جنن واري ڪوٺي
ان ۾ ڦاٿل
هڪ ستارو
ٽم ٽم ٽم ٽم
ڄڻ ڏڪي ٿو
ڪوريئڙي جيان
چنڊ تڪي ٿو.
تن ڏينهن انهن ٻن ڀائرن کي ڪا گهڻي اولاد ڪا نه هئي. ان گهر ۾ ڪل ملائي پنج ٻار هئا، سڀ کان ننڍو ٻار اها ڇوڪري هئي، جنهن جو منهن گول گلابي هو ۽ جڏهن اها کلندي هئي ته ان کي ڳٽن ۾ چگهه پوندا هيا. ڏاڏي جي پهرين زال جنهن مان اهي ڀائر ها تنهن کي مئي ڪافي سال گذري ويا هيا، تڏهن ڏاڏو اڌ وهيءَ جو هيو. هو هڪ خوبصورت اڇي گهوڙي تي چڙهي دونالي بندوق ڪلهي ۾ پائي زمينن جي وچ مان وهندڙ واهه جي ڪناري بند تي گهمندي نظر ايندو هيو. هڪ دفعي جڏهن هن کي بتيلو نالي ڳوٺ ۾ ڪنهن ڪم سانگي رات رهڻي پئي ته هن جي ملاقات هڪ بيوهه عورت سان ٿي، پوءِ هو روز اڇي گهوڙي تي سوارٿي، اتي پهچندو هيو ۽ ان بيوهه سان ملندو هو. وقت گذريو، ڏاڏي ان عورت سان شادي ڪئي، جنهن مان هن کي هڪ ڌي ڄائي.
ان ڪچين ٿلهين ڀتين واري وڏي گهر ٻاهران ڏاڏو اوطاق ۾ رهندو هو، جيڪو هاڻي پوڙهو ٿي چڪو هو. ان جي ٻي زال جنهن کان ٻار ماٽيلي ڏاڏي سمجهي پري ڀڄندا هيا، اها هر وقت هن جي خدمت ۾ مشغول هوندي هئي. ان وڏي گهر ۾ پڌر جي پاسي کان هوڪڙ کائي مٿي ويندڙ ڏاڪڻ، جيڪا گيلريءَ ۾ کلندي هئي، ان گيلريءَ مان هڪ در اندر وڏو دالان هيو، جيڪو اناج ۽ بصرن سان ڀريو پيو هوندو هيو، ان دالان اندر هڪ ڪوٺي هئي. جنهن ۾ ڪاٺ جي ننڍڙي پيٽي اندر پراڻا رسالا ڪتاب ۽ شهيد ٿيل قرآن جا ڦاٽل ورق پيا هوندا هيا. اتي ايڏي ته اوندهه ۽ خاموشي هوندي هئي جو لڳندو هيو ته خاموشي ڦاٽي پوندي ۽ اوندهه ذرا ٿي اڏامي ويندي. ٻار ان ڪوٺيءَ کي جنن واري ڪوٺي چوندا هيا. ٻار ڪوٺيءَ ٻاهران دالان ۾ اناج جي رکيل ٻورين تي هيٺ مٿي ٽپا ڏئي اتي هاريل بصرن تي پيا کيڏندا هيا، اهي هڪ ٻئي کي قميص ۾ هٿ وجهي ڦيرائي پري ڦٽو ڪندا هيا ته بصرن تي رڙهندا وڃي ڀت سان لڳندا هيا ۽ پوءِ ٽهڪ مچي ويندا هيا. ڪو ٻار دالان ۾ کيڏندي ان اونداهي ڪوٺيءَ ۾ هليو ويندو هيو ته اندر اوندهه ۾ هن کي عجيب آواز اٿندي محسوس ٿيندا هيا ۽ پوءِ اهو خوف ۾ وٺي رڙيون ڪندو هيو، ”جن ڙي، جن ڙي.“ سڀ ٻار تيزيءَ سان دالان مان نڪري گيلريءَ طرف ڊوڙندا هيا ۽ ڏاڪڻ مان انهن جي هيٺ لهڻ جو آواز ايئن ايندو هيو، جيئن ڪنهن گهوڙن واري لشڪر ڳوٺ تي حملو ڪيو هجي.
ٻئي ڀائر ٻنيون سنڀاليندا هيا ۽ منجهند جو هو کوهه وٽ واڙي تي منهيءَ هيٺان اچي ويهندا هيا، ڳاڙهين گجرن ۽ گوگڙن جا ڍير لڳا پيا هوندا هيا، جن کي شهر وڪري لاءِ سانڀاها پيا ٿيندا هيا. ٻئي ڀائر ڳاڙهيون گجرون ايڏي شوق سان کائيندا هيا، جو انهن جي منهن جو رنگ به انهن گجرن جي رنگ سان مشابهه ٿي ويو هو.
ان گهر جو صبح ايئن هوندو هيو جيئن دنيا ان صبح جو ڄائي هجي ۽ ان کي وهنجاري ماءُ جي هنج ۾ سمهاريو ويو هجي. ڪوهيڙي ۾ لڪل ان گهر جا ٻار جڏهن جاڳندا هيا ته ڏاڏي هڪ وڏي چاڏي مٿان رسن کي ڇڪي ويٺي ڏڌ جهڳيندي هئي ۽ ٻار ڏڌ سان ماني کائي، ڪاٺ جي پٽي ۽ ڪتاب سنڀالي، ڳوٺ جي وڏي در مان اکين کان ائين اوجهل ٿي ويندا هيا جيئن ڳوٺ ٻاهران دنيا جو انت هجي.
جڏهن ڏاڏو گذاري ويو ته وڏي پڌر ۾ ان جي کٽ چوڌاري سڀ موجود هيا، پنج ٻار جيڪي ڪڏهن روئي رهيا هيا ته ڪڏهن کلي رهيا هيا. ٻئي ڀائر جن جون اکيون انهن جي چهري جيان ڳاڙهيون ٿي ويون هيون. ماٽيلي ڏاڏي ڏک کان جنهن جي ڳورين سونين والين ڄڻ هيٺ ڍرڪي هن جي ڪنن جي سوراخن کي ايترو ته وڏو ڪري ڇڏيو هيو جو اهي چيرجڻ وارا هيا ۽ ان جي نوجوان ڌي جيڪا ڪاري رئي سان هر هر اکيون اگهي رهي هئي، ان رات اهي سڀ گڏجي ڏاڏي جي ياد ۾ ڏاڍو رنا، صبح سان ڏاڏي کي جنهن قبرستان ۾دفنايو ويو ان قبرستان کان ٿورو پري سندس اڇي گهوڙي جي قبر هئي، باقي بندوق کي ڪٽ لڳي وڄڻ سبب بيڪار سمجهي مٿي جنن واري ڪوٺيءَ ۾ اڇلايو ويو، جيڪا پراڻي ڪاٺ جي پيٽيءَ تي ٽيڪ ڏئي ايئن پيل هوندي هئي جيئن ڏاڏو مرڻ کان پوءِ رهجي ويل خزاني جي چوڪيداري ڪندو هجي.
ڏاڏي جي وفات کان پوءِ هر ڪنهن جي حصي ۾ چڱو سوکو ٽڪر آيو. ٻنهي ڀائرن ٻنيون، جاءِ ڏاند ۽ ڪتر واري مشين ورهائي کنئي. ماٽيلي ڀيڻ کي مينهون مليون ۽ پوڙهي ڏاڏيءَ جي حصي ۾ اها خانداني سون جي دهري آئي جنهن ۾ ست لڙيون هيون، جيڪي ڳاڙهن ساون ٻڙن سان هڪ ٻي پويان ايئن لڙڪي رهيون هيون، جيئن سونهن جي ڊوڙ ۾ اهي هڪ ٻئي کان گوءِ کڻڻ جي ڪوشش ڪنديون هجن.
ڏاڏي جي موت کان پوءِ اها جاءِ ڄڻ وڌيڪ ويڪري ٿي وئي هئي. ٻار جڏهن مٿي دالان ۾ کيڏي اونداهي ڪوٺيءَ ۾ اندر ويندا هيا ته اتي انهن کي ڏاڏي جي ساهه کڻڻ جو آواز اهڙو ئي ٻڌڻ ۾ ايندو هيو جيئن هو اوطاق ۾ سمهڻ وقت کڻندو هيو. ٻار ڌڙڪندڙ دل سان اهي آواز ڪنائيندا هيا، ”ڏاڏي جو آواز آهي.“ ڪو ٻار ڊنل آواز ۾ چوندو هيو ۽ ٻيا ٻار هيسيل منهن سان اندر ڏسندا هيا.
”نه جن آهي.“ وري ڪنهن ٻار جو آواز اٿندو هيو.
سڀ کان وڏو ٻار جيڪو ٽڻڪ هيو، ان هڪ دفعي همت ڪئي، اهو سڀني ٻارن کي ان اونداهي ڪوٺيءَ ۾ اندر وٺي ويو، انهن اتي هيٺ ڏٺو ڌوڙ ۾ اڏوهيءَ جي گهمڻ ڪري هزارين سنهيون ور وڪڙ لڪيرون هيون، ٻار انهن ڏنگين ڦڏين لڪيرن کي ايئن ڏسڻ لڳا جيئن اتي ڪنهن غيبي زبان ۾ ڪي منتر لکيل هجن، پوءِ ڏاڏي جي پراڻي بندوق تي ٻار ايئن هٿ ڦيرڻ لڳا جيئن اهي ڏاڏي جي مئل جسم کي پيار ڪندا هجن. انهن هٿ وجهي ڪاٺ جي ڀڳل پيٽيءَ مان قرآن جا ڦاٽل ورق ڪڍڻ پڙهڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ پوءِ انهن کي اوندهه مان ڪي روئڻ جا آواز ٻڌڻ ۾ آيا.
”جن ڙي جن ڙي.“ ننڍي ٻار وٺي رڙيون ڪيون، سڀ ٻار ٻاهر دالان ۾ ڀڳا، ننڍڙي گول منهن واري ڇوڪري جيڪا ڏاڍي ڊنل هوندي هئي اها به انهن پويان ڀڳي ٻار جڏهن ڏاڪڻ مان هيٺ ڀڳا ته ننڍڙي ڇوڪري جو پير ترڪي ويو ۽ اها ابتيون سبتيون قلابازيون کائيندي ڏاڪڻ مان رڙهندي اچي پڌر ۾ ڪري. عورتون ڀڄنديون ويون ۽ سڌو ڪري ڏٺائون ته هن جي کاڏي ۽ ڏندن مان رت وهي رهيو هيو، ان ڏينهن وڏن ٻارن کي خوب پادر لڳا ۽ هو پٺيون مهٽيندا ٻاهر ڀڳا.
هڪ ڏينهن جيئن ئي سڀ ٻار ڏاڪڻ مان ”جن ڙي جن ڙي.“ ڪندا گهوڙن جيان ڀڄندا پئي آيا ته ڏاڏيءَ وڃي ٻهاري ۾ هٿ وڌو.
”خبردار.“ هن وٺي رڙ ڪئي ۽ ٻه چار ٻهارا ڇوڪرن کي وهائي ورتا
”ان ڪوٺيءَ ۾ نه وڃجو.“ ڏاڏيءَ ڪاوڙ ۾ چيو، ”اها ڪوٺي ڳوري آهي، اتي مون پنهنجين اکين سان جن ڏٺا آهن.“
ڏاڏيءَ پوءِ ٻارن کي پڪڙي سمجهايو.
”جيستائين مان انهن جو ڪو ٽوڙ نه ڪڍان، تيستائين توهان اوڏانهن نه وڃجو.“
ٻارن ڏاڏيءَ کي حقارت مان ڏٺو ۽ پوءِ ٻانهن ڇڏائي هليا ويا، ڳوٺ جي مک دروازي وٽ سرور شاهه جو اوتارو هوندو هيو، سرور شاهه خانو ڪوريءَ جو سڀ کان ننڍو پٽ هيو، ننڍي هوندي هو ايڏو ته خوبصورت هوندو هيو جو هن جي ڀورن ڳٽن مان ڄڻ رت پئي ٽمندو هيو، هو اڪثر وڏيري قلندر بخش سان نظر ايندو هيو، هڪ ڏينهن اوچتو هن جي منهن تي ڏاڙهي ٻاهر نڪري آئي ۽ هن جي مٿي جا وار وڏا ٿي ڪلهن تي ڪري پيا، هن هڪ نوڪر رکيو جيڪو هن کي ڏسي يڪتارو وڄائڻ شروع ڪندو هيو ۽ جڏهن هو اوتاري ۾ داخل ٿيندو هيو ته اهو هٿ سان ماڻهن کي پري ڪري هن لاءِ رستو صاف ڪندو هيو. اڪثر وڏا ماڻهو ڇوٽڪاري لاءِ هن وٽ ايندا هيا.
ڏاڏيءَ به پڪو پهه ڪيو ته هوءَ سرور شاهه کان اهڙو تعويز لکرائي ان ڪوٺيءَ ۾ رکندي جو جن اتان ڀڄي ويندا. هڪ ڏينهن ڏاڏي گهر آئي ته هڪ چاڏي هن کي هٿن ۾ هئي جنهن جو منهن اڇي ڪپڙي سان ڍڪيل هيو ۽ ان کي چوڌاري مضبوط رسي ٻڌي هئي، ڏاڏيءَ اها چاڏي آڻي وچ پڌر ۾ رکي، سڀ ٻار هن کي ورائي ويا.
”پٽ هاڻي ڳالهه ٻڌو.“ ڏاڏيءَ ٻارن کي سمجهائيندي چيو “هن چاڏيءَ ۾ اهڙو تعويز آهي جيڪو جنن کي ڪمري مان تڙي ٻاهر ڪڍندو، ڪنهن به ٻار جيڪڏهن هن چاڏيءَ جو ڪپڙو هٽائي منهن کوليو ته ان تعويز جو اثر ختم ٿي ويندو ۽ اهو ٻار هڪدم غائب ٿي ويندو، جن ان کي پاڻ سان گڏ اڏاري ويندا.”
ڏاڏيءَ ٻارن کي سمجهايو ۽ هن اها چاڏي ان ڪوٺيءَ ۾ وڃي هڪ اونداهي ڪنڊ ۾ رکي ڇڏي.
ان ڏينهن کانپوءِ اها بند چاڏي ڄڻ ٻارن لاءِ تجسس جو سبب بڻجي وئي، ٻارن کي پڪ ٿي وئي ته چاڏيءَ ۾ موجود تعويز جي اثر ڪري جن ڪوٺيءَ مان نڪري ڀڄي ويا هوندا. هو پوءِ به مٿي دالان ۾ ابتا سبتا ٽپا ڏئي وڏي احتياط سان اندران ڪوٺيءَ جو در ٽپندا هيا ۽ ڪنڊ ۾ پيل بند چاڏيءَ مٿان ويهي ان کي ڏسندا هيا.
”سرور شاهه جو تعويز ڏاڍي ڪرامت وارو هوندو آهي.“ ننڍڙي گول منهن واري ڇوڪري چيو ”هاڻي جن ڪڏهن به اندر نه ايندا.“
وڏي ٽڻڪ ڇوڪري چاڏيءَ کي هٿ سان ڇهيو ته ٻين ٻارن هن کي روڪيو.
”اسان کي مارائيندين ڇا؟“ هڪ ٻار هن کي ٽوڪيو، ”متان ان سان ڇيڙ ڇاڙ ڪئي اٿئي، گم ٿي ويندين.”
”مان ته ان کي کوليندس.“ ٽڻڪ شرارت مان چيو.
هن جيئن ئي چاڏيءَ ۾ هٿ وڌا ته اوندهه ۾ روئڻ جو آواز پيدا ٿيو ۽ پوءِ ٻار ”جن ڙي...... جن ڙي......“ ڪندا وٺي ڀڳا، انهن کي دالان ٻاهران ماٽيلي ڏاڏي بيٺل نظر آئي جنهن جي هٿ ۾ ٻهارو هيو.
”توهان نه مڙندو.“ ان ٻهاري ٻارن تي اولاريندي چيو.
سڀ ٻار زور سان وٺي هيٺ ڀڳا ۽ ڏاڪڻ مان پيرن سان ڌوڙا اڏائيندا هيٺ لهي ويا.
اهي سياري جا ڏينهن هيا جڏهن ماٽيلي ڏاڏيءَ تي اڌ رنگي جو حملو ٿيو، هو ٻاهر پڌر ۾ تڙڪي تي ويٺل هئي ته اوچتو کٽ تي ڪري پئي. هن جو ساهه تيزيءَ سان هيٺ مٿي ٿيڻ لڳو، ڳوٺ جي حڪيم هادن کي آندو ويو، جنهن گهڻائي ٽڪا پنجا ڪيا پر هوش ۾ اچڻ کانپوءِ ڏاڏي جي کٻي ٻانهن ۽ ڄنگهه سڪي چڪي هئي، هن جي زبان هڪ هنڌ بيهجي وئي، هوءَ ڳالهائيندي هئي ته گونگي جهڙا آواز هن جي وات مان نڪرندا هيا، ڳالهه کي سمجهائڻ لاءِ هوءَ پنهنجن هٿ جا اشارا ڏيندي هئي. جيڪي ڪنهن کي سمجهه ۾ نه ايندا هيا. ماٽيلي ڏاڏيءَ کي ٻوجهه سمجهي اوطاق ۾ الڳ ليٽايو ويو جتي نوجوان ڌي هن جي تيمارداري ڪندي هئي. اها ماءُ کان ڪڏهن ڪڏهن ان دهريءَ جي باري ۾ پڇندي هئي.
”امان دهري ڪٿي آهي؟“ هوءَ هن جي ڪن وٽ اچي چوندي هئي پوڙهي وات مان گونگن جهڙا لفظ زور زور سان ڪڍڻ شروع ڪندي هئي ۽ هٿ جي اشاري مان ايئن لڳندو هيو جيئن هوءَ ان کي ٻڌائڻ جي ڀرپور ڪوشش ڪندي هجي پر هن جي نوجوان ڌي کي هن جي ڪا ڳالهه سمجهه ۾ نه ايندي هئي. هن جي نوجوان ڌي ماءَ جو سڀ نيون پراڻيون هڙيون ۽ بند پيتيون کولي جاچيون پر هن کي دهري ڪٿي به نظر نه آئي، آخرڪار هوءَ مايوس ٿي ويهي رهي.
اتي جهلي ڪلواڙيءَ کان آندل نالي هڪ شخص اڪثر ايندو ويندو هيو، آندل جسم ۾ سنهو ۽ قد ۾ ڊگهو هيو جنهن جي منهن تي هلڪي ڏاڙهي هئي، ان کي ڊگهي قميص ۽ لنڊي سٿڻ پاتل هوندي هئي، وڏي ڀاءُ سان ان جي سالن کان دوستي هئي. اهو جڏهن به ڪم سانگي اتي ايندو هيو ته بهن، ڏوڏين ۽ لوڙهن سان ڀريل هڪ ڳوٿري ان کي ساڻ هوندي هئي ۽ ٻئي هٿ ۾ ڏانڊين سميت تازن پٽيل ڪنور جي گلن جو ويڙهو هوندو هيو. آندل اتي اچڻ کانپوءِ ٻه چار ڏينهن ضرور ترسندو هيو، هن جي سٺي خدمت چاڪري ٿيندي هئي. پيٺل ڌاڻا وجهي جڏهن سٺي گيهه ۾ ڪنب جون تازيون ڪرڙيون تئي تي تربيون هيون ته ان جي خوشبو کان ٻار پڌر ۾ نچڻ لڳندا هيا. گهر ۾ سدا گلاب چانور پچندا هيا ۽ پوءِ مهمان کان اڳ ٻار جست جي ٿالهين ۾ کاڌو وٺي کٽن تي چڙهي ويهي کائيندا هئا.
ان سياري جڏهن آندل جهلي ڪلواڙيءَ کان اتي آيو ته سٺي گيهه جو ماٽو ۽ ڳُڙ هن سان ساڻ هيو، جيڪو وڏي قرب مان ڀاڪر پائي هن وڏي ڀاءُ کي ڏنو، وڏو ڀاءُ هجت ڪري هن کي گهر وٺي آيو، ڇو جو اوطاق ۾ بيمار ڏاڏي کي سمهاريو ويو هيو. تنهن موسم ۾ اناج ايترو ته گهڻو ٿيو هيو جو گهر جون سڀ ڪوٺيون ٻورين سان ڀرجي ويون هيون، ڪو به ڪمرو خالي نه هيو جتي آندل کي رهايو وڃي. گهڻي سوچ ويچار کانپوءِ اهو فيصلو ڪيو ويو ته مٿي جنن واري ڪوٺي خالي پيل آهي، آندل کي اتي رهايو ويندو.
جڏهن رات ٿي ته جنن واري ڪوٺيءَ ۾ هٿ بتي ٻاري هڪ کٽ رکي ان تي رلهي وڇائي وئي، وڏو ڀاءُ جڏهن آندل کي اتي سمهاري ڏاڪڻ مان هيٺ لٿو ته ٻار پير پير ۾ ڏئي مٿي چڙهي جنن واري ڪوٺي ۾ آندل جي مٿان وڃي بيٺا انهن لاءِ اها حيرت جهڙي ڳالهه هئي ته ان ڀوائتي ڪوٺيءَ ۾ هيڊي شعلي واري هٿ بتي ٻري رهي هئي ۽ هڪ شخص کٽ تي ويهي مرڪي انهن طرف نهاري رهيو هيو. ڏاڏي جي بندوق ڪاٺ جي پيٽيءَ کي ٽيڪ ڏئي ڄڻ مٿي تي هٿ رکي اداس ويٺل هئي، پريان ڪنڊ ۾ اڇي ڪپڙي سان بند چاڏي ننڊ ۾ اگهور هئي ۽ ٻار اتي ويٺل آند کي رحم جي نظرن سان ڏسي رهيا هيا.
”چاچا آندل“ هڪ ٻار چيو، ”تون هتي ڪيئن سمهندين، هتي ته جن آهن.“
ٻار جي ڳالهه تي ڄڻ آندل جو منهن لهي ويو، هن اوپرين اکين سان ڪوٺيءَ ۾ هيڏانهن هوڏانهن ڏٺو.
”هوءَ جيڪا چاڏي آهي نه؟” وري ڪنهن ٻار ڪمري جي ڪنڊ ڏانهن اشارو ڪندي چيو ”ان ۾ هڪ تعويز آهي، جنهن کان جن ڊڄندا آهن.”
ڪوٺي ۾ وري چپ ٿي وئي، آندل ڪجهه نه ڳالهايو، هو صرف ٻارن ڏي حيرت مان ڏسي ڪنڌ لوڏيندو رهيو.
”چاچا آندل!” وڏي ٽڻڪ چيو، ”ان چاڏيءَ جو ڪپڙو نه کولجان، ڇو جو ان تعويز جو اثر ختم ٿي ويندو ۽ جن توکي گم ڪري ڇڏيندا.”
ٻار کٽ جي چوڌاري بيهي آندل سان ڳالهائي رهيا هيا ته هيٺ اوطاق واري پاسي کان ڏاڏيءَ جون دانهون ٻڌڻ ۾ آيون، سڀ وٺي اوڏانهن ڀڳا، جڏهن سڀ ڀڄندا ان مٿان پهتا ته ڏاڏيءَ جي وات مان تيز سمجهه ۾ نه ايندڙ آواز نڪري رهيا هيا، اها هٿ جي اشاري سان ٻنهي ڀائرن کي ڪا ڳالهه سمجهائڻ جي ڪوشش ڪري رهي هئي، ٻار هيسيل اکين سان هن جي هر اشاري کي ڏسي رهيا هيا.
”بابا” ٽڻڪ ٻار چيو ”منهنجي خيال ۾ ڏاڏي چئي رهي آهي ته چاچا آندل کي اتي ڪوٺيءَ ۾ رات نه رهائيو، ڇو جو اها ڪوٺي ڳوري آهي جن ان کي نقصان پهچائيندا.”
”بس ڪر ڙي ڇورا.” پڻس ڪاوڙ مان ڇڻڀيندي چيو، ”آندل ان ڪوٺيءَ ۾ ئي رهندو، ڇو جو ٻئي ڪا به جاءِ خالي نه آهي.”
ماٽيلي ڏاڏي وات جي چٻي واڇ مان هر هر ڪي لفظ ڪڍي هٿ کي هوا ۾ لهرائيندي رهي، پر هن جا لفظ ڪنهن کي سمجهه ۾ نه آيا، جڏهن سڀ هليا ويا ته هوءَ مٿان بيٺل نوجوان ڌي سان گڏ ڍنڍڪريون ڏئي روئندي رهي.
سڀ سمهي پيا ۽ مٿي جنن واري ڪوٺيءَ ۾ هٿ بتيءَ جو شعلو پٿر وانگر ٽڪ ٻڌي ٻرندو رهيو.
اها رات ان گهر تي هڪ نه وسرندڙ واقعو ڇڏي وئي، جڏهن صبح جو سوير ٻار جاڳي ڊڪندا مٿي ويا ته انهن جي وات مان رڙيون نڪري ويون، انهن اتي جنن واري ڪوٺيءَ ۾ ڏٺو چاڏيءَ تان ڪپڙو لٿل هيو، ڪوٺيءَ ۾ پيل کٽ خالي هئي ۽ آندل گم هيو.
ٻارن سوچيو پڪ سان رات آندل ان چاڏيءَ جو ڪپڙو هٽايو هوندو ۽ تعويز جي اثر ختم ٿي وڃڻ کانپوءِ جنن آندل کي گم ڪري ڇڏيو هوندو، ٻارن اهو سوچي وٺي رڙيون ڪيون، ”جن ڙي..... جن ڙي.....” اهي ڀڄندا دالان کان ٻاهر نڪري پيرن سان ڌوڙ اڏاريندا گهوڙن جيان ڏاڪڻ مان ايئن لٿا جيئن زلزلو اچي ويو هجي.
اوطاق ۾ بيمار ڏاڏي وهاڻي تي ڪنڌ رکي روئندي رهي ۽ ان جي چٻي وات جا چچريل لفظ ڪنهن کي سمجهه ۾ نه آيا.