٽر صاحب کي ڏيڻي پوندي هئي، جيڪو سنڌ ليول تي ڪوٽا موجب منظوري ڏيندو هو. ٻه سال ناڪام رهڻ بعد همت نه هاريم ۽ ٽئين سال ۾ درخواست منظور ٿي پر داخلا ۾ اڃا ٻيا مرحلا هوندا هئا، ڪاليج ۾ ٽيسٽ ۽ انٽرويو به وٺندا هئا. اگر سڀني مرحلن ۾ ڪاميابي ٿي ته بعد ۾ داخلا ملندي هئي ٻي صورت ۾ رهجي وڃبو هو.
ضلع خيرپور ۾ داخلا لاءِ صرف 15 سيٽون هيون جن لاءِ 80 اميدوار ميدان ۾ اچي ويا سون ٽيسٽ ورتي وئي جيڪا عام معلومات تي هئي. جيڪي 80 مان 15 ماڻهو ميرٽ تي آيا انهن ۾ آءٌ ضلعي خيرپور ۾ پهرين نمبر تي آيس خوشي جي حد ئي نه رهي، اسان کي پنهنجي اداري طرفان هڪ سال لاءِ اسٽڊي ليوَ ڏيئي اڌ پگهار تي ڪاليج ۾ پڙهڻ لاءِ موڪليو ويو. گهر توڙي ڪاليج جو خرچ ان اڌ پگهار مان پورو ڪيو ويندو هو. مون سان تعلقي ميرواهه جا ٽي دوست گلمير انصاري، نثار حسين رند ۽ ولي محمد شر به سليڪٽ ٿي ويا. ڪاليج ۾ داخلا کان اڳ ۾ اسان کي زندگي ۾ سٺين ڳالهين ۽ سٺين عادتن جي اهميت بابت ٻڌايو ويو. داخلا کان پوءِ هاسٽل ۾ رهائش لاءِ موزون جڳهه ملي وئي. ونگ A جو ڪمرو نمبر 7 ۾ گلمير انصاري سان رهيس. ان وقت امن امان جو ڪو به مسئلو نه هو ٻاهر جا دوست ۽ مائٽ ايندا هئا ته هاسٽل ۾ گڏ رهندا هئا. هاسٽل ۾ کائڻ پيئڻ جو بهترين بندوبست هوسڄو ڪم ميس تي هلندو هو سٺو خرچ ڪري کاڌي جو معيار سٺو رکيو ويندو هو.
بي،ايڊ جا ڪلاس مٿي واري حصي ۾ هلندا هئا جتي اسان کي B ڪلاس ۾ رکيو ويو. هاسٽل وارو ڪمرو به ڪلاس جي سامهون هوندو هو. هاسٽل جي هيٺ واري حصي ۾ فوج رهندي هئي تنهن ڪري سڪيورٽي تمام بهتر هئي. ڪاليج جي ڪئنٽين ويجهو هئي صرف اشاري سان چانهه گهرائي ويندي هئي.
پڙهائڻ وارا استاد ڪڏهن سخت ڪڏهن نرم رويو رکندا هئا. پڙهائي ۾ تمام گهڻو ڪم ڏيئي مصروف رکيو ويندو هو. اسائينمينٽ جي مواد حاصل ڪرڻ لاءِ پري پري لئبررين جا چڪر ڏيڻا پوندا هئا. ڪاليج ۾ هڪ لاڙڪاڻي جو (قمرالدين ساريو) به اسان جو دوست ٿي ويو. جيڪو سدائين اسان سان گڏ هوندو هو. بهترين تعليم ۽ دلچسپ ماحول هو. بيمار ٿي پوڻ جي صورت ۾ هيٺ رهندڙ فوج جو ڊاڪٽر همدردي طور مفت ۾ دوا ڏيندو هو. ڪاليج ۾ مختلف وقتن تي ٿيندڙ فنڪشن ۽ گهمڻ لاءِ سال ۾ ٽي مختلف لوڪل ٽوئر ۽ هڪ لانگ ٽوئر ترتيب ڏنل هو. جمعو عام موڪل ۾ شامل هو. لانگ ٽوئر ۾ 6 اپريل 1983ع تي پنجاب ۽ صوبي سرحد ڏانهن 15 ڏينهن جي لاءِ ويا سون. پهريون دفعو سنڌ کان ٻاهر وڃڻ ٿيو. لاهور، اسلام آباد، مري ۽ سوات جا مختلف علائقا گهميا سون دلچسپ ماحول ۾ دلڪش علائقا، خوبصورت واديون، ساوڪ سان ڀريل ميدان، نديون ۽ ان مان وهندڙ چشما دل ۽ دماغ کي تازگي بخشين پيا ۽ عجيب قسم جي خوشي جو احساس ڏيارين پيا.
ڪاليج جي مشغولين ۾ فنڪشن به ٿيندا هئا ۽ مقرر وقت تي ڪورس جون ٽيسٽون به ورتيون وينديون هيون سال جي آخر ۾ ڪاليج جي سئنيما هال ۾ ساليانو فنڪشن ڪرايو ويو. جيڪو سڄي رات جاري رهيو.
بحرحال سال جي پڄاڻي تي امتحان وٺي اسان کي واپس پنهنجن پنهنجن ضلعن ڏانهن ڊيوٽي لاءِ موڪليو ويو. وقت گذري ويو پر اهي دوست، ماحول،ڪاليج، هاسٽل، استاد سيميسٽر سسٽم ۽ ٻيون مشغوليون بلڪل ياد آهن. جيستائين زندگي ساٿ ڏنو ايستائين پيا انهن يادن کي ياد ڪندا سين.