پُڄاڻي
انسان متعلق شيخ سعدي رحه فرمايو آهي ته ” انسان به عجيب شي آهي دولت ڪمائڻ لاءِ پنهنجي صحت وڃائي ٿو ۽ وري صحت واپس ڪرڻ لاءِ ساڳي ڪمايل دولت وڃائي ٿو.
مستقبل سوچي پنهنجو حال ضايع ڪري ٿو وري مستقبل ۾ پنهنجو ماضي ياد ڪري روئي ٿو. زنده ايئن ٿو رهي ڄڻ کيس مرڻو نه آهي، ۽ مري ٿو ته پوءِ ايئن ٿو لڳي ڄڻ ڪڏهن زنده ئي نه هو“.
آخر ۾ آءُ نشتر ناٿن شاهي جي هي واردات لکي ڪتاب کي خوبصورت بنائي رهيو آهيان.
هر دانهن اسان جي دونهاٽيل، هر لات اسان جي لوساٽيل،
جــا ٻـاڦ ڪــڍون ٿا ٻاهر، ســا ڄـــڻ ٻاڙي ٻاتي ٻــوسـاٽيــل،
هر ڏينهن ڏکن جو ڏينهن مليو، هر رات ستم جي رات ملي،
هــر شـام کسي ويو محــب مٺو، هر صبح ملي ٿي موڳــاٽيل،
بي هوش هوائن هوش کسيو،پرواز تي پکڙيل ڄاريون هن،
هـر فڪر تي پردا پئجي ويا، هـر ذوق رهي ٿو گــوماٽيــل،
هــي شـــيشو اهـــڙو نڪتو جــو، هر حسن جــو ٻيڙو ٻــڏڻو آ،
هت شڪل جو بدليل رنگ ڏٺم، هر صورت آهي ڪاراٽيل.